Πάμε όμως στις κάπως καμουφλαρισμένες, εκείνες που φοράνε τα «καλά» τους πριν σε συναντήσουν και κυρίως εκείνες που γελάνε και υπερηφανεύονται για το πόσο πολύ σε νοιάζονται ενώ η αύρα τους υποδηλώνει συνήθως κάτι άλλο.

Θα τους έχεις παρατηρήσει αυτούς τους χαρακτήρες, δεν μπορεί. Ίσως να τους γνωρίζεις και από την καλή αλλά και από την ανάποδη. Και ξέρεις κάτι; Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν υπήρξαν ποτέ εύκολες και ούτε πρόκειται και να γίνουν, εκτός κι αν είναι αληθινές. Από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία.

Δεν είναι δύσκολο

Το να είναι αληθινές από τη φύση τους ορισμένες σχέσεις, είτε φιλικές, είτε ερωτικες, είτε οικογενειακές ειλικρινά δεν είναι δύσκολο. Αρκεί να είναι η τύχη, οι συνθήκες, ο χαρακτήρας με τον οποίο έχεις να κάνεις, οι προθέσεις και η ίδια η ζωή με το μέρος σου. Μπορεί να ακούγεται κάπως ρηχό ή κάπως άνευ συναισθημάτων όλη αυτή η πεποίθηση, όμως ξέρεις κάτι; Είναι όλη η αλήθεια κι ας παραλείπω να σου αναφέρω μερικά ακόμα. Θα σου αναφέρω λοιπόν μερικά ακόμα.

Όταν χάνουμε κάποιον, μόνο «χαμένοι» δεν είμαστε

Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε επιλογές που θα πληγώσουν την καρδιά μας αλλά θα θεραπεύσουν τη ψυχή μας. Κι αν «χάνοντας» κάποιον, βρίσκουμε τη γαλήνη και την ψυχική μας ηρεμία, τότε κυριολεκτικά μόνο χαμένοι δεν είμαστε.

Ζούμε σε έναν κόσμο άκρως κοινωνικό από τη φύση του και έχουμε ανάγκη την επαφή και την επικοινωνία, γι’ αυτό και οι σχέσεις που διαμορφώνουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι κάτι που μας απασχολεί έντονα στην καθημερινότητά μας.

Ο τρόπος που σχετιζόμαστε με την οικογένεια μας, με τους φίλους, με τους συντρόφους μας, και γενικότερα με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, μας καθιστά «σημαντικούς». Μας καθιστά ευτυχισμένους, αποκτάμε έναν κάποιο παραπάνω σκοπό και φυσικά ένα νόημα σε αυτή την ζωή. Για τον καθένα μας αυτό το νόημα διαφέρει, όμως δεν παύει να είναι σημαντικό.

Υπάρχουν σχέσεις που χρήζουν βελτίωση. Σχέσεις που θέλουμε να αλλάξουμε, να διατηρήσουμε ή να αποφύγουμε. Άνθρωποι και συμπεριφορές που μας ενοχλούν ή μας ενόχλησαν κάποτε, μας πίκραναν, μας πλήγωσαν, μας απογοήτευσαν. Πράγματα που δεν θα περιμέναμε κάποιος να πει ή να κάνει. Κι όμως συνέβη και αυτό.

Πράγματα και καταστάσεις που δεν περιμέναμε να συμβούν ούτε και από τον ίδιο μας τον εαυτό κι όμως υπήρξαν και αυτά όλα δικά μας. Το πιο σημαντικό εδώ; Να είμαστε ενήμεροι και να αναγνωρίζουμε κάνοντας την αυτοκριτική μας, που υπήρξαμε δίκαιοι, σωστοί και αληθινοί και που όχι. Είναι σπουδαίο αυτό, ίσως το σπουδαιότερο από όλα. Γιατί αν τα έχεις καλά με τη συνείδηση σου, κι αν κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ, τότε τι στα αλήθεια μπορεί να πάει στραβά με τον εαυτό σου;

Οι ανθρώπινες σχέσεις έρχονται δεύτερες. Sorry αλλά εδώ δεν χωράει καμία συγγνώμη, παρά μόνο στον εαυτό μας για όλες εκείνες τις φορές που μας βάλαμε σε δεύτερη μοίρα για να ικανοποιήσουμε τα «θέλω», την υποκρισία και την αδικία κάποιων άλλων.

Επειδή έχουμε καλή καρδιά. Επειδή πιστεύουμε ακόμα στην καλοσύνη των ανθρώπων. Επειδή «δεν μπορεί, θα αλλάξει, θα καταλάβει». Επειδή έχει περάσει πολλά ενώ εσύ όχι τόσα. Επειδή δεν είναι η ώρα σου για να πάρεις όσα αξίζεις, παρά μόνο η ώρα τον άλλων. Πόσα «επειδή χωράνε σε μια ζωή; Μάλλον άπειρα, κάπου φτάνει όμως. Κάπου ο ίδιος ο σύνδεσμος βαρέθηκε και να τον χρησιμοποιούμε στα πάντα.

Κάπου η ζωή σου ανήκει, και όχι η ζωή των άλλων

Το τιμόνι της ζωής μας καλώς ή κακώς το κρατάμε εμείς και όχι οι άλλοι. Συνεπώς και των άλλων το τιμόνι, όσο κι αν θελουμε να το φέρουμε κοντά στο δικό μας, όσο κι αν μας μοιάζει να πηγαίνει κόντρα στο δικό μας, ή ανάποδα στον δρόμο, έχω να σου πω πως ότι κι αν κάνουμε, εκείνο θα συνεχίσει να πορεύεται όπως θέλει. Γιατί ο δρόμος του καθενός και κυρίως η διαδρομή, κυριολεκτικά διαφέρει. Και αυτό είναι τελικά υπέροχο. Το δεύτερο πιο σημαντικό highlight που θα ήθελα να κρατήσεις από αυτό εδώ το κείμενο.

Σε αλλά νέα, και τελευταία, όλοι κάνουμε λάθη γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Και αφού οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με έναν τεράστιο λαβύρινθο, η ουσία είναι να μπούμε και να παίξουμε. Να μπούμε και να ανακαλύψουμε, ακόμα κι αν απογοητευτούμε. Η ουσία έγκειται στο να συνειδητοποιήσουμε και τέλος να αποδεχτούμε.

Όχι φίλε μου κάλε και γλυκιά μου αναγνώστρια. Δεν ζητάμε συγγνώμη για να απαλλαγούμε από μια ενοχή που μπορεί να μας βασανίζει για να αποκαταστήσουμε την εικόνα μας στα μάτια κάποιου άλλου. Ζητάμε συγγνώμη επειδή όντως το νιώθουμε και επειδή έχουμε τη δύναμη και τη διαύγεια να συνειδητοποιούμε τα λάθη μας και τα σωστά μας. Ζητάμε συγγνώμη γιατί αγαπάμε, είμαστε άνθρωποι, και θελουμε να χτίσουμε καλύτερες βάσεις για μια καλύτερη ανθρώπινη σχέση. Και κάπως έτσι ξέρεις κάτι; Γίνεται ο κόσμος μας ένα λιθαράκι καλύτερος. Και λιθαράκι- λιθαράκι τη φορά όλο και κάτι θα καταφέρουμε σε αυτόν τον τόσο δύσκολο και δύστροπο κόσμο.

Από την άλλη, την πιο σκληρή πλευρά της αλήθειας, να ξέρεις πως όσο παλεύουμε για να μείνουμε σε μια σχέση που πληγωνόμαστε με την ελπίδα της αλλαγής, τόσο περισσότερο πληγώνουμε τον εαυτό μας. Μέχρι επιτέλους να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε για να απομακρυνθούμε από αυτό που βιώνουμε. Κάποιες φορές το να εμμένεις σε κάτι λοιπόν, πίστεψε με πως σου κάνει το μεγαλύτερο κακό.

Και τι φοβόμαστε τελικά; Το έχεις άραγε σκεφτεί; Το έχεις αναλύσει ποτέ μέσα σου; Αν στην προσπάθεια σου να μην χάσεις κάποιον, καταλήξεις τελικά να χάσεις τον εαυτό σου, δεν μοιάζει πιο τρομακτικό;

Σου έχει συμβεί; Εμένα, ναι.

Και μία και δυο φορές. Στοιχηματίζω πως θα υπάρξει και επόμενη αλλά ευγνωμονώ τον εαυτό μου που με βοηθάει να το αναγνωρίζω, κάθε φορά που μπαίνω στην τρικλοποδιά που βάζω εγώ στον εαυτό μου, για το «καλό» των άλλων. Για το «κακό» το δικό μου.

Μερικές φορές στο λέω και σε παρακαλώ επανέλαβε, πρέπει να κάνουμε επιλογές που θα πληγώσουν την καρδιά μας αλλά θα θεραπεύσουν τη ψυχή μας.

Κι αν χάσεις κάποιον που τόσο πολύ ήθελες στη ζωή σου, κι αν βρεις την γαλήνη και την ψυχική σου υγεία μέσο της απουσίας του, τότε είμαι στην ευχάριστη θέση να σου πω, πως μόνο χαμένος και χαμένη δεν είσαι.

Θα πρόκειται πάντα για μια τεράστια προσωπική νίκη, που αργοπορημένα κάποια στιγμή θα αναγνωρίσεις και θα σου ανήκει πανηγυρικά. Γιατί προσπάθησες, γιατί το δούλεψες, γιατί σου άσκησες κριτική, γιατί το νέρωσες το κρασί σου πολλές φορές όπου έχασε και αυτό πια τη γεύση του. Γιατί η αλήθεια θα είναι πάντα μια όσο κι αν μας πονάει. Κι ας ζορίζουν οι καταστάσεις.

Κι αν η συνέχεια γίνει υπερβολικά ζόρικη; Κι αν δεν αντέχεις να το ζήσεις; Τότε, είμαι σίγουρη πως την παρακάτω φράση τη γνωρίζεις: Στα ζόρικα, οι «ζόρικοι» συνεχίζουν. Δεν το βάζουν κάτω. Παραμένουν με ψηλά το κεφάλι.

Συνέχισε. Για την αξιοπρέπεια που ποτέ δεν ξέχασες και πιο πολύ για την αλήθεια που ποτέ δεν θα πάψεις να αναζητάς.