Kι αν τελικά πάνε όλα μοναδικά καλά; Έχεις προσπαθήσει να το σκεφτείς ποτέ έτσι; Κι αν δεν σε απολύσουν τελικά από την δουλειά σου; Κι αν βρεις την αγάπη που σου αξίζει και τελικά αντέξει στον χρόνο; Κι αν το ταξίδι που φοβάσαι να κάνεις, μαζί και η πτήση δεν είναι τίποτα το δύσκολο;

Κι αν το πάρτυ που ετοιμάζεις ή σκέφτεσαι να κάνεις, σου μείνει αξέχαστο; Κι αν η συνταγή που δοκιμάζεις για πρώτη φορά, βγει πεντανόστιμη τελικά, κι ας την δοκιμάζεις για πρώτη φορά;

Αυτά τα «» κοστίζουν ζωές

Ναι, καλά άκουσες. Αυτές οι αγχωτικές σκέψεις και καταστάσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας στερούν ποιοτικό χρόνο από την ζωή μας. Αιτία πίσω από αυτό; Μας φυσικά ο φόβος της αποτυχίας. Ότι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη αποτυχία. Όποιο κι αν είναι αντιστοίχως και το παιδικό ή το ενήλικο τραύμα που κουβαλάμε. Αυτά τα «κι αν», τα καταστροφολογικά «και άμα συμβεί αυτό», «και αν δεν πετύχω εκείνο», μας τρώνε την ηρεμία μας και κυρίως την ψυχική μας γαλήνη και ισορροπία.

Σε ξανά ρωτάω λοιπόν. Κι αν τελικά όλα αλλάξουν μόνο προς το καλύτερο; Αν δεν αισθανθείς ξανά πως απογοητεύεις κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό σου όταν τολμάει να βιώνει το συναίσθημα της απογοήτευσης; Κι αν σε αγαπάνε οι άνθρωποι σου όπως και να είσαι; Κι αν σου έχει μείνει άπειρος χρόνος, πολύ περισσότερος από όσο νομίζεις; Κι αν εκείνος ή εκείνη που αγαπάς είναι αυτό ακριβώς που αξίζεις; Κι αν όλοι όσοι βρίσκονται γύρω σου περνάνε όμορφα, επειδή εσύ βρίσκεσαι γύρω τους; Κι αν αρπάξεις την ευκαιρία που σου δίνεται και τελικά δουλέψει απίστευτα καλά από το πουθενά; Κι αν ο χρόνος περνάει γρήγορα και αυτό είναι και το νόημα τελικά; Κι αν δεν μετανιώσεις που το είπες, που το ένιωσες και που το έκανες;

Κι αν ο πόνος σε κάνει πιο δυνατό άνθρωπο; Περισσότερο δυνατό από τους δυνατούς; Κι αν το «τέλος» σε κάτι δεν είναι το τέλος για εσένα; Κι αν επιτύχεις όλες τις προσδοκίες σου; Κι αν τα παιδιά σου τα πάνε περίφημα χωρίς την ολοκληρωτική βοήθεια σου; Κι αν η εμπιστοσύνη σου τελικά δεν προδοθεί; Κι αν δεν ήταν χάσιμο χρόνου αυτό που βίωσες; Η εμπειρία που θέλεις να ξεχάσεις αλλά και εκείνη που θα ήθελες να ξανά ζήσεις κι ας την μετάνιωσες;

Κι αν δεν μείνεις μόνος ή μόνη σου για πάντα, όσο κι αν σε φοβίζει η μοναξιά; Κι αν δεν είσαι αρκετός ή αρκετή αλλά είσαι ακριβώς αυτό που θέλεις να είσαι; Κι αν είσαι ελπιδοφόρος και ελπιδοφόρα με την ίδια συχνότητα που νιώθεις αγανάκτηση;

Κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις το αφήγημα σου, μήπως μόνο έτσι τελικά θα μπορέσουν να αλλάξουν και οι προοπτικές σου; Σκέψου το. Ίσως μόνο έτσι να καταφέρεις να κάνεις το «κι αν», σε «θα». Γιατί ναι, πίστεψε με, μόνο έτσι «θα πάνε όλα πραγματικά καλά».