Δεν μπορώ να θυμηθώ τη στιγμή που τον είδα πρώτη φορά, αλλά είμαι σίγουρη ότι, παρ’όλο που στην πρώτη δημοτικού μπορεί να μην ξέρεις την ακριβή έννοια της λέξης «αριστοκράτης», με αυτήν θα τον περιέγραφα ακόμα και τότε. 25 χρόνια μετά, μέσα από την βόλτα μας και την κουβέντα μας, αυτό που θα έκανα θα ήταν να εμπλουτίσω την μία αυτή λέξη με επίθετα.

Κυρίες και κύριοι, ελάτε να πάμε μαζί μια βόλτα με έναν μυστηριώδη, αστείο, cool και ταλαντούχο αγαπημένο μου φίλο, τον Gautier..

Πώς κάνει ένας καλλιτέχνης το άλμα από το μικρό μπαρ της γειτονιάς του στο συμβόλαιο ή στη συμμετοχή του σε μεγάλες συναυλίες; Πες μου την αλήθεια, ακόμα και αν είναι ..σκληρή!

Με πολύ τριβή με την τέχνη του. Είναι πάρα πολλά μικρά βήματα που χρειάζονται για να πετύχει κανείς έναν μεγάλο στόχο. Στην προκειμένη, δεν είναι τόσο το συμβόλαιο όσο η δημιουργία όμορφης μουσικής και η επικοινωνία της. Θέλει πολύ δουλειά, τόσο στο σπίτι, όσο και στο στούντιο, όσο και στα λάιβ…είναι πολλές οι εργατοώρες αλλά αν είναι κανείς υπομενετικός και επιμένει, τότε αξίζει.

Υπομονετικός ήταν κι εκείνος , μιας και έπρεπε να περάσει αρκετές ώρες μέσα στα κοστούμια του και στις συσκέψεις μεγάλων εταιριών μέχρι να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τη μουσική του. Έχει πει, και το πιστοποιώ κι εγώ, ότι στο σχολείο κανείς δεν περίμενε ότι ο Gautier θα ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Σπούδασε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γέμισε το κεφάλι του με στατιστικές και business plans αλλά τώρα, πιο ώριμος από ποτέ , ξέρει ότι η μουσική είναι η μεγάλη του αγάπη και με αυτήν πρέπει να γεμίζει τη μέρα του.

• Ποια είναι τα κέρδη και ποιο το κόστος για εκείνον που κάνει αυτό που του αρέσει;

Η προσωπική ευτυχία δεν έχει τιμή. Το να μην κάνει κανείς όμως αυτό που θέλει πραγματικά, έχει κόστος, και μάλιστα μεγάλο..

• Ποια διαδικασία σε εξιτάρει , η δημιουργία ενός τραγουδιού, η αναζήτηση της ενορχήστρωσής του ή οι πρόβες για την live απόδοσή του;

Χμμ…ενδιαφερουσα ερώτηση. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Το να γράφεις ένα τραγούδι, ένα αληθινό τραγούδι είναι μια αρκετά πολύπλοκη διαδικασία, θυμίζει κάτι μεταξύ γέννας και μια κατάστασης σε τρανς…ακούγεται αστείο, αλλά πίστεψέ με, είναι άκρως εξουθενωτικό τις σπάνιες φορές που συμβαίνει. Όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις αυτές έχουν πάντα πλάκα γιατί είναι σαν παιχνίδι. Οι πρόβες πάλι είναι από τα πιο αν όχι αγχωτικά, τότε δύσκολα μέρη καθ΄ότι έχεις να συννενοηθείς με άλλους ανθρώπους και να προσπαθήσεις να αποτυπώσεις αυτό που είχες φανταστεί ή γράψει ο ίδιος.

Τον τελευταίο καιρό, εκτός από το πνεύμα που..γυμνάζει καθημερινά, αποφάσισε να θυμηθεί και το σώμα και μέσα από την καλλισθενική γυμναστική ή calisthenics να μου θυμίσει τα αγόρια του δημοτικού που έπαιζαν με τις δυνατότητές τους και με το βάρος του σώματός τους. Για την ακρίβεια, μου θυμίζει τον ίδιο παιδί, αλλά τώρα, λιγότερο ντροπαλός, μας λέει γελώντας: “τι νομίζετε, δεν μπορώ να φτάσω το στεφάνι της μπασκέτας;” Φυσικά, το φτάνει.

•  Τι απολαμβάνεις εκτός από τη μουσική;

Το καλό φαγητό! Τα ταξίδια, τα βιβλία, την γυμναστική…

Φαίνεσαι κλειστός αλλά στην παρέα έχεις απίστευτο χιούμορ, φαίνεσαι άνετος με την αναγνωρισιμότητα αλλά ξέρω ότι δεν είναι κάτι  που σε ενθουσιάζει. Τι σου συμβαίνει; 

(γελάει)…τι εννοείς;; Δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της δόξας per se, δεν είναι αυτοσκοπός δηλαδή για εμένα. Είμαι αρκετά ντροπαλός και δεν μου αρέσει να φαίνομαι πολύ. Προτιμώ η μουσική μου να είναι το όχημα επικοινωνίας με τον κόσμο, όχι εγώ σαν άτομο.

• Ποιοι άνθρωποι σε σημάδεψαν;

Οι μουσικοί Jeff Buckley και ο Eddie Vedder.

Μπορείς να κάνεις ένα live οπουδήποτε στον κόσμο, σε οποιοδήποτε μέρος, με όποιες συνθήκες θα ήθελες.. Περιέγραψε το μου.

Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο. Αρκεί ο κόσμος να τραγουδάει με την καρδιά του, να συγκινείται και να ταξιδεύει, να παθιάζεται, να ερωτεύεται και να αφήνει να παρασυρθεί κατά τη διάρκεια της “τέλειας” αυτής συναυλίας…ελπίζω μια μέρα να το νιώσω στο 100%. 

Περπατώντας στην Αθήνα συζητάμε για το πόσο την αγαπάει, πόσο απολαμβάνει να τριγυρίζει στα Αναφιώτικα ή να χαζεύει την θέα της από κάποια ταράτσα.Παίρνουμε macaron από το Zonar’s τιμώντας και την άλλη του πατρίδα, την Γαλλία και εξερευνούμε γωνιές της πόλης..

Μου φαίνεται βυθισμένος σε σκέψεις , σχέδια και όνειρα. Αυτόν τον καιρό βρίσκεται ανάμεσα σε live, studio και το jazz festival στην Τεχνόπολη –το οποίο παρουσιάζει- και αντιμέτωπος με τις συνθήκες της ζωής στην –κατά το ήμισυ πατρίδα του. Η μητέρα του, μια πολυάσχολη Γαλλίδα και ο πατέρας του , ένας δημιουργικός Έλληνας του χάρισαν πολλά εφόδια, όχι όμως και την απόλυτη συμπαράσταση στο όνειρο της μουσικής. Βρήκε τον τρόπο, είχε τη θέληση και τα καταφέρνει, γνωρίζοντας πως η δισκογραφία στην Ελλάδα δεν είναι στο φόρτε της…

• Αν μπορούσες να κρατήσεις χαρακτηριστικά από τις δύο χώρες καταγωγής σου – την Γαλλία και την Ελλάδα- πώς θα ήταν η χώρα που θα δημιουργούσες? Μήπως θα δανειζόσουν κάτι και από κάποια άλλη χώρα;

Το πάθος και το μεράκι του Έλληνα, την λογική και την έννοια του κοινού καλού του Γάλλου. Αν μπορούσα θα δανειζόμουν το καλύτερο από κάθε χώρα αλλά πως θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα, δεν γνωρίζω…!

Τον κοιτάζω που ηρεμεί ανάμεσα στις λήψεις, είναι ενθουσιασμένος που τον αφήνουμε να κινηθεί όπως θέλει. Δεν φοβάται να λερωθεί, να πειραματιστεί.. «Είναι σίγουρα ένας μποεμ αριστοκράτης», σκέφτομαι από μέσα μου..

• Για ποιόν άνθρωπο θα έγραφες ένα τραγούδι και θα του το αφιέρωνες δημοσίως;

Δε σου λέω…, είπε.. και λίγο αργότερα πήρε την τσάντα που τον συνοδεύει σε φωτογραφίσεις και πρόβες και κατηφόρισε τον δρόμο που θα τον οδηγούσε στην επόμενη υποχρέωσή του.

Ακούστε τον, γοητευτείτε από τη μουσική του, θυμηθείτε το όνομά του. Γιατί εκείνο το ντροπαλό αγόρι που στα σχολικά λευκώματα ήταν στις λίστες με τους ωραίους αλλά απόμακρους..αποφάσισε να πιάσει το μικρόφωνο και την κιθάρα του και δεν θα τα αφήσει εύκολα.

photo: Ιωάννα Μαντζουράνη