Ορισμός ακτιβισμού: ανάληψη ζωηρής δραστηριότητας για πολιτικούς ή κοινωνικούς σκοπούς.

Δεν τολμάω καν να το μεταφράσω ολόκληρο γιατί δεν ξέρω πώς θα ακουστεί. Οι λέξεις: χοντρός, παχύς, υπέρβαρος, παχύσαρκος κλπ. εμπεριέχουν τόσα άλλα σχόλια μέσα τους που πραγματικά η μετάφραση μπορεί να μην αποδώσει το ακριβές νόημα. Το λυπηρό είναι ότι δεν υπάρχει αυτού του είδους το κίνημα στη χώρα μας και για αυτό δε βρίσκω και την κατάλληλη ορολογία. Κατέχοντας μια θέση κοντά στην κορυφή στη γυναικεία παχυσαρκία στην Ευρώπη, θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα θέμα που δε θα έπρεπε να μας αφήνει αδιάφορους. Παρ’ όλα αυτά, ενώ στις περισσότερες χώρες υπάρχει έντονη κινητικότητα, εμείς με τη μεσογειακή μας διατροφή (πρότυπο κατά τα άλλα) δεν καταφέρνουμε ούτε να παραμείνουμε αδύνατοι, ούτε να υπερασπιστούμε την απόφασή μας να τρώμε και αυτό αποδεικνύεται τόσο από την έλλειψη τέτοιων πρωτοβουλιών, όσο και από τη δυσκολία που αντιμετωπίζει το παχύσαρκο άτομο να ντυθεί…

Η διάκριση που υφίστανται οι παχύσαρκοι είναι παντελώς άδικη, καθώς είναι σα να κρίνεις κάποιον για την κατάσταση της υγείας του. Είμαστε όμως, οι περισσότεροι, τόσο «κολλημένοι», που ακόμα και οι ίδιοι οι παχύσαρκοι θεωρούν πως οι αδύνατοι δεν επηρεάζονται από την κοινωνική διάκριση λόγω βάρους. ΚΙ ΟΜΩΣ οι περισσότερες αδύνατες γυναίκες είναι θύματα αυτής της διάκρισης και ζουν με το φόβο μην παχύνουν, περνάνε μια ζωή να κάνουν δίαιτες ακόμα και αν δε χρειάζεται και παθαίνουν εμμονή με τον καθρέφτη τους. Είναι θύματα γιατί ζουν με το άγχος ότι θα αξιολογηθούν βάση των διαστάσεών τους. Ναι πράγματι, μπορεί σε ορισμένους τομείς η ζωή μιας αδύνατης γυναίκας να είναι πιο εύκολη από αυτή μιας υπέρβαρης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το στρες και η ανάγκη για τελειότητα δεν είναι βαθιά ριζωμένα στο μυαλό μας.

Οι fat ακτιβιστές, δε χωρίζουν τα άτομα βάση του βάρους τους, αλλά σύμφωνα με το αν επηρεάζονται ή όχι από αυτές τις διακρίσεις. Στην ίδια κατηγορία δηλαδή, βρίσκεται το άτομο με τα παραπάνω κιλά, μαζί με το αδύνατο που υποφέρει για να παραμείνει έτσι. Το θέμα αυτών των οργανώσεων δεν είναι να πείσουν κάποιον να παραμείνει υπέρβαρος, ειδικά αν συνυπάρχουν ζητήματα υγείας. Ο στόχος τους είναι να γίνει σαφές ότι το βάρος δεν καθορίζει την αξία κάποιου και ότι παχύσαρκοι και αδύνατοι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες πχ. για μια εργασιακή θέση. Προσπαθούν να αποβάλουν το στίγμα του «πάχους», τονίζοντας ότι αυτή η διάκριση είναι πάνω από όλες τις πιθανές άλλες πχ. φυλετικές, σεξουαλικών προτιμήσεων, οικονομικές κλπ., περιλαμβάνοντας άτομα από όλες τις παραπάνω κατηγορίες…

Οι σκληροπυρηνικοί ακτιβιστές μάλιστα, δεν αποδέχονται και σαν επιχείρημα άμυνας το θέμα της υγείας γιατί θεωρούν πως υποκρύπτει μια πίεση για να χάσει κάποιος βάρος!  Τέλος, διαχωρίζουν τη θέση τους από το κίνημα αποδοχής του σώματος, γιατί δε θέλουν αποδοχή απλά, θέλουν να μην υπάρχει κανένα σχόλιο ή καμία σκέψη γύρω από το επιπλέον βάρος.

Δεν ξέρω πού πηγαίνετε για μπάνιο, αλλά δε σας έχει κάνει εντύπωση ότι δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στην παραλία που να έχουν παραπάνω κιλά; Πάντως σίγουρα λιγότεροι από όσους κυκλοφορούν καθημερινά γύρω μας ντυμένοι. Ας ξεκολλήσουμε λίγο τα μυαλά μας (αδύνατοι και μη) και ας χαρούμε τις μικρές χαρές της ζωής, όπως την παραλία, χωρίς να κοιτάζουμε και να κοιταζόμαστε γεμάτοι αγωνία για τα παχάκια που μπορεί να έχουμε. Στο κάτω κάτω όλοι έχουμε λιποκύτταρα από κατασκευής μας!