Ο έρωτας φωτίζει και τις πιο συνηθισμένες στιγμές της καθημερινότητας. Η αξία που δίνει σε πράγματα που αλλιώς θα θεωρούσαμε ασήμαντα, είναι απερίγραπτη. Είναι εκείνη η κλεφτή ματιά πάνω από ένα πρωινό καφέ ή ένα τρυφερό χαμόγελο καθώς περπατάς δίπλα στον αγαπημένο σου άνθρωπο. Αυτές οι στιγμές, αν και απλές, γεμίζουν την καρδιά σου με θαλπωρή και μια αίσθηση ότι ο κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος, πιο λαμπερός.

Ένας μαγικός ανελκυστήρας είναι ο έρωτας, ένα ασανσέρ που κινείται προς τα πάνω κάθε φορά που βυθιζόμαστε στη θέρμη της αγάπης και της ζεστασιάς που μας προσφέρει. Είναι αυτό το «ανέβασμα» που μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή με μια αισιόδοξη και λαμπερή ματιά, όπως όταν κοιτάζουμε ένα ηλιοβασίλεμα και νιώθουμε ότι όλα είναι πιθανά. Η δύναμη του έρωτα, αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα, σε ενώνει και σε φέρνει σε επαφή με την ομορφιά που κρύβεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές.

Ο έρωτας, λοιπόν, είναι ένα συνεχές ανεβοκατέβασμα συναισθημάτων, αλλά ταυτόχρονα μια δύναμη που σε κρατάει ακέραιο, σταθερό και γεμάτο. Τις περισσότερες φορές. Σου υπενθυμίζει ότι, παρόλο που ο καιρός κρυώνει και τα χρώματα της φύσης ξεθωριάζουν, υπάρχει πάντα κάτι ζωντανό, ζεστό και υπέροχο, έτοιμο να ανανεωθεί και να σε ανεβάσει, όπως ακριβώς ένας ανελκυστήρας που σε πάει μια κάτω αλλά και πάνω. Ίσως έχεις περισσότερη επιρροή στον έρωτα απ’ όσο πιστεύεις.

Κάπου εδώ είχα σταματήσει να γράφω γιατί ήθελα να αναφέρω μόνο την όμορφη, ανεβαστική πλευρά του έρωτα. Αυτή που ζει στο ρετιρέ και έχει θέα όλη την Αθήνα. Όμως, η αγαπημένη μου αρχισυντάκτρια, μου είπε πως ο ανελκυστήρας δε πάει μόνο πάνω και χρειάζεται να γράψω για τα «κάτω» του. Έχει δίκιο, όσο και να ήθελα να μείνω στα ψηλά.

Όπως κάθε ανελκυστήρας, έτσι κι αυτός, κάποια στιγμή μπορεί να πάρει την αντίστροφη πορεία, και η κάθοδος είναι αναπόφευκτη.

Στα “κάτω” του έρωτα, η διαδρομή μοιάζει κάπως πιο βαριά, σαν κάθε όροφος που περνάς να σε βυθίζει και πιο βαθιά. Εκεί που κάποτε ανέβαινες γεμάτος ελπίδα και ενθουσιασμό, τώρα νιώθεις την απόσταση από την κορυφή. Κάθε ανάμνηση που κάποτε σου έδινε χαρά τώρα αρχίζει και σε “τραβάει” προς τα κάτω, σαν να επαναλαμβάνεται η γλυκόπικρη αίσθηση της απώλειας. Αρχίζεις να νιώθεις το κενό που αφήνει πίσω του ο έρωτας όταν φεύγει, σαν ένα αθέατο κενό στο κέντρο σου που τίποτα άλλο δεν μπορεί να γεμίσει. Όσο κατεβαίνεις, νιώθεις ένα βάρος απουσίας, τη μελαγχολία ενός κενού, μα θα σου πω πως αυτή η διαδρομή είναι εξίσου σημαντική, γιατί σου μαθαίνει να εκτιμάς. Να εκτιμάς τους ενδιάμεσους ”ορόφους” που έζησες. Αυτούς που είχαν έρωτα, αγάπη, πάθος αλλά και νεύρα, θυμό, διαμάχες, μούτρα. Και, αυτό το “κάτω” κομμάτι έχει μια παράξενη ομορφιά· είναι μια αναμέτρηση με τις πιο βαθιές σου αλήθειες, ένας καθρέφτης που σε κάνει να δεις ποιος πραγματικά είσαι. Ο έρωτας λοιπόν, όπως κι ένας ανελκυστήρας, σε ανεβάζει σε ασύλληπτα ύψη, αλλά σε κατεβάζει και στα βάθη, δίνοντάς σου μια πληρέστατη εικόνα των συναισθημάτων. Ωραίος ο έρωτας ε; Σε κάνει να βγάζεις πλευρές σου που είναι κρυμμένες ή ανεξερεύνητες. Δε σε προετοιμάζει τίποτα για την ομορφιά του αλλά και την σκληράδα που έχει. Στο είπα, έχει πολλές όψεις. Ακόμα και τις μαγικές του στιγμές, σε κάνει να φοβάσαι. Να χαίρεσαι. Να ενθουσιάζεσαι. Να υπάρχεις. Αλλά, και να τρέμεις απο ανάγκη μη το χάσεις αυτό το συναίσθημα. Λοιπόν, που σε βρίσκει ο δικός σου ανελκυστήρας;