Είναι πάρα πολύ ΟΚ να διαφωνείς για πάρα πολλά πράγματα με τους φίλους σου, όμως δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να είσαι συνοδοιπόρος με έναν άνθρωπο στη ζωή αν π.χ. δεν αντιλαμβάνεστε με τον ίδιο τρόπο την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όταν με κάποιον έχεις διαφορετικά core values, αυτή η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει και η έκφανσή του εξαπλώνεται σαν ιός.
Κι επειδή σε αυτή τη ζωή έχουμε πολλά για τα οποία καλούμαστε να παλεύουμε συνεχώς, η φούσκα μας οφείλει να είναι ταυτόσημη με ένα safe place, όχι με την έννοια της άρνησης της πραγματικότητας έξω από αυτή, αλλά με την ύπαρξη ενός μέρους που δεν χρειάζεται να πεις πολλά, γιατί ξεκινάς αυτή τη σχέση και σύνδεση από μια πολύ πιο ουσιαστική βάση. Κάπως έτσι και περίπου με αυτά τα λόγια συστήθηκα στην πρώτη συνάντηση αυτού του έξτρα μαθήματος στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού μου.
Ήμουν ανάμεσα σε 15 γυναίκες, όλες μας με αρκετά διαφορετικό background και μεγαλωμένες σε άλλες κουλτούρες που είχαμε όμως ένα πολύ δυνατό κοινό στοιχείο. Ψάχναμε τη θέση μας σε αυτό τον κόσμο και είχαμε πίκρα και θυμό για ένα σύστημα που δεν μας στηρίζει ποτέ, αλλά ακριβώς το αντίθετο, μα κυρίως είχαμε όρεξη και πάθος να επικοινωνήσουμε, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και απόψεις και κυρίως να συνδεθούμε. Όποιος έχει κάνει ομαδική ψυχανάλυση ίσως το γνωρίζει ακόμη καλύτερα πως το μοίρασμα στο πλαίσιο μιας κοινότητας έχει μια μοναδική δύναμη. Σε κάνει να αισθάνεσαι λιγότερο μόνος/παρανοϊκός/ακαταλαβίστικός.
Μέσα σε μία ώρα λοιπόν είχα ακούσει 15 διαφορετικός ιστορίες για το τι είναι ο φεμινισμός για κάθε ένα από αυτά τα άτομα, είχα ακούσει τα παράπονα τους, αλλά και το πείσμα τους να το αλλάξουν αυτό. Ανάμεσα στις ιστορίες ακούστηκε αυτή μιας κοπέλα είπε η οικογένεια της έχει κάποια λεφτά στην άκρη και εννοείται ο αδερφός της θα πάρει περισσότερα επειδή είναι αγόρι, μιας άλλης να μας λέει πόσο πάσχιζε να εξηγήσει στο αγόρι της ότι τρώει catcalling και εκείνος δεν την πίστευε επειδή “όταν είναι μαζί δε συμβαίνει ποτέ”, ενώ μια ακόμη για το πόσο ρατσισμό είχε φάει σε ένα ερευνητικό εργαστήριο επειδή ήταν η μόνη γυναίκα.
Στις συναντήσεις που ακολούθησαν ειπώθηκαν πολλά, αναλύθηκαν ακόμη περισσότερα, όμως αυτά που χαράχτηκαν στη μνήμη μου ήταν οι “live” εκδηλώσεις παρών πατριαρχικών μου καταλοίπων. Μέσα στο πλαίσιο του μαθήματος μας είχε ζητηθεί να παρουσιάσουμε ένα φεμινιστικό πρότυπο που έχουμε και γιατί είναι σημαντικό για εμάς. Ανάμεσα σε ένα κλίμα συγκίνησης και ενθουσιασμού καθώς παρέλασαν εικονικά μέντορες, influencers και μαμάδες, θυμάμαι χαρακτηριστικά πως οι περισσότερες από εμάς πριν ξεκινήσουν την παρουσίαση, δικαιολογούνταν ότι δεν είναι αρκετά καλή και ότι θα μπορούσαν να έχουν κάνει περισσότερα.
Η συντονίστρια του προγράμματος τότε έσπευδε να μας διορθώσει τονίζοντας πως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντάται κυρίως στις γυναίκες και πως σχεδόν κανένας άντρας πριν ξεκινήσει να παρουσιάζει ή να κάνει κάτι δεν δικαιολογείται. Ειναι γυναικείο “προνόμιο” οι τύψεις άλλωστε.
Οι γυναίκες γαλουχούνται με την νοοτροπία πως είναι υπεύθυνες. Φέρουν ευθύνη για τα παιδιά τους αν δεν τα έχουν μεγαλώσει σωστά, ευθύνη αν δε μπορούν να συνδυάσουν καριέρα και μητρότητα, ευθύνη για τον βιασμό τους, επειδή «γιατί να φορέσουν τόσο κοντό φόρεμα» και «τι έκανα σε εκείνο το στενάκι τόσο αργά το βράδυ».
Πολλές συναντήσεις, αρκετή μελέτη και ένα podcast μετά ένιωθα ήδη αρκετά πιο ενδυναμωμένη. Τη μέρα που έγινε το διαβόητο θέμα με τις Πανελλήνιες, έτυχε να έχουμε ένα αποχαιρετιστήριο πικ νικ. Και το συναίσθημα ότι πήγα εκεί βγάζοντας όλο τον εκνευρισμό μου σε κάποιες “όχι τόσο χαρούμενες φεμινίστριες” ήταν το λιγότερο ανακουφιστικό.
Ακόμα και σε χώρες που η ισότητα είναι κάπως πιο στη συγκαλυμμένη, βλέπεις ότι υπάρχουν άτομα που αντιλαμβάνονται τις διάφορες. Μπορεί να μην έχουμε βιώσει όλοι και όλες την πατριαρχία με τον ίδιο τρόπο, όμως ολ@ αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη της και το αντίκτυπο στις ζωές. Να επιλέγετε τους ανθρώπους σας, να είστε σύμμαχοι, μόνο αυτό θα μας σώσει.
