“Η Νόρα Δράκου κατέκτησε δύο πρωτιές” γράφουν τα αθλητικά Μέσα μετά το 92ο Εθνικό πρωτάθλημα Κολύμβησης που ολοκληρώθηκε στο Κλειστό Κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, στις 20 Μαΐου.
“Η Πατρινή πρωταθλήτρια του Παναθηναϊκού, επικράτησε στα 50μ ελεύθερο με 25.43 αλλά και στα 100μ ύπτιο με 1:02.15 κατακτώντας δύο χρυσά μετάλλια.
“Η Δράκου έχει πλέον 9 νίκες στα 100μ ύπτιο και 33 στην ιστορία του πρωταθλήματος” διαβάζεις παντού.
Αναρωτιέμαι τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα μίας κολυμβήτριας του επιπέδου της Νόρας κι εκείνη μου περιγράφει 4,5 ώρες συνολικής σκληρής προπόνησης με ενθουσιασμό: “Πρωινό ξύπνημα γύρω στις 7.00, πρωινή προπόνησης στο νερό στις 8.00 για 1.30 ώρα περίπου, γυμναστήριο για 1 ώρα μέχρι τις 11.00. Μεσημεριανό, ύπνος. Απογευματινή προπόνηση για 2 ώρες. Αποκατάσταση για 1 ώρα. Επιστροφή στο σπίτι, φαγητό και από τις 19.00 και μετά ελεύθερος χρόνος που περιλαμβάνει σίγουρα βόλτα με τον σκύλο, διάβασμα, βόλτα με φίλους κι αλλά τέτοιου είδους πράγματα.”
Είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;
Αρχικά να πούμε ότι εγώ ανήκω σε ερασιτεχνικό άθλημα. Κάνω προπονήσεις σαν επαγγελματίας αθλητής, έχω τις ίδιες υποχρεώσεις, την ίδια πίεση, πολλές φορές περισσότερες ώρες προπόνησης και γενικά σε αυτό το επίπεδο είναι σαν να έχω μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Όμως εκπροσωπώ τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Αυτό έχει μια έξτρα δυσκολία θα έλεγα καθώς οι απολαβές μας είναι πολύ μικρότερες και δεν μας εξασφαλίζουν ένα καλύτερο αύριο, δεν έχουμε ένσημα, ούτε πολλές φορές ασφάλεια υγείας. Αφήνουμε τη ζωή μας πίσω για μα εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας και για να πετύχουμε τα όνειρα μας αλλά δεν αντιμετωπιζόμαστε σαν επαγγελματίες αθλητές. Όποτε, είναι πολύ μεγάλη η διαφορά. O ερασιτεχνικός και ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει δύσκολες στιγμές, έχει πίεση ψυχολογική, σωματική, έχει πάλη καθημερινή με τον εαυτό σου και το χρονόμετρο αλλά έχει τόσες όμορφες στιγμές που σε αποζημιώνουν, τόσα έντονα συναισθήματα, τόσα ταξίδια και επαφές με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που δεν θα τον άλλαζα με τίποτα.
Γιατί διάλεξες ένα άθλημα πισίνας;
Στην αρχή σίγουρα δεν το διάλεξα εγώ αλλά καθώς ήμουν τριών χρόνων το επέλεξαν οι γονείς μου. Μετέπειτα το αγάπησα πολύ. Νομίζω θα μπορούσα να ζω μέσα στο νερό. Αυτό το άθλημα έχει μια μαγεία. Όταν κολυμπάς σταματάς να ακούς το οτιδήποτε, είσαι απαλλαγμένος από κινητά και πειρασμούς, ακούς μόνο τον παφλασμό των χεριών σου και τις δίνες του νερού. Μεγαλώνοντας όλο αυτό με έχει κερδίσει. Πραγματικά πιστεύω ότι το νερό είναι ψυχοθεραπευτικό καθώς σχεδόν πάντα όταν πηγαίνω χωρίς όρεξη για προπόνηση όταν βουτήξω κάνω την προπόνηση και βγω από το νερό νιώθω πολύ πιο όμορφα.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει, πόσο διαφορετικά skills απαιτούν τα 50μ ελεύθερο και τα 4*100 freestyle; Πόσο διαφορετικές οι υποχρεώσεις, οι προπονήσεις, οι ανάγκες να συμμετέχεις και στα δύο αθλήματα παράλληλα;
Στη βάση τους και τα δυο αγωνίσματα έχουν πανομοιότυπη προπόνηση. Η διάφορα τους έγκειται στις λεπτομέρειες. Τα 50 μέτρα χρειάζονται πιο πολύ εξειδίκευση. Συνήθως κόβεις σε κομμάτια τα 50 μέτρα και αρχίζεις να δουλεύεις ξεχωριστά. Την εκκίνηση, τα πρώτα 15 μέτρα δηλαδή, τον τερματισμό. Προσπαθείς να βάζεις αντιστάσεις στο νερό για να περαστεί η δύναμη στο νερό και γενικά κάνεις μικρές αποστάσεις. Τα 100 χρειάζονται πιο πολύ προπόνηση πιο πολλά μέτρα, να δουλεύεις ρυθμούς, δηλαδή τον ρυθμό που θες να περάσεις τα πρώτα 50 και τον ρυθμό που θες να γυρίσεις το δεύτερο 50.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Tι σκέφτεσαι όσο κολυμπάς;
Όταν έχω εύκολη προπόνηση και περιλαμβάνει μέτρα πάνω κάτω στην πισίνα, χωρίς χρόνο και στόχο, συνήθως τραγουδάω κάποιο τραγούδι. Στις περισσότερες προπονήσεις όμως, σκέφτομαι το κολύμπι μου, την τεχνική μου. Αν έχω δύσκολες προπονήσεις προσπαθώ να εμψυχώνω τον εαυτό μου και γενικά να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που μου έχει πει ο Λευτέρης να εκτελέσω.
Νόρα, τι σου έχει μάθει η κολύμβηση για τη ζωή μέχρι τώρα;
Όταν είσαι στη θάλασσα και είναι ήρεμη απλά κάθεσαι μέσα ακούνητη και νιώθεις υπέροχα απλά να επιπλέεις. Όταν η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη και έχει κύματα δεν πρέπει ποτέ να κολυμπάς αντίθετα σε αυτά αλλά πρέπει να βρεις το ρεύμα τους να το ακολουθήσεις και ουσιαστικά να συνεργαστείτε για να μπορέσεις να βγεις έξω σώος και χωρίς να κινδυνεύσεις. Κάπως έτσι είναι και στη ζωή. Όταν όλα είναι ήρεμα και οργανωμένα είσαι μια χαρά, απλά περνάνε οι μέρες όμορφα. Όταν όμως έρχονται δύσκολες μέρες πρέπει να γίνεις φίλος μαζί τους να τις αποδεχτείς και με μυαλό πίστη και αισιοδοξία να βρεις τον τρόπο να βγεις στην επιφάνεια. Αυτό είναι το μάθημα που μου έδωσε το νερό.
Ο αθλητισμός τώρα, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και μια πρόβα για αυτά που θα αντιμετωπίσεις στην αγορά εργασίας. Πρέπει να είσαι συνεπής στο πρόγραμμα σου, να θέτεις στόχους, να τους πετυχαίνεις ή να αποτυγχάνεις σε αυτούς, να ξεπερνάς δυσκολίες, εμπόδια, ανθρώπους που αμφιβάλλουν για σένα και θέλουν να αποτύχεις. Ο αθλητισμός μού έμαθε ότι πρέπει να χαράζεις την πορεία σου, στη ζωή σου να κάνεις αυτό που σε γεμίζει και σε ευχαριστεί και πάντα να προσπαθείς να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να ακολουθείς τα όνειρα σου. Αν τα δίνεις όλα σε αυτό που κάνεις και είσαι ευτυχισμένος με αυτό, πετύχεις ή αποτύχεις, θα έχεις διανύσει μια πολύ όμορφη διαδρομή που στο τέλος της ημέρας αυτή είναι που θα σου έχει μείνει σαν ανάμνηση.
Τρεις φορές συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;
Περίεργα θα έλεγα. Ξεκίνησα το 2010 με το όνειρο της Ολυμπιάδας, έπιασα το όριο για το Λονδίνο το 2012 και είχα πει ότι θα πάω μια Ολυμπιάδα, θα το ζήσω και θα σταματήσω για να ασχοληθώ με τις σπουδές μου. Όμως τα σχέδια άλλαξαν, συνέχισα με το σκεπτικό ότι θα πάω άλλη μια Ολυμπιάδα και μετά θα σταματήσω. Αλλά είμαι ακόμα εδώ και κυνηγάω την τέταρτη. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη και πολύ πλήρης για όσα έχω κάνει. Μου φαίνονται τρελό [οι τρεις Ολυμπιάδες] και νομίζω μόλις αποχωρήσω από τον χώρο θα μπορέσω πραγματικά να καταλάβω πως νιώθω.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ποιες είναι οι τρεις πιο έντονες στιγμές που έχεις να θυμάσαι από την καριέρα σου;
Θα τις τοποθετήσω χρονολογικά. Η πρώτη ήταν το 2008 που κατέκτησα το πρώτο μου ευρωπαϊκό μετάλλιο νέων με τη σκυτάλη των γυναικών. θυμάμαι ήταν την τελευταία μέρα των αγώνων είχαμε όλες χάσει το ατομικό μετάλλιο στις λεπτομέρειες και ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να το κατακτήσουμε. Ήταν πραγματικά φοβερή στιγμή, παρά πολύ έντονη.
Η δεύτερη ήταν το 2015 που μπήκα στον τελικό του παγκόσμιου του Καζάν στη Ρωσία. Αυτός ο τελικός ήρθε μετά από 1,5 χρόνο αποχή λόγω χειρουργικής επέμβασης στον ώμο. Ήρθε μετά από φοβερή προσπάθεια να επανέλθω σε υψηλό επίπεδο, μετά από τρομερές ψυχολογικές μεταπτώσεις, μετά από τρελή αμφισβήτηση ότι μπορώ να επιστρέψω όποτε ήταν μια πολύ μεγάλη υπέρβαση για εμένα και την ομάδα μου.
Και η τρίτη ήταν το 2021: Στο ΟΑΚΑ τέσσερις μήνες πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο με την σκυτάλη 4χ100 mixed μικτή, στην τελευταία μας ευκαιρία για πρόκριση στους Ολυμπιακούς κάναμε τον αγώνα της ζωής μας. Σε ένα γεμάτο κολυμβητήριο και με όλη τη κερκίδα να κολυμπάει μαζί μας πήραμε το τελευταίο εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς. Ήταν από τις πιο μαγικές στιγμές που έχω ζήσει από τις πιο έντονες και πρώτη φορά που ένιωσα όλο το κολυμβητήριο να γίνεται ένα και όλοι μαζί να παλεύουμε για το αποτέλεσμα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αν θα μπορούσες να ζητήσεις να επιλυθεί ένα θέμα που μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό ποιο θα διάλεγες να λύσεις;
Θεωρώ ότι δυο είναι τα μεγαλύτερα αγκάθια. Όπως τα ζω εγώ σαν ερασιτέχνης αθλητής. Το πρώτο είναι η επαγγελματική αποκατάσταση – ένσημα και δεύτερον η υγειονομική κάλυψη. Όσον αφορά το πρώτο να εξηγήσω καλύτερα. Ένας αθλητής ερασιτέχνης δουλεύει 6 – 7 ώρες την ημέρα για το άθλημα του , δεν μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και παλεύει και ταυτόχρονα να τελειώσει και μια σχολή γιατί και το σύστημα παιδείας μας δεν συμβαδίζει με τον αθλητισμό. Υπήρχε η θέση στο δημόσιο αλλά θεωρώ ότι ήταν λάθος και το μέτρο αυτό όπως ήταν δηλαδή να μπαίνει ένας αθλητής σε μια θέση άσχετη αποκλειστικά και μόνο για να παίρνει ένα μισθό.
Θεωρώ ότι ένα σύστημα σαν της Ιταλίας θα μπορούσε να βοηθήσει παρά πολύ τους αυριανούς πρωταθλητές. Οι αθλητές της εθνικής ομάδας της Ιταλίας μπαίνουν σε σώματα ασφαλείας, έχουν ένα μικρό ποσοστό ενσήμων όσα χρόνια κολυμπάνε και ένα 30% του μισθού για βοήθεια όσο αγωνίζονται για την πατρίδα. Μετέπειτα όταν σταματούν τον αθλητισμό η συνεχίζουν κανονικά τη δουλειά τους ή παραιτούνται και επιλέγουν ότι άλλο τους ευχαριστεί. Τώρα για την υγειονομική περίθαλψη επίσης δεν υπάρχει μέριμνα ασφαλείας υγείας των αθλητών και πολλές φορές οι χορηγοί των αθλητών καλύπτουν και αυτό το κομμάτι.
Tι είναι αυτό που σε παρακινούσε όλα αυτά τα χρόνια να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι για να πας για προπόνηση;
Θεωρώ ότι είναι η αγάπη μου για το άθλημα, η ανάγκη μου να εκπληρώσω τα όνειρα μου και τους στόχους μου και η πεποίθηση μου ότι τίποτα δεν σου έρχεται εύκολα και πρέπει να προσπαθήσεις δίπλα και τριπλά για να καταφέρεις αυτό που επιθυμείς. Όποτε με το να κοιμάμαι ή να κάνω κοπάνα από τις προπονήσεις δεν φτάνω πιο κοντά στον στόχο μου αλλά απομακρύνομαι από αυτόν. Άλλωστε είναι όμορφο να έχεις έναν σκοπό και κάτι που σε γεμίζει στη ζωή σου για να σε κάνει να σηκώνεσαι με χαμόγελο από το κρεβάτι.
Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να παίζεις πόλο ή κάποιο άλλο άθλημα;
Νομίζω ομαδικό δεν θα μπορούσα να παίζω γιατί είμαι πολύ ανταγωνιστική και πολύ εγωίστρια σε αθλητικό επίπεδο. Το άθλημα που μου αρέσει παρά πολύ και το παρακολουθώ πολύ είναι το τένις. Όποτε σίγουρα θα ήθελα να έπαιζα τένις, αν δεν έκανα κολύμπι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την κολύμβηση;
Θα του έλεγα πρώτα να διασκεδάζει, να περνάει όμορφα στις προπονήσεις, να κάνει παρέες και να βλέπει τις προπονήσεις σαν το διάλειμμα του από τις υποχρεώσεις τις ημέρες. Άμα προχωρήσει σε κάτι πιο κοντά σε πρωταθλητισμό, να συνεχίσει να διασκεδάζει αυτό που κάνει και να παλεύει για τους στόχους του και τα όνειρα του ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σημασία στο τέλος της ημέρας δεν έχει τι θέση θα κατακτήσεις αλλά να μπορείς να πεις στον εαυτό σου τα έδωσα όλα, έκανα ότι έπρεπε είμαι χαρούμενος-η από αυτό και συνεχίζω για τα επόμενα.
Γιατί διάλεξες την κολύμβηση τελικά;
Όπως είπα και πιο πάνω νομίζω ότι τελικά με διάλεξε. Ήρθαν έτσι τα πράγματα στην καριέρα μου που το ένα έφερνε το άλλο και έτσι δεν είχα το χρόνο αλλά ούτε τη διάθεση να αναζητήσω κάποιο άλλο άθλημα. Το αγάπησα, αγάπησα τις ωραίες του στιγμές αλλά και τις άσχημες του, αγάπησα αυτή την επαφή με το νερό, αγάπησα τις συγκινήσεις του και τελικά το νερό έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος. Όταν κάτι με απασχολεί στη θάλασσα θα πάω να σκεφτώ, όταν είμαι κακόκεφη στο νερό θα βουτήξω για να μου φτιάξει τη διάθεση άρα νομίζω ότι απλά διαλέξαμε ο ένας τον άλλον..
