-Παλέρμο πας;

Και πήγα. Προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, οργισμένο νιάτο που θέλει να δει τον κόσμο και άλλα τέτοια γραφικά.

Στο Παλέρμο ξυρίστηκα πρώτη φορά σε μπαρμπέρη. Κανονικό όμως, με τις λεπίδες του και τα σχετικά. Σχεδόν τσάμπα, δεν ήταν μόδα, ούτε δηθενιά. Ο τύπος ήταν απλός μπαρμπέρης σε ένα στενό στο κέντρο της πόλης και ξύριζε παππούδες.

Καμιά 600ριά φοιτητές απ’ όλον τον κόσμο, 4 Έλληνες. Οι δύο Ιταλοί «συνάδελφοι» κόλλησαν πανεύκολα μαζί μας. Όχι για το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα», καμία σχέση. Για τις Ελληνίδες. Το κέρδος των κοριτσιών της παρέας ήταν το γνήσιο Ιταλικό φλέρτ. Το δικό μου: Μου έδειξαν την πόλη αλλά κυρίως μου μίλησαν γι αυτή.

Το Παλέρμο είναι η Κούβα της Μεσογείου. Παντού θα πιεις φτηνή Ιταλική μπύρα που δεν πίνεται ούτε από αλκοολικούς στο πρώτο στάδιο της απεξάρτησης. Μπύρα και παγωτό. Παντού παγωτατζίδικα που έφτιαχναν σπιτικό παγωτό. Ακόμα και οι μισοί να λένε αλήθεια, οι τύποι δεν πρέπει να κάνουν τίποτα άλλο όλη μέρα. Φτιάχνουν παγωτό.

Όπως κάθε πόλη της Ιταλίας που σέβεται τον εαυτό της, χωρίζεται σε «παλιά» και «νέα» πόλη, με όρια τα τείχη ενός παλιού κάστρου. Την έχεις την εικόνα. Σαν τα παραμύθια που το πριγκιπόπουλο θα σκοτώσει το δράκο, τόσο προβλέψιμο: Η νέα πόλη είναι μια τυπική τσιμεντένια κατασκευή, η παλιά πόλη είναι το τουριστικό χρυσωρυχείο με «γραφικά» στενάκια, «γραφικά» μαγαζάκια, «γραφικές» πλατείες με συντριβάνια. Τα βρίσκεις όλα πανεύκολα στον πρώτο ταξιδιωτικό οδηγό που θα ανοίξεις.

Στο Παλέρμο είδα μπουγάδα με σώβρακα να κρέμονται για να στεγνώσουν σε σκοινιά ψηλά στο δρόμο, πάνω απ το κεφάλι μου.

Στο Παλέρμο πέφτουν πυροβολισμοί στο δρόμο με τον ίδιο τρόπο που βρέχει στο Λονδίνο: κανείς δε δίνει δεκάρα. Βρίσκεις έναν κάδο σκουπιδιών ή ένα αυτοκίνητο να κρυφτείς δίπλα του μέχρι να εκτονωθεί η κατάσταση και συνεχίζεις μετά τη δουλειά σου. Ούτε ρωτάς, ούτε θα πάρεις απάντηση αν ρωτήσεις.

Στο Παλέρμο έχουν συνηθίσει να ζουν με τη Μαφία. Μη φανταστείς συμβόλαια θανάτου και εκτελέσεις στο δρόμο «εν ψυχρώ». Απλά η Μαφία –κατά τα λεγόμενα των ξεναγών μου- ελέγχει τα πάντα στην πόλη. Θέλεις να προσληφθείς στο Δήμο σαν υπάλληλος στην καθαριότητα; Θέλεις να ανοίξεις μαγαζί; Θες να φας μια τυρόπιτα; Πρέπει να πάρεις τη σχετική «έγκριση». Πολλοί δε, βλέπουν με καλό μάτι όλη την κατάσταση. Είναι η προστασία τους. Απονέμει δικαιοσύνη. Είναι απείρως προτιμότερη από έναν σάπιο κρατικό μηχανισμό, λένε. Εγώ πέρασα σχεδόν δυο μήνες εκεί και δεν ένιωσα κανέναν κίνδυνο. Σάστισα μόνο την πρώτη φορά που είδα πυροβολισμούς μεταξύ καραμπινιέρων και κάποιων σ’ ένα αυτοκίνητο. Ρώτησα αλλά δεν πήρα απάντηση, οπότε κατάλαβα ακριβώς τι συνέβαινε. Τη δεύτερη φορά απλά φρόντισα να καλυφτώ μη με πάρει καμιά ξώφαλτση.

Στο Παλέρμο έφαγα πίτσα στο πιο «ιν» κλαμπ της πόλης. Ξέρεις, χλιδάτο μαγαζί με σκληρή πόρτα, γκόμενες με ψηλοτάκουνα, Ιταλοί κλαρινογαμπροί στην τρίχα, καλεσμένοι διάσημοι ντιτζει, τεράστιος πολυτελής χώρος και στη μέση φούρνος που έψηνε πίτσα. Ένα τζιν τόνικ και μια σπέσιαλ χωρίς πεπερόνι παρακαλώ.

Στο Παλέρμο θα έστελνα τους ημιμαθείς ανεγκέφαλους νεοελληναράδες με τα τσαρούχια, για να μάθουν λίγα πράγματα περι φιλοξενίας. Δεν άκουσα κανέναν να μιλάει και να διαφημίζει τη φιλοξενία τους, δε μου την πλάσαραν ως κομμάτι του DNA τους αλλά μετά που γύρισα από ‘κει, θα ντρεπόμουν να μιλήσω για την «περίφημη ελληνική φιλοξενία». Στα δε ελληνόφωνα χωριά λίγο έξω απ το Παλέρμο, καλύτερα να μη μιλάς ελληνικά όταν κάνεις βόλτα στο δρόμο: Θα δεις γιαγιάδες να πετάγονται απ τις καρέκλες τους στην αυλή και να έρχονται να σε φιλήσουν και δε φεύγεις ΠΟΤΕ από κει αν δεν κάτσεις να σε κεράσουν κάτι. Στην επόμενη αυλή, τα ίδια. Και στην επόμενη.

Στο Παλέρμο δε θα βρεις εξωτική παραλία, όχι κοντά τουλάχιστον. Όμως θα βρεις άπειρους μικροπωλητές στην παραλία που, αντί για «λουκουμάδες-σάντουιτς-κοκακόλες», πουλάνε καρύδες.

Στο Παλέρμο κάνει ζέστη το καλοκαίρι. Πιτσιρικαρία στο δρόμο, αργά τη νύχτα, αραγμένοι σε πλατείες και πεζοδρόμια στο κέντρο, μουσική από το διπλανό μπαράκι, φωνές, φιλιά, εφηβικά καγκουριλίκια, καυγάδες και όλα δυνατά. Όπως το έχεις δει στις ταινίες δηλαδή. Στο Παλέρμο, μ’ αυτά τα παιδιά γίνεσαι εύκολα φίλος. Αρκεί να μην τους θίξεις τη μπύρα. Ή αυτό-που-εκείνοι-λένε-μπύρα.

Νομίζω ότι στο Παλέρμο δεν τους καίγεται καρφί για την υπόλοιπη Υδρόγειο. Φωνάζουν και γελάνε. Αν μπορούσαν να συσκευάσουν τις φωνές και τα γέλια τους σε αλουμινένια κουτάκια, θα έπρεπε να κάνουν εξαγωγές σε όλον τον κόσμο.

Αν είσαι σε δίλημμα για το που θα πας το καλοκαίρι και οι επιλογές σου είναι Μύκονος και Παλέρμο, να πας στη Μύκονο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ασε να ξαναπάω εγώ εκεί.

Αχιλλέας Ιορδανίδης