“Δηλώνω μόνο τραγουδοποιός, ηθοποιός δεν δηλώνω καθόλου” μού λέει ο Ιάσονας Χρόνης πριν πούμε για τον ρόλο του στη σειρά Ταμπού (MEGA), το ποδόσφαιρο, την εμπειρία του στην Αμερική, τη φιλοσοφία, τη σχέση με την κιθάρα του και το νόημα της ζωής.

”Δεν πιστεύω καθόλου στους τίτλους. Εγώ δεν μπορώ να με πω ηθοποιό, επειδή παίζω σε μία σειρά στο Μega αυτήν τη στιγμή. Ηθοποιός δεν είμαι γιατί ξέρω ότι υπάρχουν τόσα παιδιά εκεί έξω που έχουν σπουδάσει αυτό το πράγμα και είναι όντως ηθοποιοί και δεν μπορώ να με κατατάξω σ αυτό το πλαίσιο. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να καταταγώ εκεί. Το αν είμαι καλός ή όχι σαφώς δεν το ακουμπάω καν, προσπαθώ να ανταπεξέλθω και να το απολαύσω γιατί είναι πραγματικά απολαυστικό. Είναι κάτι το οποίο το είδα λίγο μέσα από την Κωνσταντίνα (Μιχαήλ) στη Σεβάς που κάναμε στο θέατρο και από τότε μου γυάλισε. Είπα ”ωραία για πάμε να δούμε πως θα πάει αυτό”. Το δουλεύω και υπάρχει εξέλιξη συνεχώς.”

Στο Ταμπού είναι ο Έκτορας, είναι ένα από τα 4 αδέρφια Καρτάλη. “Είναι, κατά μία έννοια, κεντρική οικογένεια, γιατί όλοι οι ρόλοι είναι πολύ κεντρικοί, όλοι έχουν μια δική τους ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα και εγώ παίζω τον μικρότερο αδερφό. Ένα παλικάρι το οποίο έχει μείνει σε πάρα πολλά κομμάτια πίσω συναισθηματικά κυρίως, έχει μείνει σε ένα μεγάλο ρομαντισμό, που το έχω κι εγώ στη ζωή μου, οπότε αυτό με βοήθησε πολύ να ταυτιστώ μαζί του. Είναι ένα παιδί, το οποίο έχασε πολύ νωρίς τους γονείς του, σε πολύ αντίξοες συνθήκες”.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Έκτορας μαθαίνει ότι ο πατέρας του βίαζε την αδερφή του και τα αδέρφια του τον σκότωσαν. “Ότι το μαθαίνει είναι ένα challenge γιατί τον πατέρα του τον είχε θεό και ξαφνικά σκέψου το εσύ στη ζωή σου με έναν δικό σου άνθρωπο, να σου καταρρίπτουν το βασιλιά σου, το θεό σου. Πράγμα, όταν εγώ προσπάθησα να το κάνω, ήταν άρνηση, απλά άρνηση, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας γιατί έχει πολλά στοιχεία μου αλλά έχει και πολλά πράγματα, τα οποία εγώ δεν τα πολύ καταλαβαίνω σ’ αυτόν.”

Χαίρεσαι που είσαι εκεί;

Πάρα πολύ. Καταρχάς, αυτό ακούγεται πολύ κλισέ αλλά πράγματι έχουμε κάνει μία φοβερή παρέα και φαίνεται σίγουρα αυτό προς τα έξω, κι ας είναι οι σκηνές όλες πολύ βαριές. Στα backstage έχουμε πολύ χαρά. Με τον Μέμο (Μπεγνή), τον Θεοχάρη (Ιωαννίδη) που είμαστε αδέρφια, έχουμε πολλές σκηνές μαζί, κλαίμε στα γέλια σε κάθε σκηνή. Ο Μέμος μπορεί να με κάνει να γελάσω με το παραμικρό και το εκμεταλλεύεται στο έπακρον. Είναι όλοι τους φοβεροί.

Τώρα που λες αυτό, σε μία επαγγελματική επιλογή, τι βαραίνει περισσότερο το έργο ή οι συνεργάτες;

Εξαρτάται σε τι συνθήκη βρίσκεσαι στη ζωή σου. Άμα είσαι σε μία συνθήκη στην οποία θέλεις να κάνεις challenge τον εαυτό σου και να παίξεις σε έναν ρόλο που το έργο σου δίνει κάτι δεν θα σκεφτείς τους συνεργάτες. Αν είσαι σε μία φάση που είσαι καλά και λες ”έχω κάνει πράγματα, έχω περάσει τα δύσκολα και θέλω να ηρεμήσω, με ενδιαφέρει να κάνω κάτι, το οποίο να πηγαίνω κάθε μέρα και να είμαι ήρεμος μέσα ψυχικά”, πας με τους συνεργάτες.

Είναι πολύ καινούργια για εμένα η δουλειά αυτή, οπότε έχω την τύχη σε ό,τι δουλειά έχω πάει να έχω φοβερούς συνεργάτες, να είναι όλο πάρα πολύ επαγγελματικό πλαίσιο και συνάμα φιλικό, να περνάμε μαγικά, να γίνεται η δουλειά όπως πρέπει να γίνει, το αποτέλεσμα να αρέσει σε όλους μας. Εγώ το ανακάλυψα αυτό το πράγμα γιατί τους πρώτους δύο μήνες που είχαμε ξεκινήσει τα γυρίσματα δεν ήξερα τι κάνω. Είδα το πρώτο επεισόδιο και λέω ”α εδώ είμαστε, αυτό κάνουμε”. Στο θέατρο το βλέπεις από τον κόσμο άμεσα, σου έρχεται πίσω, στη μουσική σου έρχεται πίσω, δεν χρειάζεται, στην τηλεόραση είναι αλλιώς. Το βλέπω και στον δρόμο, ο κόσμος με σταματάει και να μου πουν συγχαρητήρια και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ότι αυτό το πράγμα που κάνεις να αγγίζει κάποιους ανθρώπους, σε παρακολουθούν και σου μιλάνε, σου απευθύνονται με το όνομά σου. Μου στέλνουν αμέτρητα μηνύματα στο Instagram. Το απολαμβάνω πάρα πολύ.

Ιάσονα, τι είδους πρώτη εντύπωση πιστεύεις ότι δίνεις στους ανθρώπους την πρώτη φορά που σε βλέπουν;

Πιστεύω και από αυτά που έχω ακούσει τουλάχιστον ότι δίνω μία ωραία εντύπωση, μία θερμή εντύπωση γιατί είμαι πολύ θερμός σαν άνθρωπος γενικά. Είναι δύσκολο να με πετύχεις να είμαι απόμακρος και να μην θέλω δηλαδή καμία σχέση με κανέναν, να θέλω να είμαι μόνο εγώ με τον εαυτό μου, να έχω παρωπίδες. Είμαι πολύ κοινωνικός σαν άνθρωπος, από πάντα και πολύ ζεστός. Μπορεί να δίνω αυτήν την εντύπωση, να μοιάζω κάπως απρόσιτος αλλά αυτό είναι σε εκείνους που δεν έχουν τολμήσει να έρθουν να μου μιλήσουν.

Πες μου την πορεία σου μέχρι να φτάσεις να κάνεις θέατρο και να συμμετέχεις σε μία σειρά.

Ήταν μία τυχαία πορεία. Από παιδί ασχολούμαι με τη μουσική, πιάνο κ.λπ. αλλά πάντα ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Ήμουν στους επίλεκτους της Άρσεναλ στην Ελλάδα, εννοώ έπαιζα σοβαρό ποδόσφαιρο, δεν έκανα την πλάκα μου. Κάποια στιγμή έφαγα ένα τεράστιο Χ από εκεί, το οποίο εγώ το πήρα σαν τετέλεσθαι και συνειδητοποίησα πως δεν είναι για εμένα αυτό το πράγμα.

Ένιωσες την απόρριψη και έψαξες να βρεις άλλο δρόμο;

Ένιωσα ότι δεν πρόκειται να πετύχει αυτό, επειδή είχα κάποια θέματα υγείας, τα οποία δεν με βοηθούσαν στο να το κάνω επαγγελματικά. Μία από τις ομάδες που ενδιαφέρονταν ενώ είχαν δει ότι είμαι καλός είχαν καταλήξει δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στην πίεση και στη δυναμικότητα που θέλουν λόγω του θέματος υγείας. Κάπως εγώ το πήρα πολύ κατάκαρδα, εστίασα σε άλλα πράγματα, παραδέχτηκα ότι έχασα και είπα ”πάμε να το βρούμε”.

Το θέατρο μπήκε με έναν πιο μουσικό παρά υποκριτικό ρόλο. Εγώ είχα έναν ρόλο που έπαιζα ρεμπέτικα και ήταν μία τρομερή εμπειρία. Το θέατρο το λάτρεψα, το αγάπησα. Δεν είναι σαν το live που ανεβαίνεις στη σκηνή, είσαι ο εαυτός σου, ίσως λίγο μία πιο extra version του εαυτού σου και λες τα τραγούδια σου και ναι, υπάρχει το χειροκρότημα, υπάρχει η επαφή με τον κόσμο, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά τελείως διαφορετικό. Στο θέατρο είσαι σε μία συνθήκη, σε ένα κουτί που κλείνεσαι εκεί για, πόσο είναι μία παράσταση, μιάμιση ώρα, είσαι αυτό, δεν μπορείς να το σπάσεις αυτό το πράγμα. Αλλά το να βλέπω την Κωνσταντίνα μπροστά μου να κάνει αυτό το πράγμα, με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο.

Όμως δεν είναι πολύ ωραίο που η ζωή μας βγάζει σε άλλους δρόμους και ξαφνικά ανακαλύπτουμε άλλα πράγματα;

Εγώ πιστεύω ή τουλάχιστον η ζωή μου έχει αποδείξει ότι το κάθε τι γίνεται για κάποιο λόγο.

Πιστεύεις πώς ό,τι γίνεται είναι για καλό;

Θεωρώ ότι προσαρμοζόμαστε σ’ αυτό ανάλογα με την οπτική που έχουμε εμείς. Εγώ δεν πιστεύω και στις έννοιες καλό, κακό. Η εξέλιξη είναι κάτι το οποίο αναπόφευκτα θα έρθει. Θα μπορούσα να πω ότι για εμένα αυτό το πράγμα ήταν καταστροφικό, γιατί τότε στην ηλικία εκείνη, αναρωτήθηκα τι θα κάνω εγώ με τη ζωή μου, εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ άλλον δρόμο. Νιώθω ότι έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν.

Έβαλα τη μουσική στην άκρη για το ποδόσφαιρο. Ουσιαστικά έχω να ευχαριστώ τον Donald Trump γιατί ενώ ήμουν έτοιμος να πάω στην Αμερική, οι διαδικασίες για την πράσινη κάρτα πάγωσαν και όταν κατάλαβα πως θα ξεκινήσω μετά από έναν χρόνο τις σπουδές μου έπιασα την κιθάρα της μάνας μου. Οπότε, ζω το παράδοξο τού να οφείλω σε έναν εγκληματία, με συγχωρείτε στον νέο Πρόεδρο της Αμερικής, ότι τώρα απολαμβάνω αυτό που κάνω στη ζωή μου.

Στην Αμερική πήγες τελικά;

Ναι και έζησα άλλη μία ζωή εκεί. Αυτό είναι για βιβλίο. Έχω ζήσει άπειρα πράγματα στα 2,5 χρόνια που έζησα εκεί. Ο πατέρας μου δουλεύει στην Αμερική, εκεί πήρα το δίπλωμά μου. Εκεί έκανα πολλά πράγματα και μπήκα σε έναν καινούργιο κόσμο που ξαφνικά. Στην Αμερική ας πούμε έκανα μαθήματα με τον κολλητό τον Πολ, εγώ του μάθαινα ελληνικά κι αυτός μου μάθαινε να πιλοτάρω. Ήμουν με τον Πολ και πετούσαμε πάνω από τη Τζώρτζια και είναι ένα φοβερό χόμπι, το οποίο το λάτρεψα γιατί είχα και ακροφοβία κλπ. Και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω, μ’ αρέσει, το γουστάρω, ήθελα να το κάνω και όταν ήρθα στην Ελλάδα ήθελα πολύ να το συνεχίσω αλλά δυστυχώς είναι πολύ ακριβό σπορ. Στην Αμερική σπούδασα Φιλοσοφία και Επικοινωνία. Η Φιλοσοφία με παθιάζει πάρα πολύ. Σε βοηθάει σε οτιδήποτε επιλέξεις στη ζωή σου, σου χτίζει κριτική σκέψη.

Τι μας βοηθάει πιστεύεις περισσότερο; Η πίστη στον εαυτό μας ή η συνύπαρξη με τους ανθρώπους;

Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που θέλουν να συνυπάρχουν με ανθρώπους που δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Από τη μία και τους ανθρώπους που δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους πολύ, είναι ωραίο να τους δίνουμε ένα έναυσμα για να το κάνουν, δηλαδή είναι ωραίο να έχουν πίστη οι άλλοι σε εσένα, σε στιγμές που δεν έχεις εσύ. Κάποιοι απλά τη βρίσκουν πιο δύσκολα από εμάς.

Θες να πούμε κάτι παραπάνω για τη σχέση σου με τη μουσική;

Η μουσική είναι η ψυχανάλυσή μου και κάτι για το οποίο είμαι πιο πολύ παθιασμένος από οτιδήποτε στη ζωή μου, γιατί συνειδητοποίησα ότι πάντα έχω σε κάποιον κάτι να πω. Στην ουσία έχω να πω πολλά σε πάρα πολύ κόσμο, ουσιαστικά πράγματα, πράγματα που δεν είπα ποτέ και θα ήθελα να τα πω κάποια στιγμή, πράγματα τα οποία είπα και θα ήθελα να τα πω αλλιώς, πράγματα τα οποία δεν θέλω να παραδεχθώ ούτε στον εαυτό μου.

Το «Τι να πω» , είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Ιάσονα. “Αυτήν τη στιγμή έχω 6 κομμάτια που δουλεύω και με το νέο χρόνο να ξεκινήσω να τα βγάζω σιγά σιγά. Είναι κομμάτια, τα οποία μιλάνε για πράγματα τα οποία είναι πολύ μέσα στην καρδιά μου, όπως για κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως το «Άνθρωποι ξένοι».

Σε ποιον απευθύνεσαι, όταν χρειάζεσαι μια ειλικρινή συμβουλή;

Άμα θέλω μια ειλικρινή συμβουλή, πρώτος άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό μου είναι η κολλητή μου η Εύα, ένας βράχος. Είναι για εμένα ένας άνθρωπος που πάντα θα ξέρω ότι θα μου τα πει στη μούρη μου όπως είναι. Είμαστε φίλοι από μωρά παιδιά. Με ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.

Φυσικά είναι και ο αδερφός μου και η μητέρα μου, άνθρωποι στους οποίους θα απευθυνθώ και θα καθίσουν να με ακούσουν, να μου μιλήσουν όπως και ο πατέρας μου. Επίσης υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να φτάσει κανείς στην αλήθεια όπως μέσα από την τέχνη, σκέψου μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι. Υπάρχουν τρόποι.

Τελευταία ερώτηση, τι πιστεύεις ότι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή;

Ο έρωτας. Το πάθος είτε αυτό είναι προς τους ανθρώπους και τις σχέσεις που μπορείς να συνάδεις μαζί τους είτε αυτό είναι προς κάτι που θέλεις να ακολουθήσεις στη ζωή σου και να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς. Από τα πάθη μας, και τα καλά και τα κακά, μαθαίνεις τόσα πράγματα: να μην είσαι συνέχεια με τα τείχη σου, να βιώσεις τη ζωή ως έχει, αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να κατανοήσεις τη ζωή μέσα από τον έρωτα, το πάθος, τη φιλία, τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό που θα θες όλα να τα φας με το κουτάλι αλλά παράλληλα και να τα μοιραστείς.

Πριν φύγουμε από τα Starbucks ο Ιάσονας μου λέει πως δεν του αρέσει καθόλου που οι άνθρωποι δεν βαριούνται. “Με τρομάζει ότι φοβόμαστε να βαρεθούμε. Ξεχνάει ο κόσμος ότι από τη βαρεμάρα έχουν δημιουργηθεί απίστευτα πράγματα. Σκέψου έχουμε την πενικιλίνη, γιατί βαριόταν ο Φλέμινγκ, άφησε τα πράγματα εκεί πέρα, και μετά ανακάλυψε κάτι που έχει σώσει ζωές. Το ίδιο έγινε και με την ιστορία του Φρανκενστάιν. Ουσιαστικά, μία παρέα (ανάμεσά τους ο Λόρδος Βyron και η Mary Shelley) δεν είχε τι να κάνει και ξεκίνησε ένα διαγωνισμό, να γράφει με τους καλεσμένους του τρομακτικές ιστορίες και να τις διαβάζει ο ένας στον άλλον. Κάπως έτσι, η 19χρονη τότε Mary Shelley εμπνεύστηκε τηνδημιουργία του διάσημου ήρωά της Φρανκενστάιν.”

“Θέλουμε συνέχεια να είμαστε απασχολημένοι” μου λέει “θέλουμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, κάποια στιγμή αυτό που φτάσει;” και δεν περιμένει από μένα απάντηση. Μου δίνει μία μεγάλη αγκαλιά και με χαιρετάει. Πάει να γράψει μουσική, να υποδυθεί τον Έκτορα, να ονειρευτεί στίχους και έναν κόσμο που οι άνθρωποι λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται και κυρίως επιτρέπουν στους εαυτούς τους να βαριούνται.

Μας φιλοξένησε το κατάστημα Starbucks (Μιχαλακοπούλου 27, Αθήνα).

Φωτογραφίες: Ραφαήλ Φωτόπουλος