Κάνω ένα Google search για τον Χάρη Γιακουμάτο. Εγώ τον ξέρω, αλλά θέλω να δω τι άλλο θα βρω για εκείνον. Βρίσκω άρθρα για την καταστροφική φωτιά που ξέσπασε στην Πεντέλη το καλοκαίρι του 2024 και το σπίτι του που σώθηκε με τη βοήθεια των γειτόνων, για τον καμμένο κήπο του και διαβάζω τίτλους από παλιότερες συνεντεύξεις: αθλητής, προπονητής, παρουσιαστής, ηθοποιός, πατέρας. Επιχειρηματίας, μοντέλο, οραματιστής. Τόσοι ρόλοι σε έναν άνθρωπο, πάντα αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνει όλα, πως «εξυπηρετεί» τόσες υποχρεώσεις.

«Πρώτα απ’ όλα είμαι κοντά στο μπαμπάς. Θέλω να το πω πιο συγκεκριμένα καθοδηγητής. Θέλω να καθοδηγήσω τον γιό μου στο να απολαύσει τη ζωή του, να ψάξει τα ταλέντα του και να βρει το τι αγαπά να είναι. Αν το καταφέρω αυτό, νομίζω θα είμαι ένας επιτυχημένος μπαμπάς όπου θα έχει ένα ευτυχισμένο παιδί. Ευτυχισμένο δεν σημαίνει να είναι πάντα χαμογελαστό και χαρούμενο, γιατί στη ζωή δεν είναι μόνο ευτυχία, έχει και δυστυχία, έχει και στεναχώρια. Η ζωή έχει και από όλα κι αυτό συμβαίνει για να απολαμβάνουμε περισσότερο την ευτυχία. Στα υπόλοιπα μου αρέσει το οραματιστής, γιατί το μυαλό μου δουλεύει συνέχεια προς την κατεύθυνση που θέλω να είμαι εγώ και αυτή η κατεύθυνση είναι να βοηθάω τους ανθρώπους. Συνέχεια ψάχνω να βρω projects όπου μπορούν να κάνουν και καλό, όχι απλά να με ζουν οικονομικά, αλλά να κάνουν καλό στον κόσμο.»

Και πώς χωράει ένα άνθρωπος σε τόσους ρόλους; 

Νομίζω ότι σ’ αυτό βοήθησε πάρα πολύ ο πατέρας μου όπου ήταν τόσο συγκεντρωτικός κι αυτό δεν του βγήκε σε καλό. Έτσι, αποφάσισα από μικρός να μην το κάνω κι εγώ. Έμαθα από τον αθλητισμό να δημιουργώ ομάδες, να φτιάχνω έναν κοινό στόχο και να μπορούμε να λειτουργούμε όλοι παρέα. Εδώ και 14 χρόνια που ασχολούμαι με την εστίαση, κατάφερα να έχω μία ομάδα ανθρώπων όπου έχουμε γίνει όλοι ένα και πλέον σε κάθε τι που οραματίζομαι, είναι δίπλα μου και με στηρίζουν. 

Άρα η ομάδα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. 

Η ομάδα νομίζω κερδίζει. Το ατομικό δεν κερδίζει ποτέ. 

Ποιο είναι το μυστικό σ’ αυτό; 

Ο σεβασμός, γιατί ποτέ δεν αντιμετώπισα τους συνεργάτες ως υπάλληλους, αλλά «όλοι μας ζούμε από αυτό, ελάτε να βρούμε λύσεις» και βέβαια οι προτάσεις όλων ακούγονται. Το κίνητρό δεν είναι κέρδος μου αλλά αυτή η παρέα να εξελίσσεται. Τον σεβασμό συνήθως ο άνθρωπος τον έχει μέσα του και πρέπει απλά να του τον εμπνεύσεις. Αν κάποιος δεν τον έχει ήδη, δεν τον έχει μάθει από την οικογένειά του, δεν θα τον βγάλει και θα εκλάβει το ότι φέρεσαι καλά σαν αδυναμία. 

Εσύ τι εντύπωση πιστεύεις ότι δίνεις στους άλλους; 

Κοίταξε να δεις, δυστυχώς με τα social, ο κόσμος χτίζει στο μυαλό του πολλά πράγματα και βλέποντας τα δικά μου social και ακούγοντας λίγο την ιστορία μου, φτιάχνει στο μυαλό του εκατομμύρια, ότι ζω εγώ σε κότερα, jet set και τέτοια. Αυτό που θέλω, είναι, να βγάζω τη θετική μου ενέργεια, να νιώθουν καλά να μου πουν τα προβλήματά τους και τις σκέψεις τους και πολλές φορές έρχονται να μου πουν και τις επιχειρηματικές τους ιδέες και να συζητήσουμε. 

Έχεις μία φιλοσοφία, μία προσωπική φιλοσοφία για τη ζωή. Ποια είναι αυτή; 

Θετική ενέργεια και ξερό ψωμί. Κάθε τι που μας συμβαίνει, έχει κάτι θετικό από πίσω, πρέπει να το βρούμε, να το πάρουμε, να κρατηθούμε πάνω του και να προχωρήσουμε μισό βήμα μπροστά γιατί αν δεν παλεύεις να εξελίσσεσαι και να προχωράς μπροστά, σε περιμένει πίσω το σκοτάδι. 

Ξέρω ότι τα όνειρά σου δεν έχουν όριο. Ποιο είναι το πιο άπιαστο;

Άπιαστο δεν έχω να πω την αλήθεια. Με κάποιον απλοϊκό τρόπο -που εκνευρίζει όλους μου τους φίλους- έχω συνδέσει στο μυαλό μου ότι βάση των δυνάμεών μου, των ικανοτήτων μου και το πως εξελίσσεται η ζωή μου, θα καταφέρω να φτιάξω ένα ορφανοτροφείο όπου θα έχει πάρα πάρα πολλά παιδάκια τα οποία θα μπορούν να εξελίσσουν τα ταλέντα τους και μέσα σ’ αυτό το ορφανοτροφείο θα χτίσω ένα σχολείο όπου θα είναι σχολείο για ειδικές ικανότητες. Παιδιά ταλαντούχα που θέλουν να εξελίξουν τα ταλέντα τους. 

Άρα μια ακαδημία ικανοτήτων; 

Ακριβώς, ένα σχολείο που θα μπορεί το παιδάκι που του αρέσει η μουσική να την εξελίξει στο ανώτερο επίπεδο, το παιδάκι που θέλει να εξελίξει τον αθλητισμό να το εξελίξει στο ανώτερο επίπεδο και γενικά να δώσω στα παιδιά ένα διαφορετικό μέλλον και τα παιδάκια που είναι ορφανά κυρίως, τα παιδάκια που δυστυχώς δεν έχουν μπορούν να απολαύσουν αυτό που θέλουν. Θα σου πω τη βασική μου φιλοσοφία. Όλοι μας έχουμε ένα μικρό ήλιο μέσα μας, ένα φως, αυτό το φως όλοι μας θέλουμε να το βγάλουμε, συνήθως το βγάζουμε με τα ταλέντα μας, με τις ικανότητές μας. Έτσι λάμπουμε σαν άνθρωποι, όταν βγάζουμε από μέσα μας αυτό το ταλέντο. Αυτό αν δεν το καταφέρεις, σε βυθίζει στο σκοτάδι και όσο πιο πολύ το κρύβεις, τόσο μαυρίζεις σαν άνθρωπος και αυτό βγαίνει στις εκφράσεις μας. Βλέπεις πολλούς ανθρώπους να έχουν ένα βλέμμα έτσι βαρύ, βγαίνει στη ζωή τους, βγαίνει στη συμπεριφορά μας, βγαίνει σε χίλια δυο και βγαίνει μετά στις αρρώστιες. Όσο πιο πολύ εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας να βγάζουν το φως τους, τόσο πιο πολύ θα λάμπουμε και θα λάμπει κι ο κόσμος γύρω μας. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου και καλώς ή κακώς αυτό είναι το όνειρο μου, να μπορέσω να φτιάξω αυτό το σχολείο. 

Αυτό σκέφτομαι από 18 χρονών 19. Ίσως είναι μία εσωτερική ανάγκη. Έβαλα κάτω τα ταλέντα μου, έβαλα κάτω τις ικανότητές μου, έβαλα την κλήση μου στο να μπορώ να βοηθάω, να προπονώ τα παιδιά τους δίνω ένα διαφορετικό μέλλον και πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, μην πας να σπας μαγαζιά, δέρνεις κόσμο. Στήριξε τα παιδιά γιατί είναι άγραφο χαρτί κι αν τους δώσεις ωραίες βάσεις θα φωτίσεις τον κόσμο. 

Αυτό έγινε πιο έντονο τώρα που έγινες μπαμπάς ή ήταν και πριν το ίδιο;

Από τα 18 μου αυτό με οδηγούσε συνέχεια. Όσο δούλευα ως προπονητής, μεγάλωνε γιατί έβλεπα ότι δουλεύοντας πάνω στα παιδιά άλλαζαν οι ζωές τους και επειδή μπορώ να υπερηφανευτώ πλέον ότι έχω αλλάξει πολλές ζωές αρκετών παιδιών, ναι μ’ αρέσει και είναι ένας στόχος ζωής που θεωρώ ότι αξίζει, να πεις στο μέλλον ότι, κοίταξε αυτός έκανε αυτό αυτό γιατί εκείνη τη μέρα βρέθηκα στο μονοπάτι του και του είπα πέντε πράγματα. 

Πιστεύεις ότι η αφετηρία παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή ενός ανθρώπου, από που θα ξεκινήσει; 

Η αφετηρία παίζει ρόλο, βέβαια πολλά από τα πράγματα που μας συμβαίνουν, ο κάθε χαρακτήρας τα δέχεται διαφορετικά. Δηλαδή στο ίδιο σπίτι ένας χαρακτήρας βγαίνει τρομερά δυνατός, ένας άλλος χαρακτήρας μπορεί να καταστραφεί, να καταστρέψει τη ζωή του εξαιτίας της συμπεριφοράς του πατέρα του ή της μητέρας του. Είναι πως αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα που έρχονται στη ζωή σου. Άλλοι βλέπουν μία καταιγίδα και λένε ωραία θα κάνουμε surf, άλλοι βλέπουν μία καταιγίδα και ψάχνουν το λαγούμι να κρυφτούν. 

Υπάρχει κάποια στιγμή της ημέρας που σταματάει το μυαλό σου να σκέφτεται νέες ιδέες; 

Δεν σταματάνε απλά γίνονται πιο ωραίες, όταν τρέχω. Απομονώνομαι, καθαρίζουν όλα, σβήνουν όλα. Την ώρα που τρέχω καθαρίζω από τη μαυρίλα που κουβαλάμε και με τη θετική ενέργεια και βλέπω ξεκάθαρα τα πράγματα, όπως έχουν, απογυμνωμένα από τη μαυρίλα από την ανασφάλεια, τις δυσκολίες και το κάθε τι. 

Πιστεύεις ότι ο κόσμος προχωράει από αυτά τα μυαλά; Τις ιδέες και τους ανθρώπους που επιμένουν;

Ο κόσμος προχωράει από αυτούς που έχουν τρομερές ιδέες και δείχνουν ότι τα έχουν στο μυαλό τους όλα τόσο ωραία, τόσο απλά. Όμως χρειάζεσαι γύρω σου ανθρώπους που πατάνε στη γη. Είναι οι άνθρωποι που θα σου λύσουν τα προβλήματα και είναι οι άνθρωποι που θα παλέψουν την καθημερινότητα για να μπορέσουν να γίνει αυτό πραγματικότητα. Θέλω στις δουλειές μου να προσλαμβάνω ανθρώπους που, ας πούμε το 70% είναι άνθρωποι που πατάνε στη γη, με προσγειώνουν και 30% είναι άνθρωποι που είναι σαν εμένα, ώστε εμείς που είμαστε στο 30% να πετάμε κι αυτοί να μας έχουν βάλει ένα σκοινάκι, να μας κατεβάζουν στη γη και να κάνουν πραγματικότητα. 

Αυτά όλα τα περνάς στον γιο σου; 

Ναι και του κάνω μαθήματα. Πιστεύω όσο μιλάς στο παιδί, όσο χρησιμοποιείς συνέχεια παραδείγματα από την καθημερινότητά σου, τόσο θα του μένουν αυτά τα μαθήματα, ώστε να μπορεί να τα βάλει στη ζωή του κι αν μην τι άλλο θέλω έναν μαχητή της ζωής. Θέλω να βλέπει τα εμπόδια και να μην είναι αυτός που θα πει, ωραία ας κρυφτώ κάπου αλλά να είναι αυτός που θα λέει εγώ μπορώ. Θέλω να του δώσω αυτό το σκεπτικό, το να παλεύει για ότι έρχεται μπροστά του. Τον συμβουλεύω να παλεύει για τα όνειρά του. Με ενέπνευσε η μητέρα μου σ’ αυτό γιατί παράτησε τα όνειρά της για εμάς που θεωρώ ότι είναι από τις μεγαλύτερες θυσίες που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος.

Για τι θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι στο μέλλον; 

Θέλω να με θυμούνται και να τους έρχεται μια ζεστή ανάμνηση και μια βοήθεια στη ζωή τους. Μια έμπνευση; Μια αλλαγή; Ένα κίνητρο. Δεν θέλω να γίνω εγώ το παράδειγμα αλλά θέλω εγώ να γίνω αυτό το κλικ που χρειαζόμαστε για να πούμε τέλος, τα αλλάζω όλα. Δεν με ευχαριστεί αυτό που έχω, ήρθε η ώρα να γίνω κάτι άλλο, ήρθε η ώρα να κυνηγήσω επιτέλους τα όνειρά μου γιατί όλοι ζούμε σαν να έχουμε υπογράψει συμβόλαιο ότι θα ζήσουμε για 90 χρόνια. Αφού αναπνέεις τώρα, κυνήγησέ το. 

Εδώ και δυόμιση χρόνια υπενθυμίζω στον εαυτό μου να βάζω ένα λιθαράκι να γίνομαι εγώ καλύτερος και να μπορώ να προσφέρω περισσότερα γιατί καταλαβαίνω ότι δεν ξαναγυρνάνε πίσω τα χρόνια και το μόνο που πρέπει να χτίζουμε τη ζωή μας πιο ωραία και να κερδίζουμε τον χρόνο. Θέλω να λέω ότι έζησα, έκανα πράγματα και έχω ακόμα όρεξη να κάνω άλλα χίλια και αυτό μου δίνει πάρα πολύ δύναμη και με ξυπνάει, ξυπνάω δηλαδή το πρωί και λέω «Ωραία πάμε. Έχω όρεξη, γουστάρω». Κι όμως, οι περισσότεροι εκεί έξω είναι «άστο όπως πάει, δεν κάνω τον κόπο», τον αποφεύγουν οι άνθρωποι πάρα πολύ. Το αφήγημα της γενιάς μου ήταν πως αν βγάλεις πανεπιστήμιο, σε περιμένει μία διευθυντική θέση όπου θα βγάζεις εκατομμύρια και μετά θα κάθεσαι για μία ζωή, θα έρχονται όλα άνετα.

Όταν λοιπόν ενηλικιωθήκαμε, φάγαμε μία γερή σφαλιάρα. Εγώ είμαι τυχερός γιατί είχα τον αθλητισμό, τη σκληραγώγηση στο υψηλό επίπεδο στο πόλο αγώνων και έτσι μπόρεσα και άντεξα επιχειρηματικά τη μία φάπα μετά την άλλη. Πολλές φορές σκέφτηκα την αυτοκτονία παρά σκέφτηκα να πάω μπροστά. Πέρασα κι εγώ πολλές φάσεις, μέσα από την κατάθλιψη και τις δυσκολίες, φτάνεις κι εκεί. Σε ένα αδιέξοδο. Τα βλέπεις όλα να διαλύονται και λες «ωραία έζησα τώρα την ταινία, θα χάσω όλο το υπόλοιπο το οποίο θα γίνει κάποια στιγμή, δεν το γλιτώνεις. Άρα; Ασε τις αυτοκτονίες, λούσου το και κοίτα να γίνεις καλύτερος και αυτό το σκεπτικό πια ξεπερνάω κάθε εμπόδιο. Θέλω να μιλήσω πάνω σ’ αυτό. Σήμερα το συζητούσα. Από το 2010 που άνοιξα κι εγώ το μαγαζί δεν έχουμε πάρει ανάσα από τις φάπες. Καθόμουν κι έλεγα μέσα μου, «έχω δύο επιλογές ή κάθομαι και κλαίγομαι και φτάνω 80 χρονών και λέω η ζωή με κατέστρεψε ή θα παλέψω όπως πάλεψαν πάρα πολλοί άνθρωποι και εξελίχθηκαν και θα λέω ότι ΟΚ έγιναν αλλά εγώ έγινα καλύτερος.»

Πιστεύεις ότι μέσα από τις στάχτες βγαίνουν ωραία πράγματα; 

Δεν το πιστεύω μόνο, το ζω κάθε μέρα από τον καμένο κήπο στο σπίτι μου που γεννιούνται τόσο γρήγορα τα λουλούδια. Μου έχουν δώσει ένα τρομερό μάθημα ζωής. Όχι μόνο γεννιούνται, ανθίζουν ακόμα πιο πολύ από ότι είχαν ανθήσει ποτέ τους. Νοικιάζω 4 χρόνια αυτό το σπίτι, τα λουλούδια μου δεν είχαν φουντώσει τόσο πολύ, τώρα εξελίσσονται πάρα πολύ γρήγορα. Όταν είδα τον κήπο μου καμένο είπα θα τον ξαναφτιάξω, θα τον ξανακάνω πράσινο. Πέρα από τα πεύκα όλα τα δέντρα, όλα τα λουλούδια έχουν ανθίσει πιο πολύ από ποτέ. Είναι τρομερό. 

Τι σε κάνει το βράδυ να ξαπλώνεις και να νιώθεις ελαφρύς με τον εαυτό σου; Να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. 

Βασικά κριτήρια είναι, αδίκησες άνθρωπο; Όχι. Έκανες κακό σε κάποιον; Όχι. Ήσουνα όσο πιο καλός μπορούσες; Ναι. Έδωσες ότι μπορούσες τη μέρα σου, ήταν γεμάτη η ημέρα σου, έκανες ένα βήμα παραπάνω; Ωραία, τα έκανες μπράβο. Αν δεν έκανα ότι καλύτερο μπορούσα μέσα στη μέρα μου, θα πω ώπα, λάθος. Για να δούμε αύριο αν ζω, γιατί πάντα θεωρώ ότι κάθε μου μέρα είναι ένα δώρο, είναι ευκαιρία. Αν αύριο αναπνέω, θα το διορθώσω. Θα γίνω καλύτερος, θα δουλέψω διπλά γι’ αυτό. 

Στιγμές ευγνωμοσύνης έχεις; 

Κάθε μέρα. Και που αναπνέεις και που περπατάς και που βλέπεις το δικό σου άνθρωπο κάθε μέρα, είναι μια στιγμή ευγνωμοσύνης αν το καταλάβεις ότι η ζωή εξαφανίζεται στο δευτερόλεπτο τότε θα το αποδεχτείς, απλά μεγαλώνουμε από μικροί ότι έλα τώρα να φτάσουμε, δεν έχεις να φτάσεις και ειδικά τώρα στην ηλικία που έχω φτάσει και που έχω δει φίλους να χάνονται, γνωστούς, συγγενείς και και και νομίζω ότι πρέπει και την κάθε μέρα να ευγνωμονούμε.  

Ευγνωμονώ που ξυπνάω και ευγνωμονώ για τη ζωή μου, ευγνωμονώ που έχω τη δύναμη κάθε μέρα να το κυνηγήσω και μπορώ να το παλέψω. 

Πως πίνεις τον καφέ σου; 

Πίνω τον καφέ μου φρέντο εσπρέσο γλυκό με στέβια. Τι κρύβει λοιπόν όλο αυτό; Είναι ότι εγώ θέλω να βλέπω τη γλυκιά πλευρά της ζωής αλλά δεν θέλω να πάρω και τις θερμίδες που θα μπορούσε να μου δώσει η ζάχαρη, άρα δεν θέλω να πάρω και τα βάρη της γλυκιάς ζωής.

Το survivor με βοήθησε πάρα πολύ σ’ αυτό, γιατί μας απογύμνωσε από την καθημερινότητα, από το ποιοι είμαστε θεωρητικά σύμφωνα με τα αγαθά που έχουμε χτίσει και βρεθήκαμε ξαφνικά 13 νοματαίοι σε μια καλύβα, ξάπλα να κοιμόμαστε και να μην έχουμε κανένα αβαντάζ από την καθημερινότητά μας, πέρα από την προσωπικότητά μας κι από αυτό που είμαστε πραγματικά σαν άνθρωποι. Έτσι, αρχίζαμε και χτίζαμε όλοι μας σχέσεις. Τελικά το μόνο που χρειάζεται να κάνεις το εγώ σου αρκετά πίσω για να χτιστεί αυτή η ομάδα και να μπορεί να συνεργαστεί γύρω από μία φωτιά. Λέγαμε ιστορίες μας καλές, κακές, κλαίγαμε, γελάγαμε ταυτόχρονα, τραγουδάγαμε και αυτός ήταν όμως ο πλούτος μας. Προσεγγίσαμε τα συναισθήματά μας. Νομίζω αν το αντιληφθούμε λίγο αυτό και καταφέρουμε να το προσεγγίσουμε, θα καταλάβουμε την πραγματική αξία των ανθρώπων και των σχέσεων και έτσι θα κερδίσουμε.