Αν με ρωτούσες μέχρι και λίγες μέρες πριν θα σου έλεγα πως δεν θα μπορούσα να πάω κάπου να καθίσω μόνη μου. Και δεν μιλάω για μία βόλτα στα μαγαζιά ή για έναν  καφέ αλλά να καθίσω κάπου μόνη που θα είμαι σε κοινή θέα πολλών ανθρώπων. Το είχα στο μυαλό μου ως μεγάλη έκθεση στο μυαλό μου. Προχθές όμως πήρα την μεγάλη απόφαση.

Φέτος ήταν μία χρονιά που άρχισα να εκτιμώ τον προσωπικό χρόνο μου, αναγνώρισε ότι μού πρόσφερε ηρεμία. Έτσι είπα να με βγάλω για μία ταινία. Μία, αρχικά, τρομακτική απόφαση. «Τι θα σκεφτούν όσοι με δουν μόνη στην αίθουσα;», παρόμοιες σκέψεις επικρατούσαν στο κεφάλι μου για αρκετή ώρα. Ήθελα τόσο πολύ όμως να το δοκιμάσω που αψήφησα όλο μου το άγχος, τα κόμπλεξ που οι περισσότεροι έχουμε και το τόλμησα. Κάποιος που θα διαβάζει το κείμενο αυτήν τη στιγμή, μπορεί να σκέφτεται, «εντάξει, δεν είναι και κάτι το τρομερό», για εμένα ήταν. 

Δεν θα κρύψω πως στην αρχή ήταν λίγο περίεργο και η αμηχανία μου ήταν αρκετά φανερή. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όλοι σχολίαζαν την παρουσία μου εκεί. Στην πραγματικότητα, δεν ασχολήθηκε κανείς. Βρήκα τη θέση μου, πήρα τα ποπ κορν μου και το απόλαυσα περισσότερο από όσο περίμενα. 

Γνώρισα τον εαυτό μου 

Το ότι πήγα μόνη μου σινεμά δεν σημαίνει ότι είμαι και μόνη μου στη ζωή. Μαθαίνω και απολαμβάνω το χρόνο με τον εαυτό μου. Επιλέγω συνειδητά κάποιες φορές τη μοναχικότητα. Μερικές φορές δεν χρειάζεσαι παρέα για να περάσεις καλά. Τα βρίσκεις με εσένα και χαίρεσαι τις ώρες που περνάς μόνη.  Για μένα είναι ένα σημάδι ότι τα βρίσκεις με το μέσα σου. Είναι τόσο απελευθερωτικό να μπορείς να κάνεις και πράγματα χωρίς να εξαρτάσαι από τη διάθεση ή τον χρόνο κάποιου τρίτου.  

Σύμβουλοι ψυχικής υγείας αναφέρουν συχνά ότι, όταν περνάς χρόνο μόνος σου έρχεσαι σε επαφή με τα συναισθήματά σου, κατανοείς εσένα και τις ανάγκες σου. Ανακαλύπτεις τι σου αρέσει, τι μπορεί να σε ενοχλεί, χωρίς επιρροές. Η ικανότητα να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου είναι κι αυτό ένα σημάδι αυτοεκτίμησης, κάτι που λείπει σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων. 

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που διαπίστωσα είναι πως κανένας δεν ασχολείται είτε πας μόνη σου είτε με δέκα άτομα παρέα. Αυτό ήταν που με χαλάρωσε και μπόρεσα και απόλαυσα τη στιγμή. Η συγκεκριμένη σκέψη είναι ένα ακόμα κατάλοιπο της κοινωνίας. Έχουμε μεγαλώσει με τη σκέψη τι θα πουν οι άλλοι, τι θα σκεφτούν. Είναι τόσο απελευθερωτικό να μην σε ενδιαφέρει το τι θα πουν, αν θα σε κρίνουν. 

Θα στο πρότεινα; 

Φυσικά και θα στο πρότεινα, χωρίς βέβαια να αισθανθείς ότι πιέζεσαι με μία τέτοια πράξη. Αν νιώθεις ότι διστάζεις ξεκίνα με μικρά βήματα. Εγώ πριν αποφασίσω να παρακολουθήσω σινεμά μόνη μου, απολάμβανα περιπάτους με καφέ στο χέρι και ήταν τέλεια. Μόνο η εσωτερική ηρεμία που θα νιώσεις είναι αρκετή. Παρ’ όλ’ αυτά μπορείς να επιλέξεις κάτι άλλο που σου αρέσει. Όταν τελικά το αποφασίσεις εστίασε σε εσένα, στο πως νιώθεις, τι κάνεις, σε κάνει να περνάς καλά και όχι στο τι μπορεί να σκέφτονται οι άλλοι, αυτό είναι το λάθος μας. 

Είναι φυσικό να φοβηθείς κι εγώ ήμουν φοβισμένη και αγχωμένη. Όσο περισσότερο όμως κάνεις πράγματα μόνη τόσο πιο εύκολα θα νιώθεις απόλαυση στη συνέχεια. Είναι μέχρι να γίνει το πρώτο βήμα. Και όπως λένε οι ψυχολόγοι, αυτό το βήμα ίσως είναι η αρχή για μία νέα σχέση με τον εαυτό σου, πιο κατανοητική, με σεβασμό, αυτοεκτίμηση, ισχυρή και ανεξάρτητη. 

Επόμενος στόχος να πάω για φαγητό μόνη, κάτι που με κάνει να νιώθω άβολα και μόνο στη σκέψη αλλά θα το καταπολεμήσω. Ίσως και κάποιο ταξίδι, μία μονοήμερη έστω αλλά αυτό αργεί πολύ, δεν νιώθω και τόσο έτοιμη γι’ αυτό το βήμα. Είπαμε, ένα βήμα τη φορά. Το θέμα είναι να γίνει η αρχή.