Με τρόμο σκέφτομαι πόσες στιγμές, πόσα χρόνια και πόσες αναμνήσεις θα μπορούσαν να χαθούν αν  τα ηλεκτρονικά αρχεία που περιέχουν τις φωτογραφίες της οικογένειας και των φίλων μου χανόντουσαν.

Κι έπειτα σκέφτομαι την χαρά του να κρατάς την φωτογραφία στα χέρια σου, να την χαϊδεύεις γιατί σε αυτήν απεικονίζεται ο μικρός σου αδερφός, η γιαγιά σου, η δασκάλα του νηπιαγωγείου ή ο πρώτος σου έρωτας-εκεί κάπου στα 90’s, όταν έτρεχες να εκτυπώσεις τις φωτογραφίες και έκανες βόλτες το τετράγωνο μέχρι να σου πουν: “είναι έτοιμες!”.

Από τότε μέχρι σήμερα, οι στιγμές έχουν πάρει άλλο νόημα. Selfie ή όχι οι εικόνες πια έχουν αποκτήσει αξία μόνο σε σχέση με τα likes που κερδίζουν, με τις κοινοποιήσεις και τα σχόλια που γίνονται στα social media.

Τι συνέβη και από ανεκτίμητα χαρτιά σε φακέλους ή άλμπουμ οι ζωές μας και οι αναμνήσεις μας έγιναν αρχεία σε υπολογιστές;

Η έλλειψη χώρου και χρόνου μας επέτρεψαν να βολευτούμε με την εξυπηρέτηση της αυτόματης καταχώρησής τους στα κινητά, με την απλή μεταφορά τους από τη μηχανή στην μνήμη και από την μνήμη σε ένα αρχείο με κωδική ονομασία «diakopes2012»

Η αποξένωσή μας από τους κοντινούς μας ανθρώπους, τους οποίους βλέπουμε στα γρήγορα και κάπου ανάμεσα σε ραντεβού και γυμναστήριο , μας έκανε να ξεχάσουμε την όμορφη συνήθεια της μάζωξης «για να δούμε τις φωτογραφίες».

Η άμεση κριτική που ασκούμε πάνω στην εικόνα , μιας και αυτη εμφανίζεται αμέσως, μας στέρησε την προσμονή της, αφού ξέρουμε από πριν ότι –με την τρίτη λήψη- είμαστε όλες όμορφες, με σωστό φως και χαμόγελο που αποδεικνύει ότι περάσαμε φανταστικά.

Κι όμως. Ισως αυτή ήταν η μαγεία των φωτογραφιών που δεν ήξερες πώς είναι..

Ισως το γεγονός ότι δεν ήταν εύκολα προσβάσιμες, ότι οι μισές θα μπορούσε να είναι για πέταμα, ότι τις άλλες μισές έπρεπε να τις κρύψεις από τη μαμά σου και εκείνη η μία ,η μοναδική , η τελευταία , που ο έρωτας του καλοκαιριού φαινόταν στη γωνία της, (γιατί δεν ήθελες να παραδεχτείς ότι τον φωτογραφίζεις) ,θα έβρισκε τελικά καταφύγιο κάτω από το μαξιλάρι , είναι όλα αυτά που κάνουν τις εκτυπωμένες εικόνες τόσο μοναδικές και τόσο αληθινές. Ισως γιατί είναι απτές. Ισως γιατί μας θυμίζουν τα νιάτα μας…

Ισως γιατί είναι μια συνήθεια που μας πήρε η ψηφιακή εποχή και, ξέρω, πως πολλοί δεν της το συγχωρούμε.

Τι θα γίνει λοιπόν αν μια μέρα τα αρχεία με τα κωδικά ονόματα σβηστούν; Τότε θα ξέρουμε, πως, καμιά φορά , το να είμαστε παλιομοδίτες είναι ό,τι πιο έξυπνο μπορούμε να κάνουμε!