Κόκκινα μαλλιά, στρογγυλό πρόσωπο και λακκάκια: Andrea Zuckermann – καλλιτεχνικό όνομα Zucki – μια δύναμη της φύσης. Και όχι μόνο για την αφοσίωσή της στην ευαισθητοποίηση σε ευαίσθητα και σημαντικά θέματα όπως η αναπηρία, ο μισαναπηρισμός και η ένταξη στον κόσμο της μόδας και της ομορφιάς. Γεννημένη το 1997 στην Πόλη του Μεξικού, έδειξε γρήγορα μια έντονη καλλιτεχνική κλίση στη μουσική και τις εικαστικές τέχνες, καθώς και ένα μεγάλο πάθος για τον αθλητισμό, ιδίως τη γυμναστική, το τένις και το βόλεϊ. Σπούδασε βιομηχανικό σχεδιασμό στο Universidad Iberoamericana πριν μετακομίσει στο Λονδίνο για να φοιτήσει στο Central Saint Martins. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνειδητοποίησε ότι την ενδιέφερε η διασταύρωση του σχεδιασμού, της μόδας και των κοινωνικών επιστημών, γεγονός που την οδήγησε να σπουδάσει Fashion Image and Styling στο Istituto Marangoni στο Παρίσι.
Η ιστορία της Zucki
Το 2020, ένα ατύχημα άλλαξε τη ζωή της για πάντα, καθιστώντας την παραπληγική. Η Zucki δεν έχασε το κουράγιο της και αποφάσισε να επικεντρώσει όλες τις προσπάθειές της στην οικοδόμηση μιας λαμπρής καριέρας, παρά τα όσα συνέβησαν. Μετέτρεψε τους στίχους των τραγουδιών που έγραφε ως παιδί σε βιβλίο και υπέγραψε συμβόλαιο με πρακτορείο μοντέλων.
Σήμερα, είναι ένα επιτυχημένο μοντέλο και influencer, η οποία έχει συνδέσει τη δουλειά της με σημαντικούς κοινωνικούς σκοπούς και έχει γίνει ακούραστη υπέρμαχος των ατόμων με αναπηρία, ιδίως εκείνων που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια. Είναι επίσης πρέσβειρα της COMUNAL, μιας μεξικανικής οργάνωσης που αγωνίζεται για την προσβάσιμη αρχιτεκτονική, ένα από τα βασικά θέματα υπεράσπισης της Zucki τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και πέραν αυτών.
View this post on Instagram
Μέσα από την αφοσίωσή της, που εκτείνεται από τη μόδα μέχρι την αρχιτεκτονική, μπορεί να δει κανείς τη μοναδική της οπτική για πολυσυζητημένα δημόσια θέματα όπως η ένταξη, ο φεμινισμός και πολλά άλλα. Με επίκεντρο τη βιομηχανία της μόδας, η οποία συχνά υπερηφανεύεται ότι είναι τέλεια ακόμα και όταν δεν είναι. «Αυτό που μου δίνει τη δύναμη να κάνω αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν το κάνω μόνο για τον εαυτό μου, το κάνω για ολόκληρη την κοινότητα των ατόμων με αναπηρία», αναφέρει.
«Μου αρέσει που μπορώ να εκπροσωπώ ένα μικρό μέρος της κοινότητάς μου και ίσως ακόμη και να την εμπνέω με τον ίδιο τρόπο που με ενέπνευσαν οι άνθρωποι που ήρθαν πριν από μένα. Αυτός ο σκοπός είναι πολύ μεγαλύτερος από εμένα, αλλά αν μπορώ να κάνω ένα μικρό κορίτσι σε αναπηρικό καροτσάκι να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να έχει μια θέση στη μόδα, τότε αυτό είναι αρκετό για μένα. Είναι το μόνο που χρειάζομαι και είναι αυτό που με κινητοποιεί. Ακριβώς όπως όταν ήμουν πρόσφατα τραυματισμένη και χρειαζόμουν αυτά τα παραδείγματα για να προχωρήσω μπροστά. Θέλω να κάνω το ίδιο και για τους άλλους».
View this post on Instagram
Ακτιβισμός στη μόδα: Πώς η ένταξη συναντά τον φεμινισμό
Το μεγαλύτερο εμπόδιο; Δύσκολο. Ίσως «το γεγονός ότι πρέπει πάντα να αποδεικνύεις ότι το αξίζεις. Είναι ένα πρόβλημα που βλέπουμε πάντα όταν πρόκειται για την αναπηρία. Πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε πράγματα όπως όλοι οι άλλοι».
Στη συνέχεια, μιλώντας για τη διασταύρωση του μισαναπηρισμού και του σεξισμού, και συνεπώς τη διασταύρωση του φεμινισμού, που περιλαμβάνει και τα άτομα με αναπηρία, εκμυστηρεύτηκε: «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να σε εκμεταλλευτούν, να σε χειραγωγήσουν. Μου έχουν πει «έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να ξεφύγεις» και είναι πραγματικά τρομακτικό να σκέφτεσαι ότι αυτό σκέφτονται οι περισσότεροι άνθρωποι για τις γυναίκες με αναπηρία. Είμαστε ευάλωτες. Είναι ένας από τους λόγους που σταμάτησα να πίνω αλκοόλ, δεν ήθελα να θέσω τον εαυτό μου σε περαιτέρω κίνδυνο, κάνοντας τον εαυτό μου ακόμα πιο ευάλωτο. Θέλω να έχω καθαρό μυαλό ανά πάσα στιγμή, θέλω να δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να είναι alert, να αξιολογεί την κατάσταση».
Πώς μετακινείται κανείς από τη μόδα στον ακτιβισμό και αντίστροφα; Ποια είναι η γέφυρα που συνδέει αυτούς τους δύο κόσμους, που μπορεί να φαίνονται απόμακροι; Η απάντηση της Zucki είναι τόσο απλή όσο και βαθιά και εντυπωσιακή. «Η τέχνη και η μόδα είναι ήδη ακτιβισμός, κατά τη γνώμη μου. Το απλό γεγονός ότι κάποιος με αναπηρία εργάζεται στον κόσμο της μόδας, σε έναν χώρο όπου δεν έχουμε δει πολλούς ανθρώπους με αναπηρία, είναι ακτιβισμός. Αλλάζει την προοπτική των ανθρώπων, την άποψή τους, και το κάνει με μικρό τρόπο, ένα πράγμα τη φορά. Δεν είναι ένας ακτιβισμός που φωνάζει. Όσο περισσότερο τον βλέπεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι τα άτομα με αναπηρία αξίζουν χώρο στην κοινότητα της μόδας».
