Σίγουρα, το φθινόπωρο έχει τα μειονεκτήματά του – οι μέρες μικραίνουν σταδιακά και τα ηλιόλουστα απογεύματα μετά το γραφείο γίνονται πιο αραιά – αλλά έχει και πολλά καλά.

Υπάρχει λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι αγαπούν το φθινόπωρο. Νέες σειρές και ταινίε, η επιστροφή του latte, η αντίστροφη μέτρηση μέχρι τα Χριστούγεννα, υπάρχουν πολλά να απολαύσει κανείς αυτή την περίοδο.

Όσο δελεαστικό μπορεί να είναι να κουλουριαστείς στον καναπέ καθώς θα πέφτει η θερμοκρασία, το να βγεις έξω στη φύση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσεις πραγματικά το φθινόπωρο σε όλη του τη μαγεία.

Ο ιαπωνικός όρος «momijigari» είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να απολαύσεις όλη την ομορφιά που έχει να προσφέρει αυτή η εποχή.

Τι είναι το momijigari;

Το Momijigari είναι ένας συνδυασμός των λέξεων momiji – που σημαίνει «κόκκινα φύλλα» ή «δέντρο σφενδάμου» – και gari – που σημαίνει «κυνήγι».

Ο όρος αναφέρεται σε μια μακρόχρονη ιαπωνική παράδοση στην οποία οι άνθρωποι ταξιδεύουν σε συγκεκριμένους λόφους, κοιλάδες και δάση για να πάρουν μια γεύση από τα φθινοπωρινά φύλλα της χώρας και να εκτιμήσουν την αλλαγή των εποχών.

Υπάρχει ακόμη και μια ειδική ετήσια πρόβλεψη για τα φύλλα του φθινοπώρου που δείχνει πού θα είναι τα πιο πολύχρωμα σημεία εκείνο το έτος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να προγραμματίσουν την αναζήτησή τους.

Από πού προέρχεται το momijigari;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την προέλευση του momijigari, με κάποιους να προτείνουν ότι χρονολογείται από την περίοδο 710-794 CE, εποχή που δημιουργήθηκαν πολλά waka (ένα είδος ποιήματος στην ιαπωνική κλασική λογοτεχνία) για το φύλλωμα του φθινοπώρου.

Εκείνη την εποχή – και καθ’ όλη την περίοδο 794-1185 CE – την παράδοση απολάμβανε η αριστοκρατία.

Στην πραγματικότητα, μόλις τον 18ο αιώνα άνθρωποι όλων των τάξεων της κοινωνίας της Ιαπωνίας υιοθέτησαν την παράδοση και ταξίδεψαν σε ορισμένες περιοχές της χώρας για να δουν τα φθινοπωρινά φύλλα.

Τι μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα μπορείς να απολαύσεις τέτοιες βόλτες να κάνεις στην εκτός από τα κοντινά πάρκα και άλση της Αθήνας, στην Πάρνηθα, στον Παρνασσό, τον Υμηττό. Εκτός πρωτεύουσας μπορείς να επισκεφθείς το Δάσος Φολόης, το μοναδικό αυτοφυές δάσος πλατύφυλλης δρυός στα Βαλκάνια. Ένα δάσος γεμάτο μύθους και παραδόσεις, είναι μία προστατευόμενη περιοχή από το Δίκτυο NATURA 2000. Βρίσκεται σε υψόμετρο 688 μ. στο όρος Φολόη της Ηλείας και καταλαμβάνει έκταση 33.000 στρεμμάτων.

Το Δάσος Ροδόπης με έκταση 5.892 στρέμματα και βρίσκεται στο βορειότατο άκρο του ελληνικού τμήματος της οροσειράς της Ροδόπης αποτελώντας ουσιαστικά τμήμα του Δάσους του Φρακτού. Το συγκεκριμένο δάσος έχει αναγνωριστεί ως παρθένο το 1979 και από το 1980 έχει ανακηρυχτεί «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης». Βρίσκεται υπό καθεστώς ειδικής προστασίας, λόγω της μεγάλης φυτογεωγραφικής, οικολογικής και ιστορικής του αξίας. Βλέποντας φωτογραφίες από εκεί νομίζεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ζωγραφιές.

Στον Εθνικό Δρυμό Βίκου – Αώου τρέχει ένα από τα καθαρότερα ποτάμια της Ευρώπης, ο Βοϊδομάτης. Περιλαμβάνει πολλά παρθένα και προστατευόμενα δάση με πολλές ποικιλίες δέντρων και φυτών. Στο Δάσος Στενής στην Εύβοια θα δεις πλατάνια, καστανιές, δρύες, έλατα και δεκάδες άλλα φυτά και δέντρα σε έκταση 500 εκταρίων. Ένας προορισμός κοντινός και αληθινά παραμυθένιος που μπορείς να εξερευνήσεις ανά πάσα στιγμή. Ιδανικά το φθινόπωρο και την άνοιξη που η φύση οργιάζει από χρώματα και ήχους.

Πιο βόρεια, η Λίμνη Σκρα στο δάσος Κιλκις, ένα καταπράσινο δάσος, καταρράκτες και μια μικρή γαλάζια λίμνη. Η λίμνη και οι καταρράκτες πήραν το όνομα τους από το χωριό Σκρα, που βρίσκεται στα βόρεια. Μην παραλείψεις να κάνεις βόλτες στα μονοπάτια και να γίνεις ο πρωταγωνιστής της δικής σου εξερεύνησης στο δάσος.