Ιούλιος 2025: Αφόρητη ζέστη, 40 βαθμοί, και ενώ ξέρω τη λύση, η ενήλικη, υπεύθυνη ζωή με αναγκάζει να είμαι σε ένα αυτοκίνητο ”τρέχοντας” να προλάβω τα ραντεβού που τρέχουν και αυτά. Τι μπορεί να βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός του air-condition; Η μουσική. Τα παράθυρα είναι κλειστά οπότε μπορώ να τραγουδήσω όσο δυνατά θέλω! Ελληνικά; Ξένα; Χαλαρά; Ροκάρουμε δίχως αύριο; Οκ ας βάλω το πρώτο τραγούδι και μετά η εφαρμογή θα κάνει τη δουλειά της και θα επιλέξει αυτή για μένα. Και ενώ φαίνεται να με έχει μάθει αρκετά καλά, κάτι δεν με ευχαριστεί. Μου αρέσουν τα τραγούδια που επιλέγει αλλά ίσως όχι για την στιγμή. Skip.. Επόμενο… Μα ούτε το επόμενο είναι για τώρα.. Skip… Επόμενο.. Αρχίζω και εκνευρίζομαι. Θα βάλεις τίποτα καλό ή να σε κλείσω και να βάλω ραδιόφωνο; Skip… Επόμενο…Skip… Επόμενο… FLASHBACK Ιούλιος 1998: Αφόρητη ζέστη, 40 βαθμοί, κι εγώ στα πίσω καθίσματα ενός αυτοκινήτου παλεύω να βολευτώ μαζί με τους συνεπιβάτες μου για το ταξίδι που έρχεται. Θα βολευτούμε.. Διακοπές πάμε! Και ποια είναι η καλύτερη συντροφιά στα μεγάλα ταξίδια, εκτός το σταυρόλεξο; Η μουσική. Ναι, αλλά όχι τόσο απλά.. Τι θα ακούσουμε; Η διαδικασία της μουσικής για το τα ταξίδια είναι ιερή! Ξεκινάει μέρες πριν… Αρχικά πρέπει να προμηθευτώ την άδεια κασέτα και να κάνω όσα απαιτούνται για να γράψω σε αυτήν. Στη συνέχεια πρέπει να επιλέξω προσεκτικά τα τραγούδια που θα γράψω. Φίλε έχω 12 τραγούδια, άντε 14 αν τα καταφέρω και είναι και λίγο μικρά σε διάρκεια. Αυτά θα ακούω σε όλο το ταξίδι, στο πήγαινε, κατά τη διάρκεια, στο γύρνα.. «Πρόσεχε τις επιλογές σου!» φωνάζει πάντα μια φωνή, που για κάποιον λόγο έχει το ηχόχρωμα τις μάνας μου. Έχω κάνει λοιπόν τις επιλογές μου. Η σύσταση είναι 8-4. Οκτώ αγαπημένα τραγούδια και τέσσερα που έχω ακούσει αλλά ακόμα δεν έχω ”χωνέψει” καλά. Και πατάω το play και τα ακουστικά στα αυτιά μου αρχίζουν να παίζουν. Αρχίζει μια άλλη μυσταγωγική διαδικασία. Ξεκινάει η μουσική, οι στίχοι, η φωνή του τραγουδιστή. Όλα έχουν τη σημασία τους και εγώ ψάχνω να τη βρω! Γυρίζω λίγο πίσω την κασέτα, να ακούσω πάλι, ξανά λίγο πίσω την κασέτα, να ακούσω ξανά τον στίχο. Το βαθιά βιογραφικό παραπάνω κείμενο είναι μια γρήγορη αναφορά στο πως αντιμετωπίζουμε τη μουσική πλέον. Κατανάλωση τύπου Fast food. Και θα μου πεις  είναι απαραίτητα κακό; Σε μικρές δόσεις όχι θα πει κάποιος και θα συμφωνήσω απόλυτα. Οι δυνατότητες πλέον είναι τεράστιες. Έχουμε άμεση και απεριόριστη πρόσβαση σε έναν ωκεανό μουσικής, σε όλα τα είδη για όλα τα γούστα. Το θέμα είναι ο τρόπος που κολυμπάμε σε αυτόν τον ωκεανό. Κάνουμε τις σωστές στάσεις στα σωστά νησιά; Δίνουμε χρόνο και χώρο ώστε να τα ανακαλύψουμε και να κολυμπήσουμε προς το επόμενο; Οι απαντήσεις είναι μια άλλη ιστορία. Πολύ προσωπική για τον καθένα. Και τώρα ένα twist. Όποιος αντέχει και μπορεί ας ξαναδιαβάσει το παραπάνω κείμενο αντικαθιστώντας τις έννοιες «τραγούδια» και «μουσική» με τις έννοιες «άνθρωποι» και «ανθρώπινες σχέσεις». Υ.Γ: Τον Ιούλιος του 1998, το αυτοκίνητο δεν είχε air-condition φίλε! Ευάγγελος Μιχαλάκης