Αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν πράγματα μόνοι τους, πάντα τους συμπαθούσα λίγο παραπάνω.

Βασικά δεν είναι ότι ακριβώς τους συμπαθούσα, αλλά ένιωθα ότι ξεκινάμε την επικοινωνία μας από ένα επίπεδο κοινού κώδικα και πάνω.

Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη άρθρο εξύμνησης του self-love, δομημένο με κλισέ ατάκες όπως “o μόνος που θα έχεις άλλη σου τη ζωή είναι ο εαυτός σου, πρέπει να μάθεις να περνάς καλά μαζί του”. Αλήθεια είναι, δεν είπε κανείς το αντίθετο. Όμως αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές μέρες που δεν τον αντέχεις τον εαυτό σου. Σε εκνευρίζει, σε απογοητεύει, σου φαίνεται πως δεν είναι αρκετός.

Ας παραδεχθούμε πως υπάρχουν στιγμές που δεν τον αγαπάς, ακόμη και αν πιστεύεις ότι το κάνεις. Και δεν υπάρχει κανένα motivation quote στο Ίντερνετ ή κανένα TEDx Talk που θα σε βοηθήσει πραγματικά εκείνη τη στιγμή.

Ξέρεις τι θα σε βοηθήσει; Η αυτοεξάρτηση.

Προφανώς ο Jorge Bucay τα εξηγεί πολύ καλύτερα από μένα, αλλά κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη έχεις κάνει μια σημαντική νίκη στη ζωή όταν όχι απλά μπορείς, αλλά επιλέγεις να κάνεις πράγματα μόνος σου. Στην Ελλάδα υπάρχει αρκετά μεγάλο ταμπού με αυτό, καθώς έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε πολλές δραστηριότητες ως ομαδικές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το να πηγαίνεις σε μια live μουσική σκηνή ή στο θέατρο είναι μια έξοδος η οποία πρέπει να εμπεριέχει παραπάνω από ένα άτομο (ναι, εσένα) για να εκτελεστεί. Και θα εξηγηθώ.

Το να παρακολουθείς ένα θέαμα είναι μια εντελώς ατομική διαδικασία. Δεν υποτιμώ καθόλου την έννοια της παρέας ή την αξία του μοιράσματος, life is real only when shared έλεγαν στο Wildlife, αλλά αποδοκιμάζω με πολύ μεγάλο πάθος την εμμονή με αυτή και την αποχή κάποιων πραγμάτων που θεωρείς σημαντικά, επειδή δεν είχες παρέα να τα κάνεις. Αν θέλεις παρέα για να τα κάνεις, με την άλλη εναλλακτική να τα χάσεις τελείως, τότε δεν τα θες αρκετά. Υπάρχει μια γενική αντίληψη ότι τα πολιτιστικά δρώμενα και η κοινωνικοποίηση είναι δύο πράγματα που πάνε παρέα. Αλλά αυτό δεν είναι εντελώς (έως και καθόλου μεταξύ μας, αλήθεια).

Δεν πας στο live ή στον κινηματογράφο για να κοινωνικοποιηθείς, πας ΚΑΙ για αυτό, πριν και μετά το act ή την ταινία (όχι αυτονόητο δυστυχώς για μεγάλη μερίδα ανθρώπων). Όταν βυθίζεσαι στο κάθισμα της σκοτεινής αίθουσας, όταν το σώμα σου κινείται με τον παλμό του μπάσου, ενώ ρουφάς την τρίτη μπύρα, εκεί είσαι μόνος σου. Στο μυαλό σου και τις αισθήσεις σου είσαι μόνος σου. Αυτή η εμπειρία μπορεί να απογειωθεί με την προσθήκη παρέας, μπορεί όμως να γίνει και ακριβώς το αντίθετο. Καμιά φορά όταν ζούμε πράγματα μόνοι μας, τα βιώνουμε σε ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα έντασης και συναισθημάτων. Καμιά φορά ασυνείδητα όταν είσαι με τους δικούς σου ανθρώπους επαναπαύεσαι στην ασφάλεια και την οικειότητα που σου προσφέρουν.

Όταν είσαι μόνος σου λειτουργούν άλλα ένστικτα, γίνεσαι πιο τολμηρός

Οι πιθανότητες να βγεις από το comfort zone ή να ζήσεις μια τρελή ιστορία από αυτές που οι γύρω σου θα βαρεθούν να ακούνε, αυξάνονται εκθετικά. Το να νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις πράγματα all alone , δεν είναι ότι σε κάνει να αποζητάς λιγότερο την παρέα, σε κάνει όμως σίγουρα να αποζητάς τη σωστή παρέα. Να επιλέξεις τη δική σου και μόνο, έναντι μια παρέας που θα μειώσει την ποιότητα μιας στιγμής, μόνο και μόνο επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι με τον εαυτό σου θα περάσεις καλύτερα.

Ξέρεις τι να περιμένεις, έχεις τον έλεγχο. Γιατί την ασφάλεια που σου δίνει ο εαυτός σου, με αυτή τη βαθιά και πυρηνική έννοια της επιβίωσης, δεν θα στη δώσει κανένας. Υπάρχει αυτή η αντίληψη πως όταν κάνεις κάτι μόνος σου είναι επειδή κανείς άλλος δεν ήταν διαθέσιμος. Αναρωτήσου πως νιώθεις όταν βλέπεις μόνο του ένα άτομο να γευματίζει δίπλα σου ή αν θα ένιωθες μοναξιά τριγυρνώντας σε μια πόλη που πατάς πρώτη φορά το πόδι σου.

Το αστείο με αυτά είναι ότι ευτυχώς δε μπορούμε να προδικάσουμε κανένα συναίσθημα. Με εντυπωσιάζει ακόμη, αν και το θεωρώ πλέον αυτονόητο, πως κάθε φορά που κάνω κάτι μόνη μου, ενώ περιμένω να νιώσω άβολα ή μοναξιά, καταλήγω να νιώθω την μεγαλύτερη πληρότητα και ευκαιρία. Και όχι δεν έχει να κάνει με το ότι “αν μπορείς να περνάς καλά με τον εαυτό σου, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα” και άλλους τέτοιους λαϊκισμούς, αλλά με το ότι έκανες κάτι που γούσταρες και είχες όλη την ελευθερία να το κάνεις χωρίς να σε εμποδίζει κανείς. Είναι πολύ σημαντική αυτή η συνειδητοποίηση.

Όπως και η συνειδητοποίηση ότι αφού μπορείς να τρως μόνος σου στο σπίτι ή να καταβροχθίζεις ταινίες με κουβέρτα στον καναπέ, μπορείς να το κάνεις πολύ καλά (ή και καλύτερα) και έξω από αυτό. Με ή χωρίς παρέα.