Ξέρεις πώς οι άνθρωποι πάντα αναρωτιούνται τι θα έσωζαν σε περίπτωση πυρκαγιάς από το σπίτι τους; Για μένα, είναι απλό: το ημερολόγιο μου (αν μπορώ να το πω έτσι γιατί περισσότερο για τετράδιο πρόκειται, που αλλάζει κάθε φορά που το γεμίζω).

Όχι επειδή είναι γεμάτο βαθιές σκέψεις που αλλάζουν τη ζωή, αλλά επειδή είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να παραδεχτώ -χωρίς κρίση- ότι κάποτε έκλαψα για μια σπασμένη κούπα καφέ. Προς υπεράσπισή μου, ήταν η αγαπημένη μου κούπα. Το τέλειο μέγεθος, το τέλειο βάρος και έκανε τον πρωινό μου καφέ να έχει γεύση αισιοδοξίας.

Αυτός είμαι με λίγα λόγια – συναισθηματικός όσο μου το επιτρέπω, overthinker και το παραδέχομαι, βρίσκω όμως πάντα νόημα στα μικρά πράγματα. Υποθέτω ότι θα μπορούσες να πεις ότι είμαι συλλέκτης στιγμών (ναι είναι λίγο κλεμμένο, αλλά είναι καλό!).

Το όνομά μου; Αυτή είναι ιστορία για άλλη φορά. Προς το παρόν, ας πούμε απλώς ότι είμαι το είδος του ανθρώπου που παρατηρεί πράγματα.

Μαγειρεύω και λίγο, γράφω και λίγο (κάνω και λίγο ποδήλατο, βλέπω και λίγο μπάσκετ). Όχι επαγγελματικά ή οτιδήποτε άλλο – απλώς είναι ένας τρόπος για να χαλαρώνω. Υπάρχει κάτι θεραπευτικό στο να κόβεις λαχανικά ή να βλέπεις το νερό των ζυμαρικών να βράζει, μη με ρωτάς γιατί, πάντα μου χύνεται και πάντα μαζεύω νερά. Επιπλέον, το φαγητό έχει αυτόν τον μαγικό τρόπο να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Είμαι πεπεισμένος ότι το σωστό πιάτο καρμπονάρα μπορεί να λύσει τα περισσότερα θέματα διαφωνίας.

Τώρα, για την αγάπη και τον έρωτα. Είναι το μόνο θέμα στο οποίο δεν θα ισχυριστώ ποτέ ότι είμαι ειδικός, αν και είχα το μερίδιο των λαθών μου και των μαθημάτων τους. Έχω μάθει ας πούμε ότι μερικοί άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου σαν πυροτεχνήματα—φωτεινά, όμορφα, αλλά φεύγουν και πολύ νωρίς. Άλλοι μοιάζουν περισσότερο με το φως των κεριών: σταθερό, ζεστό, ανακουφιστικό.

Τα είχα και τα δύο.

Φλερτάρω, αλλά ποτέ σαν να ρίχνω δίχτυ. Για μένα, το φλερτ μοιάζει περισσότερο με το να προσπαθώ να πατήσω σε στεγνά σημεία για να περάσω κάποιο πλημμυρισμένο από νερό, σημείο – το κάνω σκόπιμα και πολύ συγκεκριμένα.

Είμαι ρομαντικός, αλλά όχι με τις μεγάλες χειρονομίες που βλέπεις στις ταινίες. Νομίζω ότι ο ρομαντισμός ζει στα ήσυχα πράγματα.

Και τώρα που γίναμε φίλοι μπορείς να με ακολουθήσεις στο @thats.what.he.said

Αλλά ας μην με κάνω να ακούγομαι και πολύ ειδικός στις σχέσεις ή στα ραντεβού – δεν είμαι σίγουρα. Έχω σκοντάψει άβολα σε αρκετά πρώτα ραντεβού, έκαψα τοστ ενώ προσπαθούσα να εντυπωσιάσω κάποια φτιάχνοντας πρωινό γιατί το ξέχασα στην τοστιέρα και κάποτε φώναζα το σκύλο μίας κοπέλας που μου άρεσε πολύ, με λάθος όνομα για ένα ολόκληρο απόγευμα, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Ο σκύλος, παρεμπιπτόντως, ονομαζόταν Μαξ. Κατά κάποιο τρόπο αποφάσισα ότι έμοιαζε με Τζακ.

Η ζωή, για μένα, είναι μια ισορροπία, να απολαμβάνω το καλό και το να γελάω μέσα από το παράλογο. Ρίχνεις κρασί σε ένα άσπρο πουκάμισο; Το αποκαλείς «καλλιτεχνικό», τραγουδάς ακατάπαυστα στο ντους; Τέλεια, η ακουστική είναι πολύ καλή για να σπαταληθεί!!

Και αν μπορούσα να σε αφήσω με μια εντύπωση, αυτή είναι η εξής: Πιστεύω στη μαγεία των καθημερινών πραγμάτων. Ένα τέλεια ώριμο αβοκάντο, αν το τρως ξέρεις πολύ καλά το συναίσθημα. Ένα κομπλιμέντο στην ώρα του. Ο ήχος κάποιου να γελάει με τα αστεία σου — ακόμα και με τα κρύα.

Δεν ψάχνω για μια τέλεια αγάπη ή μια τέλεια ζωή. Μάλλον για κάτι αληθινό, κάπως ακατάστατο, απρόβλεπτο και γεμάτο από εκείνες τις μικρές στιγμές που σε κάνουν να σκέφτεσαι, Ναι, αυτό είναι. Αυτό είναι το θέμα.

Προς το παρόν, θα είμαι εδώ. Μαγειρεύοντας, γράφοντας, συλλέγοντας στιγμές. Και ίσως τις λέω που και που, για να τις βγάζω κι από μέσα μου…