Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπήρξε κάποια περίοδος στη ζωή μου, που μου ήταν ξεκάθαρο αν προτιμώ τις ανατολές ή τα ηλιοβασιλέματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση πως κάπως τα έχω συνδέσει με τέτοιο τρόπο στο μυαλό μου που δεν μπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω τι από τα δύο απολάμβανα να κοιτάζω περισσότερο..

Εκ του αποτελέσματος θα σου πω, πως απολάμβανα και απολαμβάνω και τα δύο το ίδιο αλλά αυτό, είναι μία άλλη, μεγάλη ιστορία για το διχασμό μου, σε όλα τα πράγματα στη ζωή μου. Οι ανατολές συνήθως με έκαναν να αισθάνομαι ανακούφιση, γιατί σήμαιναν την υπόσχεση μίας καινούργιας μέρας, μίας καινούργιας αρχής, ενώ τα ηλιοβασιλέματα νοσταλγία για πράγματα που ίσως δεν πρόλαβα να κάνω αλλά θα ήθελα. Αυτό μέχρι την επόμενη ανατολή που θα σκεφτόμουν ό,τι θα ήθελα να κάνω μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Και πάει λέγοντας…

Ομολογώ όμως πως υπάρχει κάτι καθολικά σαγηνευτικό σε ένα ηλιοβασίλεμα. Είναι σύντομο, μια φευγαλέα στιγμή ομορφιάς που σηματοδοτεί το τέλος της ημέρας ή ένα τέλος γενικότερα. Δεν είναι κακό το τέλος, απλά μάθαμε να μας τρομάζει. Κάθε τέλος. Και δίκαια μας τρομάζει θα πω εγώ

Ένα από τα πιο βαθιά μαθήματα που μας διδάσκουν τα ηλιοβασιλέματα είναι η ομορφιά της παροδικότητας. Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι μοναδικό και δεν θα επαναληφθεί ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Αυτή η παροδικότητα κάνει κάθε ηλιοβασίλεμα ξεχωριστό, όπως η φευγαλέα φύση των στιγμών σε μια σχέση τις κάνει πολύτιμες. Τα ψηλά και τα χαμηλά, το γέλιο και τα δάκρυα – όλες αυτές οι στιγμές είναι μέρος ενός μοναδικού ζωντανού οργανισμού.

Αναγνωρίζοντας ότι τίποτα – δυστυχώς ή ευτυχώς – δεν διαρκεί για πάντα, μπορούμε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την κάθε στιγμή για αυτό που είναι, χωρίς να φοβόμαστε τις αναπόφευκτες αλλαγές που φέρνει ο χρόνος.

Η σημασία της αποχώρησης

Καθώς ο ήλιος βυθίζεται στον ορίζοντα, το κάνει με απόλυτη σταθερότητα και ηρεμία, παραδίδοντας τη μέρα στη νύχτα χωρίς αντίσταση. Υπάρχει επίσης ένα μάθημα σε αυτό – ένα μάθημα σχετικά με τη σημασία της αποχώρησης. Να ξέρεις πως και πότε να φεύγεις.

Το να κρατιόμαστε πολύ σφιχτά από κάτι που πρόκειται να τελειώσει μπορεί να προκαλέσει περισσότερο πόνο από όσο χρειάζεται.

Το να φύγεις δεν σημαίνει να ξεχνάς ή να απορρίπτεις το παρελθόν. Σημαίνει να αναγνωρίζεις ότι κάποια πράγματα, όσο όμορφα κι αν είναι, δεν προορίζονται να διαρκέσουν για πάντα.

Ξέρω, δεν θέλεις να το ακούς και ούτε εγώ θέλω να το γράψω, αλλά το γράφω πρώτα πρώτα για να το θυμάμαι εγώ…

Στην αγάπη, όπως και σε κάθετι στη ζωή, θα υπάρχουν πάντα ηλιοβασιλέματα – στιγμές που πρέπει να αφεθούμε εμέις αλλά και να αφήσουμε τη μέρα να τελειώσει. Η ομορφιά του ηλιοβασιλέματος δεν έγκειται μόνο στα χρώματά του, αλλά στην υπόσχεση ότι αύριο, ο ήλιος θα ανατείλει, και μαζί του, η ευκαιρία να ξεκινήσεις ξανά. Ίσως ίδιος, ίσως διαφορετικός…αλλά μπορεί πάντα να ξεκινήσεις ξανά.

Η αγάπη και οι σχέσεις σπάνια είναι ξεκάθαρες από την αρχή τους, γιατί είμαστε έτσι οι άνθρωποι στον πυρήνα μας, μπλεγμένοι, κουβάρια μικρά ή μεγαλύτερα που θέλουν να ξετυλιχτούν, αργά και σταθερά για να μην κάνουν κόμπους και μπερδέματα.

Αυτό που πρέπει να σκεφτείς, είναι ποιον εμπιστεύεσαι τελικά να κρατάει την άκρη σου…