Αγαπητέ φοιτητή, το πιθανότερο είναι ότι τώρα ζεσταίνεσαι και σκέφτεσαι πότε θα τελειώσει η εξεταστική για να πας παραλία. Λογικό. Και γω αυτό θα σκεφτόμουν στη θέση σου. Κάθε χρόνο ζεις για να φτάσει το καλοκαίρι. Λογικό και πάλι. Προτού λοιπόν ξεκινήσω να σου λέω αυτά που έχω σκεφτεί, να ξέρεις ότι σε ζηλεύω. Μόνο για αυτό όμως.

Πριν ένα χρόνο λοιπόν, εκεί που έπινα τον καφέ μου στην παραλία οργάνωνα την επόμενη χρονιά μου, γιατί έτσι κάνω. Γουλιά γουλιά οργάνωνα τις κινήσεις μου μέσα στην ασφάλεια μου. Ξέρεις, έμενα μόνος μου, ημι-αυτονομία, 120 τετραγωνικά, πάνω από τη μάνα (όχι την κλασσική ελληνίδα) αλλά μάνα είναι και αυτή. Έκλεινα την πόρτα μου και ήμουν στο σπίτι μου, στον δικό μου τον χώρο, αλλά το φαγητό, κλασσικά, της μάνας! Κάπως έτσι πάει και η ιστορία με τα ρούχα που είναι έτοιμα να τα φορέσεις, το ψυγείο γεμάτο και τα πιάτα στο ντουλάπι.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το ασφαλές κλίμα, όντας εργασιομανής, πήγαινα στη σχολή, στο γραφείο, τέλειωνα projects, έβγαινα για τα ποτά μου, έβλεπα τους φίλους μου, τα είχα όλα που λένε. Γιατί να φύγω; Κάποτε λοιπόν, σε ένα πεζούλι στο Πάντειο με ένα Freddo εις χείρας – σου είπα ψέματα σε ζηλεύω και για τον κρύο καφέ- πήρα την απόφαση να πάω Erasmus. Το σημαντικότερο ρίσκο.

Τα κάνεις όλα! Γραφειοκρατία, χαρτιά, υπογραφές, μια Άννα στο Πάντειο να τρέχει μαζί σου, δημόσιες υπηρεσίες, airbnb, πολύ airbnb κτλ. Σε αυτό το σημείο νομίζεις ότι τα δύσκολα πέρασαν. Ψέμα. Το δυσκολότερο φίλε συμφοιτητή είναι να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Τους φίλους σου, τη σχέση σου, μια συνέντευξη στη Google, το δωματιό σου, την ασφάλεια σου.

Κάπου εκεί, σε αυτή την πάλη του – θα τα καταφέρω μόνος μου; Τι αφήνω πίσω; – ήρθε για μένα ένας άνθρωπος που θαυμάζω και εκτιμώ, σαν από μηχανής θεός που λένε. Η Ν. λοιπόν, ένα βράδυ μετά το μάθημα στην Πλάκα με βοήθησε να αποφασίσω. Για ένα πράγμα μετάνιωσε, που δεν πήγε Erasmus, έτσι μου είπε. Χτύπησε λαμπάκι για μένα και ήξερα ότι δεν ήθελα να μετανιώσω για πράγματα που δεν έκανα. Όλες οι προτεραιότητες μπήκαν στη θέση τους.

Κάπως έτσι λοιπόν, βρέθηκα στο Βερολίνο! Οι πρώτες μέρες πιο δύσκολες από όλα. Τις κοιτάω και γελάω όμως. Όλα αξίζουν. Βγαίνεις από το gate και παίζεις σε ξένο γήπεδο, μόνος σου, εκτός ασφαλούς πεδίου. Κι’ όμως η μαγεία δεν αργεί να έρθει, εμπιστεύσου με. Οι μήνες περνούν και δεν ξέρεις τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτοζητήσεις.

Εδώ λοιπόν, περιστρέφομαι από ενδιαφέροντες ανθρώπους, άλλοι φίλοι, άλλοι απλοί γνωστοί. Αδιάφορο, όλοι αφήνουν το στίγμα τους. Πλένεις, μαγειρεύεις (ευχαριστώ Ιφιγένεια), πας σουπερ-μαρκετ, επιτέλους ορίζεσαι και μεγαλώνεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα γνωρίσεις ανθρώπους στην ίδια φάση με σένα, στο ίδιο μήκος κύματος. Ποτέ κανείς δεν είναι μόνος του. Σε κανένα πάρκο, σε κανένα μπαρ, σε κανένα event. Πάντα θα περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους. Πράγματα που σου φαίνονταν βαρετά ή ακατόρθωτα είναι καθημερινότητα. Μια ξένη πόλη σε εμπνέει να τη δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς μαζί της.

Οι εμπειρίες είναι πολλές και μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί και εμένα κάπως έτσι μου φαίνονταν.

Τώρα όλα είναι όμορφα όμως γιατί βιάζεσαι να δεις ότι δεν έχεις δει πριν φύγεις, να δοκιμάσεις όσες μπύρες δεν έχεις δοκιμάσει (σε αυτό το σημείο πρόσεχε όμως – διάβασε το ανάλογο άρθρο της Μαρίας Κόφου για την μπυροκοιλιά) και το σημαντικότερο να δεις όσους πιθανόν να μην δεις ποτέ ξανά στη ζωή σου.

Γιατί όλα κρίνονται από μια συμπαντική συνομωσία που κάνει το χρόνο να περνάει γρήγορα αλλά δυστυχώς κρύβει μια σαδιστική ομορφιά.

Αν νομίζεις ότι όλα όσα αφήνεις εκεί για λίγους μήνες, δεν αξίζουν αυτά που σε περιμένουν εδώ, τότε κάνεις λάθος. Αν νομίζεις ότι δεν αξίζει να φύγεις και να ζήσεις πραγματικά, τότε πάλι λάθος κάνεις. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από τις εμπειρίες που αποκτάμε. Αν γυρίσεις το χρόνο πίσω στα πρώτα –άντα και θυμάσαι μόνο το αυτοκίνητο σου και τις διακοπές σου στα νησιά, τότε πραγματικά θα έχεις κάνει κάτι λάθος. Όχι για τις φωτογραφίες που θα έχεις στο Facebook αλλά για τις ιστορίες που θα αφηγείσαι.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί αν μπορώ να σε πείσω να μπεις στο αεροπλάνο και να φύγεις, σημαίνει ότι κάτι έκανα καλά!

Γιώργος Γεώρμας