“Όταν ήσουν μικρή και φανταζόσουν τη ζωή σου στα 40, αυτό φανταζόσουν;” αναρωτήθηκα στις δύο το πρωί ενώ μάζευα τα ποτήρια των φίλων μου, μετά από μία βραδιά με επιτραπέζια στο μπαλκόνι.

Όταν ήμασταν παιδιά, ο αέρας της ενηλικίωσης μας δελέαζε. Οι επιλογές για τη δουλειά που θα κάνουμε δεν είχαν τελειωμό, τα πλάνα μας περιλάμβαναν να έχουμε δικό μας αυτοκίνητο και για κάποιους το όνειρο είχε και πολλά παιδιά, τόσα πολλά που αναγκάζονταν να αλλάξουν τα σχέδια και να αντικαταστήσουν το αυτοκίνητο με mini van.

Στο μυαλό μας το να είσαι ενήλικας ήταν απλό κι αβίαστο και η ζωή ήταν ένα παιχνίδι — κυριολεκτικά. Δεν υπολογίζαμε κυτταρίτιδα ή πλούσια μαλλιά, δεν μας απασχολούσε κανένας προβληματισμός που να αφορά το χαλαρό δέρμα στο εσωτερικό των μηρών ή την αρχή μίας ανεπαίσθητης φαλάκρας.

Για όλα τα παραπάνω δεν φταίει η μελαγχολία του καλοκαιριού ούτε κάποια κρίση ηλικίας, αλλά το «The Game of Life», το ρετρό επιτραπέζιο που κυκλοφορεί από το 1860, που έφερε μία φίλη να παίξουμε στο σπίτι το προηγούμενο βράδυ.

Ώρες μετά το τέλος ενός μεγάλου γύρου, βρέθηκα με μία Παλόμα στο χέρι, μόνη μου στο μπαλκόνι, να κοιτάζω το ταμπλό και τα παρατημένα πιόνια. “Όταν φανταζόσουν τη ζωή σου στα 40, αυτό φανταζόσουν;” ρώτησα τον εαυτό μου, ενώ κάρφωσα το βλέμμα μου στο μπλε πιόνι που κανονικά ήμουν εγώ.

Στο παιχνίδι με κάθε ζαριά καθορίζεις τη μοίρα σου προσομοιώνοντας τα ταξίδια και τις επιλογές σου στη ζωή, από τα πρώτα χρόνια έως τη συνταξιοδότηση. Θα πρέπει να αποφασίσεις αν οι σπουδές είναι απαραίτητες, σε ποιες δουλειές θα πεις ναι, αν θα παντρευτείς κι αν θα επιλέξεις να κάνεις παιδιά. «Όποιος έχει τον περισσότερο χρυσό, κερδίζει», λένε οι κανόνες του παιχνιδιού. Δεν μπορώ να συμφωνήσω πολύ με αυτό αλλά θα παίξω. 

Δεν ήταν τόσο η ανάγκη να κάνω έναν δραματικό απολογισμό όσο η ιδέα ότι η ζωή μπορεί να μοιάζει με έναν γύρο παιχνιδιού, ένα ταξίδι σε ένα ταμπλό, στο οποίο καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, άλλες φορές σωστές άλλες λάθος, να κερδίσεις χρήματα ή και όχι, να κάνεις μπρος- πίσω βήματα που στην αρχή σου μοιάζουν με χάσιμο χρόνου αλλά μετά καταλαβαίνεις πόσα μαθήματα κρύβει πίσω του κάθε τέτοιο πισωγύρισμα, να βρεθείς στο ίδιο τετραγωνάκι με ανθρώπους, να προχωρήσετε μαζί μερικές ζαριές, μετά να αφήσει ο ένας πίσω του τον άλλον, απώλειες, συνειδητοποιήσεις, ενηλικίωση, ευθύνες, αλλαγή.

Η αξία των αποφάσεων

Η εσωτερική φωνή. Αυτή που αφηγείται, στοχάζεται, αναλύει και ονειρεύεται. Είναι πάντα εκεί, μας καθοδηγεί στη ζωή και έχει τεράστια δύναμη. Τι συμβαίνει όταν οι εσωτερικές μας φωνές είναι γεμάτες ερωτήσεις; Είναι κολακευτικό αυτό το φόρεμα; Να πω ναι στην πρόταση για μία δουλειά που δεν έχω ξανακάνει;

Απλά αποφάσισε.

Πάρε μια απόφαση φιμώνοντας τη φωνή της αβεβαιότητας μέσα στο κεφάλι σου. Αποφάσισε ότι φαίνεσαι υπέροχη με αυτό το φόρεμα. Η απόφαση μπορεί να μην είναι πάντα γρήγορη αλλά συνέχισε να επιλέγεις. Να δίνεις απαντήσεις που δεν θα είναι πάντα «ναι», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα λες πάντα «όχι». Αποφάσισε ότι είσαι κατάλληλος/η. Αποφάσισε ότι είσαι ενδιαφέρων/ενδιαφέρουσα. Αποφάσισε ότι αξίζεις.

Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα και αυτό είναι εντάξει

Υπάρχει κάτι που απελευθερωτικό στο να ρίχνεις τα ζάρια και να συνειδητοποιείς ότι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού εξαρτάται εντελώς από την τύχη. Ενώ η σκληρή δουλειά και τα skills να παίρνεις γρήγορες και έξυπνες αποφάσεις αποδίδουν στον πραγματικό κόσμο, υπάρχει μία υπέροχη ελευθερία πίσω από την αποδοχή ότι δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο. Ας συμφωνήσουμε ότι δεν χρειάζεται να σπαταλήσουμε όλη μας την ενέργεια ή τον χρόνο προσπαθώντας να τα χειριστούμε και να τα ελέγξουμε όλα.

Η ζωή είναι μικρή. Πρέπει να την απολαμβάνεις με τη σωστή παρέα

Ανεξάρτητα από το πόσο διαρκούν οι δύσκολες μέρες ή πόσο γρήγορα περνούν οι διακοπές, η ζωή είναι προσωρινή. Στο «The Game of Life» πηγαίνεις από το Πανεπιστήμιο στη σύνταξη σε λιγότερο από μία ώρα και όταν παίζεις με τους σωστούς ανθρώπους, αυτός ο χρόνος γεμίζει με γέλιο, σύνδεση, καλή μουσική και μεγάλες αλήθειες.

Ήμασταν όλοι μαζί με τα αυτοκίνητά μας σε διαφορετικά σημεία στο ταμπλό. Αν το σκεφτείς ακόμα κι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι κάνουν τη δική τους διαδρομή, μέσα από το δικό τους “όχημα”. Μερικές φορές βρίσκεστε στην ίδια κατεύθυνση, αλλά πάντα ο καθένας με τη δική του ταχύτητα και τον δικό του προορισμό.

Η αξία της αναμονής

Πρέπει να περιμένεις τη σειρά σου. Ένα από τα πιο δύσκολα τεστ που μας προσφέρει η αναμονή είναι η δοκιμασία του χαρακτήρα. Αν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε όταν το θέλουμε, πώς αντιδρούμε; Ποιοι είμαστε όταν η ζωή είναι σκληρή και ακάθεκτη; Η αναμονή απαιτεί ακεραιότητα και πίστη αντί για γρήγορες λύσεις κρύβοντας ένα μεγάλο ατού: τον χρόνο που χρειάζεσαι για να εκτιμήσεις ότι ό,τι έχεις, αυτή τη στιγμή, και να σιγουρευτείς για την αξία του σκοπού σου. 

Όποιος τερματίζει πρώτος δεν κερδίζει πάντα

Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου κι ενώ μετράμε τόσο εύκολα τους εαυτούς μας με το ποιος έχει τα περισσότερα likes, τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά ή το πιο πολυάσχολο πρόγραμμα, είναι η συνολική ζωή που τελικά κερδίζει το παιχνίδι. Στο “The Game of Life” ο παίκτης που τερματίζει πρώτος παίρνει ένα μπόνους, αλλά δεν βγαίνει απαραίτητα πρώτος. Έτσι, ενώ είναι πιο εύκολο να ξοδεύουμε ενέργεια συγκρίνοντας τη ζωή μας με τις ζωές των άλλων, το μυστικό είναι να ξοδέψουμε τις μέρες μας για να πετύχουμε τα δικά μας όνειρα.

Πήρα στο χέρι μου το μπλε ανθρωπάκι, που κανονικά ήμουν εγώ, το επεξεργάστηκα, ίσως να το ταρακούνησα λίγο και με περίσσιο θεατρινισμό, σα να έπαιζα σε σειρά του Παπακαλιάτη το έφερα πολύ κοντά στο πρόσωπό μου με σκοπό να σκεφτώ κάτι πολύ τρυφερό, κάτι πολύ συγκινητικό. Φεύ, το φως που έπεφτε στο μπαλκόνι από το σαλόνι φώτισε το ανθρωπάκι μου, κι εγώ αυτό που τόσες ώρες νόμιζα μπλε, τελικά ήταν πράσινο.

“Για άλλη μια φορά”, σκέφτηκα, “τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζεις” και τελείωσα την Παλόμα μου απολαμβάνοντας το μεγαλύτερο έπαθλο της βραδιάς: την υπενθύμιση ότι το παιχνίδι της ζωής είναι όντως παιχνίδι.