Σου γράφω για τον έρωτα στις 2:30, το πρωί. Όχι, δεν ξενύχτησα βυθισμένος στη σκέψη του έρωτα γιατί μου λείπει κάποιος/α/ο. Γύρισα απο μια νύχτα γεμάτη συναισθήματα: Χαρά, Γέλιο, Νοιάξιμο και Έρωτα. Βλέπεις, στη παρέα μου, υπάρχει ένα νέο ζευγάρι, και όντας ένας συνεχόμενος παρατηρητής των πάντων, παρατηρούσα την εκδήλωση του έρωτα από μακριά.

Υπάρχει μια μοναδική αίσθηση στο να παρατηρείς τον έρωτα από μακριά. Τον βλέπεις γύρω σου, στους φίλους σου που κρατιούνται χέρι-χέρι, στους ψιθύρους που ανταλλάσσουν στα μισοσκότεινα δωμάτια, στη λάμψη που έχουν στα μάτια όταν κοιτάζονται. Κι εσύ; Στέκεσαι εκεί, παρατηρητής, όχι επιβάτης.

Ο έρωτας, όταν τον βλέπεις στους άλλους, μοιάζει απλός. Μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Όλα δείχνουν τόσο φυσικά, σαν να είναι η πιο δεδομένη κατάσταση. Αλλά όταν είσαι μακριά από αυτόν, καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να τον αγγίξεις. Είναι σαν να απλώνεις το χέρι σου να πιάσεις ένα αστέρι – το βλέπεις να λάμπει, το νιώθεις κοντά σου, αλλά δεν είναι ποτέ δικό σου.

Υπάρχουν στιγμές που η απόσταση αυτή πονάει. Όχι επειδή ζηλεύεις – όχι με τον τρόπο που συχνά παρεξηγείται η ζήλια. Δεν είναι που δεν θέλεις οι άλλοι να έχουν αυτό που έχουν. Είναι που βλέπεις κάτι όμορφο και αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μέρος του. Οι φίλοι σου μιλούν για τις σχέσεις τους, για τις στιγμές που τους κάνουν να νιώθουν ζωντανοί, και εσύ απλά χαμογελάς, κουνάς το κεφάλι, λες ένα «είναι υπέροχο». Και το εννοείς. Είναι υπέροχο. Αλλά δεν είναι δικό σου.

Όταν βλέπεις τον έρωτα από μακριά, αποκτάς μια βαθύτερη κατανόηση για το τι σημαίνει πραγματικά.

Υπάρχει, όμως, κι ένα παράδοξο. Δεν σε τυφλώνει η καθημερινότητα ή οι μικρές διαμάχες που ίσως φέρνει μια σχέση. Τον βλέπεις καθαρά, σαν να είσαι παρατηρητής ενός έργου τέχνης. Βλέπεις τη λεπτομέρεια, τη δυσκολία και την ομορφιά. Συνειδητοποιείς πόσο εύθραυστος, αλλά και πόσο δυνατός μπορεί να είναι.

Αυτό, όμως, δεν κάνει την απόσταση πιο εύκολη. Υπάρχουν βράδια που αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις κι εσύ αυτό που βλέπεις. Ίσως νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετός, ότι υπάρχει κάτι μέσα σου που κρατά τους άλλους μακριά. Αλλά η αλήθεια είναι πως ο έρωτας δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν έρχεται πάντα όταν τον περιμένεις, ούτε πάντα με τον τρόπο που θέλεις.

Όταν είσαι μακριά από τον έρωτα, μπορείς να βρεις παρηγοριά στη σκέψη ότι η απόσταση αυτή σου δίνει τον χρόνο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Μπορείς να γεμίσεις τα κενά σου με πράγματα που αγαπάς, με φίλους, με στιγμές που δεν εξαρτώνται από κάποιον άλλον. Και ίσως, όταν έρθει, να είσαι έτοιμος να τον δεχτείς.

Είναι εντάξει να νιώθεις μοναξιά

Είναι ανθρώπινο να λαχταράς κάτι που βλέπεις να ανθίζει γύρω σου, αλλά όχι μέσα σου. Το σημαντικό είναι να θυμάσαι πως ο έρωτας δεν είναι αποκλειστικός. Δεν είναι κάτι που έχουν όλοι εκτός από εσένα. Είναι απλά μια στιγμή στον χρόνο που δεν έχει φτάσει ακόμα για σένα.

Μέχρι τότε, μπορείς να κοιτάς από μακριά. Να βλέπεις τις ιστορίες των άλλων και να αντλείς έμπνευση, όχι θλίψη. Να γελάς με τις αστείες στιγμές τους, να συγκινείσαι με τις δυσκολίες τους και να μαθαίνεις από αυτά που μοιράζονται. Γιατί ο έρωτας, ακόμη κι όταν δεν τον ζεις, είναι μια υπενθύμιση ότι υπάρχει. Είναι εκεί, στους φίλους σου, στους περαστικούς στον δρόμο, στους στίχους ενός τραγουδιού. Και κάποια μέρα, θα είναι και σε σένα.

Μέχρι τότε, θυμήσου: το να βλέπεις τον έρωτα από μακριά δεν σημαίνει ότι είσαι εκτός του παιχνιδιού. Σημαίνει απλά ότι παρατηρείς τη μαγεία από μια άλλη οπτική γωνία, προετοιμάζοντας την καρδιά σου για όταν θα είναι η σειρά σου.