Πολλές φορές, εμφανίζονται στη ροή μου στα social χιουμοριστικές εικόνες που λένε πώς περιμέναμε ότι θα είναι το 2024 και πώς πραγματικά είναι. Δείχνουν ιπτάμενα αυτοκίνητα, υπερσύγχρονα κτήρια, βοηθούς – ρομπότ, μια εικόνα που πράγματι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα. Είναι αλήθεια, με την ταχύτητα που εξελίσσονταν τα πράγματα 25 χρόνια πριν, αναμέναμε ότι σήμερα, τόσο καιρό μετά, ο κόσμος θα είχε προχωρήσει περισσότερο.

Κι ύστερα σκέφτομαι: Συζητάμε για το ότι δεν έχουμε ιπτάμενο αυτοκίνητο ή ένα ρομπότ να μας φτιάχνει τον καφέ το πρωί, όταν ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε τις προβληματικές ιδέες που «έχτισαν» τον κόσμο όπως είναι σήμερα; Μου λείπει μια πραγματικότητα επιστημονικής φαντασίας, όταν δεν έχω εξασφαλίσει ακόμη το αυτονόητο, να κυκλοφορώ και να αισθάνομαι ασφαλής;

Ανάμεσα σε όλα όσα προσπαθούμε να αλλάξουμε, μοιραία πρωταγωνιστεί αυτό που, με μια δόση χιούμορ θα αποκαλούσαμε η «μάχη των δύο φύλων». Δεν είναι, όμως, αστείο και γίνεται ακόμη πιο σοβαρό όταν συνομιλώ με ανθρώπους σε παρέες και κοινωνικές συναναστροφές και συνειδητοποιώ πόσο λανθασμένα αντιλαμβάνονται έννοιες όπως ο φεμινισμός. Πόσο η παραπληροφόρηση έχει καταφέρει να διατηρήσει έναν διχασμό μεταξύ ανδρών και γυναικών, που, στην πραγματικότητα, δεν εξυπηρετεί καμία από τις δύο πλευρές.

Κι εκεί που νομίζεις ότι είναι παρωχημένο να επαναλάβεις όσα θεωρείς αυτονόητα, έρχεται η κοινωνία να σου αποδείξει ότι κάνεις λάθος. Ας το πιάσουμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά, από την αρχή: Αγαπητοί όλοι, ο φεμινισμός δεν επικοινωνεί την ιδέα της κυριαρχίας των γυναικών επί των ανδρών στην κοινωνία, αλλά οραματίζεται μια ζωή με ίσες ευκαιρίες και ισότιμη αντιμετώπιση. Οι φεμινιστές δεν μισούν τους άνδρες. Στην πραγματικότητα, δεν επικεντρώνονται καν στους όποιους άλλους, αλλά στην ανάδειξη της δικής τους αξίας μέσα στην κοινωνία. Αγαπητοί άνδρες, κανείς δεν θέλει να σας εξαφανίσει. Άλλωστε, όλοι έχουμε στη ζωή μας άνδρες που αγαπάμε, βαθιά και αληθινά.

Και τώρα μια καίρια ερώτηση: Μήπως όσοι μάχονται τον φεμινισμό ανήκουν στην ευνοϊκή πλευρά της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και αισθάνονται απειλή στην ιδέα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και να ανατρέψει την κυριαρχία τους; Μήπως, τελικά, όλος αυτός ο πόλεμος κατά του φεμινισμού εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς το σκοπό;

Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη: Όσοι επιτίθενται στην ιδέα του φεμινισμού, καταλήγουν τελικά να επιβεβαιώνουν την αξία του. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να αναδείξεις την ανισότητα μεταξύ των φύλων που εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στην κοινωνία από το να να κακομεταχειριστείς μια γυναίκα, να την απειλήσεις, να την μειώσεις ή να την απορρίψεις.

Η εικόνα ότι άνδρες μάχονται τον φεμινισμό δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό που είναι πραγματικά ανεξήγητο είναι οι γυναίκες που επιτίθενται στις γυναίκες. Οι γυναίκες που δεν αναγνωρίζουν ότι δεν αναγνωρίζονται, ότι δεν εκτιμώνται, ότι υποτιμώνται, ότι ζουν μια ζωή κατώτερη από αυτή που τους αξίζει κι από αυτή που θα μπορούσαν και χλευάζουν εκείνες που διεκδικούν κάτι καλύτερο. Το γεγονός αυτό παραμένει για εμάς ένα αληθινό μυστήριο.

Κι αυτό το παράδοξο ακολουθείται από ένα άλλο: Οι σχετικές έρευνες καταρρίπτουν το διαδεδομένο στερεότυπο ότι ο φεμινισμός ταυτίζεται με έναν μισανδρισμό. Σύμφωνα με τα δεδομένα, οι φεμινίστριες έχουν συνολικά μια θετική στάση απέναντι στους άνδρες, σημειώνοντας υψηλές βαθμολογίες στην κλίμακα εξέτασης των συναισθημάτων ζεστασιάς, συμπάθειας κι εμπιστοσύνης. Στην πραγματικότητα, φεμινίστριες και μη φεμινίστριες ελάχιστα διέφεραν ως προς τη στάση τους απέναντι στους άνδρες. Όταν, όμως, η έρευνα ζήτησε από τους ανθρώπους να δηλώσουν πόσο θετικά ή αρνητικά πιστεύουν ότι οι φεμινίστριες αισθάνονται απέναντι στους άνδρες, έδωσαν μια εντελώς λανθασμένη εικόνα, αποτυπώνοντας μια πολύ πιο αρνητική στάση από την πραγματική.

Τελικά, αγαπητοί όλοι, δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε: Ο φεμινισμός δεν μάχεται το ανδρικό φύλο, αλλά την τάση του να κυριαρχεί, να επιβάλλεται, να καταδυναστεύει. Οι φεμινίστριες δεν μισούν τους άνδρες, αλλά την ανισότητα. Δεν επιθυμούν να υποτάξουν κανέναν. Διεκδικούν απλώς τη ζωή που τους αξίζει. Και, καθώς παλεύουν για ένα πιο δίκαιο αύριο, εξακολουθούν να λατρεύουν τους άνδρες της ζωής τους.