Η σχιζοφρένεια είναι μια ψυχική διαταραχή (mental disorder) που με απλά λόγια καθιστά το άτομο αδύνατο να διαχωρίσει τα πραγματικά από τα μη πραγματικά γεγονότα, εμπειρίες, ανθρώπους κτλ. Αυτός είναι ένας απλός ορισμός για την σχιζοφρένεια.

Βασικά αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όσους σπουδάζουν ψυχολογία και στους φίλους τους.

Υπάρχει η κανονική σχιζοφρένεια και η πλαστή, δηλαδή αυτή που νομίζουμε πως έχουμε, το παθαίνουν και οι φοιτητές της ιατρικής στα πρώτα έτη (διαπιστωμένα πράγματα!).

Εξηγώ: Όταν αρχίζουμε και μαθαίνουμε για τις διάφορες διαταραχές, για τα συμπτώματα και τα αποτελέσματα τους, προσωποποιούμε τα συμπτώματα σε εμάς τους ίδιους, και λες εντάξει… ‘τρελαίνομαι, είναι φυσικό με αυτά που κάθομαι και διαβάζω’. Όλα ξεκινάνε με το ααα το έχω αυτό και αυτό ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ, όποιος δεν το έχει περάσει είναι ψεύτης. Όμως επειδή μαθαίνουμε σε βάθος τα πράγματα (!) αναγνωρίζουμε συμπτώματα στους φίλους μας και στις οικογένειες μας, και φυσικά τους τρελαίνουμε και αυτούς. Στο τέλος μας βρίζουν κιόλας (δεν μας παρατάς εσύ και η ψυχολογία σου) και τα ακούς και από γονείς (άμα γινόσουν χειρούργος θα μου έκανες εγχείρηση ανοιχτής καρδίας για να δεις πως είναι;).

Αλλά κάπου βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι δεν είναι αλήθεια… για τους άλλους… γιατί εμείς το έχουμε αποδεχτεί και έχουμε κάνει ήδη την διάγνωση. Και είμαστε απολύτως εντάξει με αυτό, και προσπαθείς να το ελέγξεις, αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχει τίποτα να ελέγξεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει διαταραχή.

Όλοι έχουμε σύμπτωμα, όλοι έχουμε σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μας, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι αυτά τα συμπτώματα ναι μεν είναι ίδια αλλά διαφέρουν κιόλας. Πιο συγκεκριμένα ας πούμε ότι υπάρχει μια νοητή κλίμακα συναισθημάτων (π.χ 1-10), οι διαταραχές βρίσκονται στα άκρα και οι ‘‘φυσιολογικές’’ αντιδράσεις, δηλαδή ο μέσος όρος συναισθημάτων των περισσότερων ανθρώπων βρίσκεται στην μέση. Όταν βιώνεις μια μεγάλη στεναχώρια δεν σημαίνει ότι έχεις απαραίτητα κατάθλιψη ή όταν είσαι υπερβολικά χαρούμενος για κάτι είσαι μανιακός. Όλοι βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα αλλά οι βασικές διαφορές είναι στα level (βλ. κλίμακα) πόσο έντονα είναι, κατά πόσο καταστούν την καθημερινότητα μας δυσλειτουργική και στην διάρκεια τους. Υπήρχε εποχή που όλοι ήμασταν για το Δαφνί, δηλαδή αυτό πιστεύαμε, αντικοινωνικές συμπεριφορές, εμμονές, κάθε είδος διαταραχή της διάθεσης (mood disorder) και ψυχαναγκαστική διαταραχή ήταν λίγα από αυτά που είχαμε διαγνώσει στους εαυτούς μας.

Οπότε φοιτητές ψυχολογίας, ιατρικής ή και άλλοι που νομίζεστε ότι τρελαίνεστε, relax, stay cool, δεν είναι τόσο εύκολο, μην ξεχνάτε υπάρχει και ένα ποσοστό κληρονομικότητας για τις περισσότερες διαταραχές (μην αρχίσετε να ψάχνετε στο γενεαλογικό σας δέντρο τώρα πλιζ). Τώρα όσο για εσάς που μας ανέχεστε μπράβο σας και συνεχίστε έτσι, (tip!) να το λαμβάνεστε με χιούμορ και μην νομίζετε ότι οι γιατροί είναι καλύτεροι! Αν μιλήσετε με κάποιον φίλο σας (wanna be) γιατρό και είσαστε άρρωστοι, και είναι από αυτούς, μπορεί να σας διαγνώσει καρδιακή ανεπάρκεια και δεν το έχετε καταλάβει…  εντάξει ίσως να το παρατραβάω λίγο. #NOT

Πάντως είναι ωραία η ‘φυσιολογική’ τρέλα, ξέρετε αυτή που όλοι λίγο πολύ έχουμε, τρέλα- διαφορετικότητα- μοναδικότητα του καθενός. Γιατί τους τρελούς τους αναγνωρίζουμε με τους νορμάλ τι κάνουμε είναι το θέμα;