O Θάνος Λέκκας, θεατρικά βρίσκεται για 2η συνεχόμενη χρονιά στο έργο “Μια άλλη Θήβα”, σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν, αντικειμενικά και υποκειμενικά, ενώ την περίοδο των Χριστουγέννων, μπορείς να τον απολαύσεις και στο μιούζικαλ “Into the woods”. Τηλεοπτικά έχει χτίσει τον πιο αγαπητό ρόλο της χρονιάς, καθώς υποδύεται τον Μιχάλη στην ανατρεπτική σειρά του MEGA, το “Ναυάγιο”, ενώ ταυτόχρονα ανήκει στο “ιατρικό προσωπικό” της σειράς του ALPHA “Ο Γιατρός”.

Αυτή τη φορά αφήνει πίσω τους ρόλους κι απαντάει σε ερωτήματα ζωής.

Που και πως βρίσκεις το peace of mind σου;

Το peace of mind μου το βρίσκω σε δουλειές που απαιτούν επανάληψη, και δεν απαιτούν σκέψη κι απόφαση. Για παράδειγμα, στο να οργανώνω κάλτσες, να κάνω κατασκευές με ξύλα, να καθαρίζω. Εκεί ξέρω τι πρέπει να κάνω, και τι θα γίνει. Ακόμα, με ηρεμούν οι ταινίες, οι σειρές… τις αγαπώ.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε σωστό και λάθος;

Καταρχάς αυτό όλο είναι υποκειμενικό. Υπάρχει πιστεύω ένα μαξιλαράκι γύρω από τα πράγματα, γιατί κάτι που είναι σωστό για κάποιον μπορεί να είναι λάθος για κάποιον άλλον. Κι αυτό είναι αποδεκτό. Σωστό είναι κάτι που εξελίσσει εσένα και τους γύρω σου. Λάθος είναι κάτι που συνήθως είναι πρόσκαιρο και μπορεί να κάνει περισσότερο κακό στο σύνολο, παρά καλό. Αντίστοιχα στις πιο βαριές έννοιες του καλού και το κακού, θα έλεγα πως το καλό θέλει χρόνο, υπομονή, κατανόηση, ευρύτερη αντίληψη, γνώση του παρελθόντος, κι αναμονή για το μέλλον, για να πάρεις κάτι τελικά που θα ηρεμήσει εσένα και το σύστημα. Το κακό, όπως είναι η εκδίκηση, η μισαλλοδοξία, οτιδήποτε βιαστικό και βίαιο, μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα, αλλά μακροπρόθεσμα φθείρει δεσμούς που χτίζουν το άτομο και την κοινωνία.

Μπορεί η ελεύθερη βούληση και το πεπρωμένο να συνυπάρχουν;

Για να υπάρχουν αυτές οι 2 λέξεις, συνυπάρχουν κιόλας. Θεωρώ ότι κάτι πάντα συμβαίνει, ότι κάτι πάντα γίνεται διότι όλο μας το παρελθόν, όλη η ιστορία, το που μεγάλωσα, το τι δουλειά κάνω, το πως φέρονται οι γονείς μου, το τι έφαγα το μεσημέρι, ορίζουν μια κατάσταση στο παρόν, και δημιουργούν την κάθε στιγμή, και την κάθε επόμενη κι επόμενη στιγμή. Δεν υπάρχει στο μυαλό μου η λογική ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν κάπου επειδή υπάρχει ένας πόλος που τα τραβάει. Το ένα οδηγεί το επόμενο. Όλα είναι ένα ντόμινο, επιλογών, αλλά υπάρχει τόση άγνοια, που το κάνουν πολύ περίπλοκο. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση, αλλά το θέμα είναι όλο αυτό να το απολαμβάνουμε, και να ξέρουμε ότι ζούμε μέσα σ’ ένα σώμα που επιλέγει ελεύθερα.

Ποιο είναι αυτό το ένα πράγμα που δεν θα κατανοήσεις ποτέ;

Δεν θα κατανοήσω ποτέ, πως οι πεζοί, τρέχουν να βγουν στο δρόμο, και μετά προχωράνε αργά, χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους. Με ξεπερνάει το να μη σε νοιάζει το αν θα σε πατήσει ένα αυτοκίνητο.

Υπάρχει ευτυχία χωρίς δυστυχία;

Άνθρωποι που έχουν δυστυχήσει, κι έχουν καταφέρει να συγχωρήσουν τον εαυτό τους, και να του επιτρέψουν να ξανανιώσει χαρά για οτιδήποτε, νομίζω πως μπορούν μετά να νιώσουν πιο εύκολα μια ουσιαστική ευτυχία. Υπάρχουν ανεξάρτητα, υπάρχουν και διαδοχικά. Η ευτυχία μπορεί να φέρει δυστυχία και η δυστυχία να φέρει ευτυχία. Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι, που είναι από τη φύση τους, κι όταν λέω φύση εννοώ από τον τρόπο που μεγάλωσαν, πιο σκοτεινοί, και κάποιοι, πιο ελπιδοφόροι. Η δυστυχία και η ευτυχία ορίζεται κι από το πως βλέπεις τη ζωή, στην οποία προχωράμε είτε με την αγάπη, είτε με το φόβο. Κάποιος μπορεί να θεωρεί δυστυχισμένο κάποιον που δουλεύει όλη μέρα, εκείνος όμως μπορεί να νιώθει ευτυχία μέσα από τη δουλειά του. Κάποιος μπορεί να θεωρεί ευτυχισμένο κάποιον που δεν χρειάζεται να κουνήσει καν το δάχτυλό του, αλλά ο ίδιος να έχει κατάθλιψη. Βασίζεται όλο στο πως αντιμετωπίζεις τη ζωή, στο αν αγαπάς, ή αν φοβάσαι, και κυρίως στο αν είσαι καλά με τον εαυτό σου. Αν ξέρεις ποιος είσαι, και είσαι καλά με αυτό, οι επιλογές σου θα πηγάζουν από μέσα σου, θα σου φέρνουν χαρά και η χαρά, ευτυχία.

Τι μας ωθεί να μετατρέψουμε το “τίποτα” σε “κάτι”;

Ο φόβος και η αγάπη. Φοβόμαστε το κενό, την άγνοια, για αυτό φτιάξαμε τον Θεό, τις εκκλησίες, τις ομάδες. Αντίστοιχα επειδή αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, τη φύση μας και τη γνώση, τρέχουμε πάνω σ’ ένα τροχό… Επειδή φοβάσαι βρίσκεις την αγάπη να κάνεις κάτι, κι επειδή αγαπάς κάτι, βουτάς μέσα στο φόβο, αγνοώντας τον πολλές φορές. Ο φόβος και η αγάπη είναι η βάση μας.

Είναι πιο σημαντικό να σε συμπαθούν ή να σε σέβονται;

Δε μπορώ να καταλάβω διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα 2. Πως γίνεται να συμπαθείς κάποιον που δεν σέβεσαι; Κοίτα είναι άλλο να συμπαθώ κάποιον, να τον καταλαβαίνω, να κατανοώ την πάστα του και άλλο να μου αρέσει σαν άνθρωπος, σαν προσωπικότητα. Ακόμα και άσπονδοι εχθροί σέβονται και συμπαθούν ο ένας τον άλλον. Τώρα αν το δίλημμα είναι να με σέβονται ή να με φοβούνται θα σου πω να με σέβονται. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου έλεγαν να τους φοβούνται, σέβομαι την άποψή τους και εκτιμώ τον τρόπο που έφτιαξαν τον χαρακτήρα τους, αλλά εγώ δεν θα άντεχα να με φοβούνται.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος 

Ευχαριστούμε πολύ το Peace of Mind (Πλατεία Υμηττού 3, Υμηττός) για τη φιλοξενία.