Αν εξαιρέσεις στην ηλικία των δέκα. Τότε που πρώτο άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Από παιδάκι σου άρεσε να γράφεις, μου έλεγε χαρακτηριστικά η μαμά μου.
Πρόσφατα ανακάλυψα όλα τα ξεχασμένα λευκώματα, τα αυτοκόλλητα αλλά και τα σημειωματάρια που έγραφα. Για μερικά δευτερόλεπτα ένιωσα ντροπή για τις παιδικές μου σκέψεις και ύστερα σκέφτηκα πόσο περήφανη νιώθω για τον εαυτό μου. Μακάρι και το παιδί μου αναφώνησα να κάνει κάτι αντίστοιχο αύριο – μεθαύριο. Ηρεμεί την ψυχή, ότι κι αν είναι αυτό που αποτυπώνεις στο χαρτί.
Σε άλλα νέα, νιώθω πολλές φορές μια κατά τύχη φωτογράφος τοπίων, που κατά τύχη δεν αγόρασε ποτέ μια επαγγελματική κάμερα. Αλλά και τα ποιήματα που τα πας; Το μεγαλύτερο μου debate στο λύκειο ήταν αν το μάθημα της Λογοτεχνίας θα έπρεπε να είναι επιλογής. Μα φυσικά και όχι. Προσπαθούσα με κάθε λογικό και άλογο τρόπο να πείσω την φίλη και τον φίλο που θα διαφωνούσε, κι ας απογοητεύτηκα στο τέλος με τον βαθμό μου. Σημασία για εμένα είχε που έπεσε Καβάφης στις πανελλήνιες και είχα στοιχηματίσει κιόλας ότι θα έπεφτε. Έπεσα μέσα; Ναι. Τι κέρδισα; Απολύτως τίποτα.
Ίσως μερικές εμπειρίες παραπάνω, για να έχω να εξιστορώ όπως τώρα. Και κάπως έτσι θυμήθηκα έναν καθηγητή που κάποτε μέσα στην τάξη αναφώνησε το όνομα μου και είπε μπροστά σε όλα τα παιδιά για το ταλέντο μου στην Έκθεση. Τον πίστεψα; Όχι. Ήταν αλήθεια; Νομίζω πως ναι. Βαρετό μάθημα μωρέ. Μα πιο ρε παιδιά; Το μόνο μάθημα που ενώ απαιτούσε ανάλυση σου έδινε την ευκαιρία να εκφράσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου;
Και πράγματι ο μόνος σκοπός αυτού του μαθήματος ήταν αυτός. Ο σκοπός να μάθουμε να εκφραζόμαστε και να ακούμε τα συναισθήματα μας, μα πιο πολύ να εκπαιδευτούμε στο να εξελίξουμε την ενσυναίσθηση μας. Όσοι από εμάς κατάφεραν να έχουν, γιατί ξέρεις, αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Νόμιζα ότι θα έγραφα κάθε μέρα εμπνευσμένα πράγματα που λέτε κι ας μην το μάθαινε ποτέ κανείς. Αγαπημένη μου θεματολογία; Ευαισθησία, ειλικρίνεια, ανθεκτικότητα.
Ανθεκτικότητα
Ξυπνάω σχεδόν κάθε μέρα στις 8.00. Τρώω, πίνω τον καφέ μου και ετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω μια ακόμη ημέρα. Σπίτι, δουλειά , δουλειά, σπίτι. Ο χρόνος έχει 365 μέρες και το καλοκαίρι (αχ το καλοκαίρι) κρατάει ευτυχώς τυπικά 3 μήνες. Έφτασε και φέτος. Κοντεύουμε Αύγουστο και η ζέστη κάνει την συνεννόηση με τους γύρω δύσκολη, τόσο δύσκολη που πολλές φορές χάνεται το σήμα της μετάφρασης. Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι τρελαμένοι και μόνη έννοια τους πότε θα πάνε διακοπές.
Φτάνω στο λιμάνι. Θα χρειαστεί να λείψω αρκετές μέρες για δουλειά αλλά και για λίγη διασκέδαση (ευτυχώς). Μία ώρα και κάτι κάθομαι και παρατηρώ τον κόσμο, τα πουλιά αλλά και την θάλασσα. Τα μαγαζιά την ώρα που θα φτάσω θα είναι άραγε ανοιχτά; Μα τι χαζομάρες σκέφτομαι. Και αυτή η μπαταρία του κινητού οριακά στο μηδέν και μάλιστα τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Στα μέχρι τώρα σχεδόν 120 λεπτά της διαδρομής έχω πλημμυρίσει από θυμό (κυρίως λόγω ματαίωσης προσωπικών μου αναγκών), με έχουν ρωτήσει για τον λόγο του ταξιδιού, με έχει τσιμπήσει “υπερσιβηρικό έντομο” δημιουργώντας θέμα στο νευρικό μου σύστημα, έχω κλάψει και έχω βρίσει γιατί κάτι θυμήθηκα που χάλασε την ηρεμία μου και έχω αναρωτηθεί για τα κίνητρά της απόφασης μου να κάνω αυτό το κοντινό ταξίδι. Πάντα το κάνω αυτό, θέλω να ξέρω πάντα τον λόγο.
Έχω ανέβει και κατέβει μέσα σε αυτό το έτος άπειρα σκαλιά. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Για την απώλεια που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ, για το σώμα μου που δεν άκουσα νωρίτερα και προσπέρασα τις ανάγκες του. Για την αξιοπρέπεια μου που έπεσε. Για τα «όχι» που δεν είπα όταν έπρεπε. Για τα «θέλω» που δεν άκουσα ενώ γνώριζα.
Κάπου στο τέλος της διαδρομής ένα δάκρυ ένιωσα να κυλάει από τα μάτια μου. Το συνηθίζω αυτό σκέφτηκα, συνήθως μάλιστα όταν κάνω την αυτοκριτική μου. Ο αέρας θα φταίει μωρέ, μπήκε στα μάτια μου. Κι όμως όχι. Συναίσθημα μπήκε στα μάτια μου και αυτό είναι οκ. Μάλλον κάτι παραπάνω από οκ. Αφού αντέχω. Αφού η υπομονή είναι από τις πανάρχαιες αρετές μου.
Μετανιώνω;
Ούτε καν.
Η ανθεκτικότητα και η υπομονή εμπεριέχει το στοιχείο της αντοχής αλλά κυρίως αφορά τη δυνατότητα της ανάκαμψης από τα δύσκολα. Εμένα έτσι μαρέσει να το βλέπω. Την ζωή με τους όρους της και μάλιστα όπως αναλογεί στον καθένα μας. Συν της άλλης, είμαι μικρή ακόμα, όπως και εσύ. Και αυτό σημαίνει πως η ανθεκτικότητα έχει πολλές σφαλιάρες ακόμα να μου ρίξει. Κυρίως για να μου μάθει πως να μην πονάω όταν πέφτω και χτυπάω.
Επόμενος μου στόχος; Να μη φοβάμαι τον πόνο. Προχωράμε λοιπόν και λογικά θα βρεθούμε κάπου στη μέση της διαδρομής.
