Είναι κάποιες φορές που ακούς μια ευχάριστη είδηση, θυμώνεις και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί. “Μωρέ, μήπως είμαι κακοπροαίρετος άνθρωπος;” σκέφτεσαι. Κάπως έτσι ένιωσα χτες όταν πάνω σε ζάπινγκ έπεσα στην είδηση ότι μια Ελληνο-Αυστραλέζα, μετά από καμιά δεκαριά εξωσωματικές, κατάφερε να κάνει παιδί. Το δικό της παιδί.

Όλα καλά ως εδώ. Εκείνη να δηλώνει πως επιτέλουν έγινε μαμά και πως χρόνια ένιωθε πως έχει το ρόλο χωρίς όμως να έχει το παιδί και η ελληνίδα παρουσιάστρια να την επικροτεί που δεν τα παράτησε. Εμένα το αριστερό φρύδι μου να έχει σηκωθεί επικριτικά και να μην μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που με είχε ενοχλήσει τόσο πολύ σε μια είδηση γεμάτη μωρά, μανούλες, καρδούλες και αστεράκια.

Αυτό λοιπόν που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γιατί ο κόσμος ξοδεύει τόσο χρόνο, κόπο, ελπίδες και χρήματα για να προσπαθήσει να κάνει παιδί με αυτό τον τρόπο, όχι μία, ούτε δύο αλλά παραπάνω από έξι φορές. Ή μάλλον καταλαβαίνω γιατί το κάνουν και αυτό είναι που με “τσινάει” περισσότρο. Όταν πραγματικά θες με όλο σου το είναι να γίνεις γονιός, τότε μπορείς να δεις την ανάγκη για στοργή στα μάτια κάθε παιδιού.

Είναι τρομαχτικό το πόσα βρέφη εγκαταλείπονται στα νοσοκομεία, το πόσα παιδιά μεγαλώνουν σε ιδρύματα επειδή οι γονείς τους τα εγκατέλειψαν ή τα κακοποίησαν. Ακόμα πιο τρομαχτικό είναι πως κάποιοι που πιστεύουν με πάθος πως είναι γεννημένοι γονείς, δεν μπορούν να προσφέρουν την στοργή και την αγάπη τους σε ένα παιδί που υπάρχει ήδη σε αυτό τον κόσμο, αλλά δίνουν ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια σε ένα μωρό που δεν υπάρχει παρά μόνο στα όνειρά τους.

Αυτός που νιώθει έτοιμος πατέρας ή έτοιμη μητέρα, δεν έχει την ανάγκη να δει ότι το παιδί του έχει τα αμυγδαλωτά του μάτια και το θεληματικό πηγούνι του πατέρα του. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί τα ζευγάρια που προσπαθούν χρόνια να συλλάβουν, δεν μπαίνουν στη λίστα για υιοθεσία. Μπορεί το σύστημα να είναι αργό και να πάρει χρόνια, όμως το ίδιο δεν μπορεί να γίνει και με τις εξωσωματικές;

Μήπως είναι υποκριτικό να λέτε πως αυτό που πραγματικά θέλετε είναι απλά να δώσετε αγάπη και στοργή σε ένα παιδί; Μήπως στην πραγματικότητα προσπαθείτε να ικανοποιήσετε το πιο πρωτόγονο ένστικτό σας; Να κυριαρχήσουν τα δικά σας γονίδια, το λατρευτό και πολύτιμο DNA που βρίσκεται στα δικά σας κύτταρα; Ναι, το να γίνεις γονιός είναι η πιο ανιδιοτελής. Ειδικά όταν το μέλημά σου δεν είναι το αν το μωρό θα έχει τη βουλίτσα σου, αλλά το χτίσιμο μιας βάσης που θα βοηθήσει έναν άνθρωπο να αναρρηχηθεί σε αυτό που λέγεται ζωή.