Το «AirHostess-737» κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του 49ου Φεστιβάλ του Σιάτλ. Έκανε πρεμιέρα στο 75o φεστιβάλ του Λοκάρνο και διακρίθηκε στη συνέχεια στο 47ο Φεστιβάλ του Τορόντο. Κέρδισε υποψηφιότητα στα Ευρωπαϊκά Βραβεία του 2023, συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 44ου Sundance, απέσπασε βραβείο στο 45ο Φεστιβάλ του Clermont-Ferrand.
Αυτή την εβδομάδα το εμβληματικό περιοδικό The New Yorker πραγματοποίησε ένα αφιέρωμα στην ταινία. Η αρθρογράφος Hannah Aizenman αναφέρθηκε αρχικά στους ισχυρούς συμβολισμούς και τις “ποιητικές” προεκτάσεις της ταινίας:View this post on Instagram
Το Instagram Account του New Yorker δημοσίευσε πλάνα από την ταινία κι ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Η υπόθεση της μικρού μήκους ταινίας του Θανάση Νεοφώτιστου (@thaneofotistos) «AIRHOSTESS-737» του ήρθε σε ένα όνειρο. Ακολουθεί μια αεροσυνοδό που παλεύει να κάνει τη δουλειά της, ενώ υπομένει τον πόνο και την αντιληπτή ταπείνωση των ενηλίκων. Η ταλαιπωρία της είναι ακόμη πιο αισθητή για τις προσπάθειές της να την κρύψει κάτω από το κόκκινο κραγιόν, τη λαμπερή έκφραση, τα κουρεμένα μαλλιά και μια πιεσμένη στολή — αλλά κάτι δεν πάει καλά. Καθώς η ταραχή του πρωταγωνιστή επιδεινώνεται, τόσο επιδεινώνεται η αναταραχή της πτήσης.»
Η υπόθεση
Στο Boeing-737, πτήση από Αθήνα προς Καβάλα, δουλεύει μία 39χρονη αεροσυνοδός, η Βανίνα (Λένα Παπαληγούρα). Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης γιατί τα σιδεράκια που έβαλε πρόσφατα στα δόντια της καταστρέφουν το χαμόγελό της, θα ζήσει μια πρωτόγνωρη περιπέτεια στον αέρα μεταφέροντας το πτώμα της πάντα απούσας μητέρας της.
«Είναι κάπως λογικό, λοιπόν, ότι η ιδέα για την ταινία μικρού μήκους «AirHostess-737» ήρθε στον δημιουργό της, τον Θανάση Νεοφώτιστο, σε ένα όνειρο. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Βανίνα, παλεύει να εκτελέσει τα καθήκοντα της ως αεροσυνοδός, ενώ, ούσα μια ενήλικας που φοράει σιδεράκια, υπομένει τον πόνο και την ταπείνωση. Η δυσφορία της είναι ακόμα πιο αισθητή για τις προσπάθειές της να την κρύψει κάτω από το κόκκινο κραγιόν, τη φωτεινή έκφραση, τα χτενισμένα μαλλιά και τη σιδερωμένη στολή- είναι η εικόνα της επαγγελματικά φιλόξενης θηλυκότητας, μόνο που κάτι δεν πάει καλά. Χαρούμενη μουσική παίζει ενώ κάνει τη δουλειά της, η κάμερα είναι σταθερά προσηλωμένη στο πρόσωπό της, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι απλές σκιές, παρείσακτοι, που “αιωρούνται” στις άκρες ή λίγο έξω από το κάδρο. Επιδεικνύει τα πρωτόκολλα ασφαλείας, μοιράζει σνακ στους επιβάτες και συνομιλεί με έναν συνάδελφό της, αποκαλύπτοντας τελικά ότι τα σιδεράκια της δεν είναι το μόνο πρόβλημα- τόσο η ίδια όσο και το αεροπλάνο μεταφέρουν κάποιο επιπλέον φορτίο (συναισθηματικό, στην περίπτωσή της) που δεν μπορεί να στοιβαχτεί εύκολα. Καθώς η ταραχή της Βανίνας εντείνεται, το ίδιο συμβαίνει και με τις αναταράξεις, αναγκάζοντάς την τελικά να αντιμετωπίσει το τραύμα της γύρω από τον θάνατο της μητέρας της, η οποία εγκατέλειψε τη Βανίνα όταν ήταν παιδί». γράφει η συντάκτρια του New Yorker.
