Ο κεντρικός Δημοσθένης Λινάρδος αγωνίζεται με τη φανέλα του Ολυμπιακού κι όπως λέει κι ο ίδιος το βόλεϊ τον ωρίμασε και πολλές φορές ήταν διέξοδος σε δύσκολες φάσεις της ζωής του.

“Σχεδόν όλα τα μαθήματα που έχω πάρει για τη ζωή είναι από εκεί [το βόλεϊ].”

Αναρωτιέμαι για τα βασικά στοιχεία ενός καλού κεντρικού και μου απαντά “Είναι μια θέση που φαίνεται εύκολη αλλά δεν είναι καθόλου. Θέλει αντίληψη, αθλητικότητα και υπομονή. Η μπάλα δεν είναι συχνά στα χέρια σου και όταν την έχεις πρέπει να πάρεις στιγμιαία τη σωστή απόφαση και να εκτελέσεις”, εξηγεί.

Στον λογαριασμό σου στο Instagram μαζί με τις ομάδες που έχεις φορέσει τη φανέλα τους, η μόνη πληροφορία που δίνει είναι ότι γεννήθηκες στην Πάτρα. Τι σημαίνει η Πάτρα για σένα;

Η Πάτρα είναι ο τόπος μου, η βάση μου, είναι ένα όμορφο μέρος, ήσυχο και με διαφορετικό ρυθμό ζωής απ’ τις μεγαλουπόλεις. Εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι η οικογένεια μου και τους φίλους από τα παιδικά μου χρόνια καθώς κι αυτούς θεωρώ οικογένεια πια. Πάντα προσμένω να γυρίσω να τους συναντήσω.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από την πρώτη σου ομάδα, τον Θησέα Πατρών;

Ο Θησέας ήταν ένα εγχείρημα δύο ανθρώπων, της Άντζελας Σκουβάκη και του Γιώργου Νικολακοπούλου που ήταν προπονητής και τεράστιος παιδαγωγός -θα πω- σε όλα τα τμήματα. Από το μηδέν δημιούργησαν κάτι για το οποίο ήταν πολύ περήφανοι. Μακάρι όλα τα παιδιά να ήμασταν πιο ώριμα ώστε να καταλάβουμε τι προσπάθεια απαιτούσε για να λειτουργήσει όλο αυτό, με αρκετό πόλεμο από διάφορες ομάδες της περιοχής. Έπαιζα βόλεϊ και περνούσα και εφηβεία, ήταν ωραία χρόνια τώρα που το σκέφτομαι, έτσι όπως έπρεπε, πήρα πολλά και τους ευχαριστώ.

Ήσουν από τα παιδιά που ονειρεύονταν να γίνουν αθλητές και να παίξουν σε μεγάλες ομάδες; Η συμμετοχή σου στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι που ονειρεύτηκες από παιδί;

Ήμουν στο μεταίχμιο πάντα. Το σκεφτόμουν αλλά δεν το θεωρούσα και 100% ρεαλιστικό στόχο. Θυμάμαι τον Άρη Αγγελόπουλο να μου λέει, “Δημοσθένη εσύ μια μέρα θα παίξεις στην ανδρών” και εγώ γελούσα. Μετά την ηλικία των 18-19 συνειδητοποίησα ότι πρέπει να το κυνηγήσω γιατί ήταν κάτι που ήθελα και όταν βάζω στόχο θα κάνω τα πάντα για να τον πετύχω, οπότε το όνειρο υπήρχε, ναι!

Έχεις δηλώσει σε συνέντευξή σου ότι αγαπάς την ιστορία. Μίλησε μας για αυτή την πτυχή του Δημοσθένη.

Με θυμάμαι να διαβάζω μπροστά στο τζάκι από πολύ μικρή ηλικία. Η μητέρα μου μού έβαλε αυτό το μικρόβιο. Θα ήθελα πράγματι να είχα θέση σε ένα έδρανο. Ίσως κάποια στιγμή -δεν το σκέφτομαι ρεαλιστικά ακόμα-. Ξεκίνησα δημοσιογραφία σε ΙΕΚ, αλλά δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές αφού δούλευα κοντά στους δικούς μου. Κάποια εποχή έτυχαν θέματα υγείας κι επέλεξα να ήμουν εκεί.

Ποιο θα έλεγες ότι είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει το βόλεϊ κι ο αθλητισμός για τη ζωή μέχρι σήμερα;

Σχεδόν όλα τα μαθήματα που έχω πάρει για τη ζωή είναι από εκεί. Είμαστε μικρογραφία της κοινωνίας. Θα γνωρίσεις διαφορετικούς χαρακτήρες και καταστάσεις,  πρέπει να ανταποκριθείς και στο τέλος να είσαι κερδισμένος. Έμαθα να έχω υπομονή, δεν είχα καθόλου, πάντα ήμουν επίμονος και ανυπόμονος. Τώρα το έχω φέρει σε μια ισορροπία, έμαθα να μη τα παρατάω ποτέ αν κι αυτό πάντα το είχα, ό,τι και να γίνει να γυρνάς σπίτι και να λες, τα έδωσα όλα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ο αθλητισμός ήταν η διέξοδος μου, είχα θυμό για πολλά χρόνια και αυτό καταλάγιασε όταν ήμουν γήπεδο. Ήμουν τυχερός είναι η αλήθεια, με βοήθησαν άνθρωποι. Ειδικά ο Γιώργος ο Νικολακόπουλος, ο πρώτος προπονητής μου, εκεί πάντα, για πολλά χρόνια, και μετά απ’ το Θησέα όταν έφυγα στα 19.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο;

Υπήρχαν περίοδοι που έπρεπε να δουλεύω το καλοκαίρι μετά το πέρας του πρωταθλήματος, όπως και πολλά παιδιά άλλωστε, δεν είμαι ο μόνος. Έπρεπε να είμαι όλη μέρα στο τρέξιμο, να πηγαίνω γυμναστήριο, να κάνω προπονήσεις. Είναι όλα μέρος του ταξιδιού. Οι πιο δύσκολες περίοδοι ήταν όταν έπρεπε να επιλέξεις τον επόμενο σταθμό στην καριέρα σου, εκεί ζύγιζα και έπρεπε να πάρω τη πιο σωστή απόφαση για μένα. Αυτό στη τελική είναι το πιο δύσκολο. Τα χρόνια του πρωταθλητισμού είναι λίγα και οι αποφάσεις είναι δικές σου, εσύ τις επωμίζεσαι και έτσι πρέπει, να είναι δικές σου.

Αν θα μπορούσες να ζητήσεις να επιλυθεί ένα θέμα που μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό ποιο θα διάλεγες να λύσεις;

Νομίζω η νοοτροπία. Βέβαια σε όλα παίζει ρόλο που γεννιέσαι, εδώ έχουμε ήλιο και ήπιο κλίμα, έχουμε τη νοοτροπία του καφέ και της βόλτας, δεν λέω ότι είναι κακό, είναι στη καθημερινότητα μας. Πώς να προσελκύσεις ένα νέο παιδί όταν η διασκέδαση έχει τόσες μορφές γύρω του; Αυτό είναι το δύσκολο, να έχεις εγκαταστήσεις, πρόγραμμα, παράγοντες και προπονητές που να αξιοποιούν το ταλέντο των παιδιών, σε όλα τα αθλήματα. Ο αθλητισμός σε σώζει. Σε εμένα αυτό έκανε. Ευελπιστώ μέσα από όλα αυτά πως αν καταφέρουμε να φέρουμε παιδιά στο άθλημα, θα είναι τεράστιο κέρδος. Υπάρχουν πολλοί περισπασμοί γύρω μας, πρέπει να τους αποκλείσεις για να πετύχεις, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, αυτό που θα έκανα είναι σίγουρα περισσότερες εγκαταστάσεις, να μαθαίνεις από μικρός στο σχολείο σου ότι μπορείς να αθληθείς, όχι μόνο στα σωματεία. Έτσι μπαίνει το “μικρόβιο”, αν και είναι χιλιοειπωμένο θα φέρω παράδειγμα το εξωτερικό, έτσι λειτουργούν, σε σχολικό επίπεδο στην αρχή και μετά σε συλλογικό. Είναι όψεις του δύο νομίσματος, μάθηση και άθληση.

Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να παίζεις μπάσκετ ή κάποιο άλλο άθλημα;

Δε το έχω σκεφτεί είναι η αλήθεια. Δεν παρακολουθώ τακτικά αλλά αθλήματα. Αυτό που μπορεί να έπαιζα θα ήταν αμερικανικό ράγκμπι, είναι εντυπωσιακό, βέβαια θα έπρεπε να ήμουν 25 κιλά πάνω. 

Πως είναι το κοινό του βόλεϊ στην Ελλάδα;

Το κοινό στην Ελλάδα είναι πολύ ωραίο, εννοείται μας αρέσει να παίζουμε μπροστά σε γεμάτα γήπεδα με οπαδούς, αντίπαλοι ή όχι, αλλά το μεγαλύτερο κέρδος είναι τα νέα παιδιά, να είναι κοντά, να έχουν επαφή με το στοιχείο. Είναι διαφορετικό να το βλέπεις ζωντανά μπροστά και διαφορετικό πίσω από μια οθόνη. Μακάρι βέβαια να εξαλειφθεί πλήρως η οπαδική βία που έχουμε θρηνήσει τόσα θύματα. Ας μη ξεχνάμε τα ιδανικά και τα διδάγματα του αθλητισμού. Θυμηθείτε τι έκανε η Θάτσερ στην Αγγλία.

Υπήρχε κάτι που θα ήθελες να έχεις κάνει περισσότερο ή λιγότερο τα διαστήματα που οι αθλητικές σου υποχρεώσεις ήταν πιο απαιτητικές;

Πρώτη μου χρονιά είναι τόσο απαιτητική, οπότε αυτό το συμπέρασμα θα το βγάλω σε ηρεμία σε δύο μήνες από τώρα στο σπίτι μου. Σίγουρα δε θα πρέπει να ξεχνάμε τον εαυτό μας και να αφιερώνουμε χρόνο σε αγαπημένα πρόσωπα, η ζωή τρέχει, δεν πρέπει να είσαι στάσιμος και μονόπλευρος, πάντα να είσαι εκεί για αυτούς όπως είναι κι αυτοί για σένα.

Τρίτο ευρωπαϊκό για τον Ολυμπιακό, πώς ήταν αυτό το ταξίδι; Και ποιο είναι ο στόχος και το όνειρό σου για τη συνέχεια;

Το πιστεύαμε απ’ τη πρώτη μέρα. Ο Ολυμπιακός είναι ένας τεράστιος σύλλογος, με πολλά τμήματα που φέρνουν επιτυχίες, αλλά ένας ευρωπαϊκός τίτλος μετράει για 10 εγχώριους. Ήταν δύσκολο ταξίδι, με πολλά παιχνίδια, κούραση, πίεση, η ήττα δύσκολα σ’ αυτόν τον σύλλογο. Θέλει συνεχή προσπάθεια και στο τέλος τσαμπουκά και να κάνεις τη δουλειά σου. Αυτό περιμένουν όλοι από σένα, τη νίκη. Αυτό είναι το δύσκολο που πρέπει να διαχειριστείς σαν ομάδα και εννοείται ατομικά. Οι στόχοι είναι πολλοί ακόμα, τρεις εγχώριοι, διεκδικούμε και τους τρεις, δεν είναι εύκολο αλλά θα παλέψουμε γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. Στόχος μου είναι να γίνομαι καλύτερος ώστε να βάλω ένα λιθαράκι στο σύνολο. Όνειρα έχω πολλά άλλα αυτό που θέλω σίγουρα είναι κάποια στιγμή να παίξω στο εξωτερικό. Προσαρμόζομαι γρήγορα σε ένα περιβάλλον και θέλω να πάρω όσες εμπειρίες μπορώ μέσα απ’ τη δουλειά μου.

Υπάρχει κάποια σκέψη σου που μέχρι σήμερα δεν είχες την ευκαιρία να τη μοιραστείς σε μία συνέντευξη;

Θα ήθελα να τους πω “μη σταματήσετε ποτέ να είστε κοντά στο άθλημα που αγαπάτε και πότε να μη τα παρατήσετε, ότι και αν γίνει, βάλτε παρωπίδες και προχωρήστε μόνο μπροστά. Εμείς χτυπάμε μια μπάλα και μιλάμε για πίεση και άγχος, κάποια μάνα εκεί έξω μεγαλώνει τρία παιδιά μόνη, φέρτε τη παράδειγμα όταν λέτε δεν μπορώ άλλο.

Δημοσθένη, γιατί έπαιξες βόλεϊ τελικά;

Μαγεύτηκα απλά. Το άθλημα που υπηρετώ με ωρίμασε και ήταν η διέξοδος μου σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου, και είμαι ευγνώμων.