Ο Γιάννης Δαββέτας μέσα από το λογαριασμό του στο Instagram @Johny_dure κάνει στις ταινίες και στις σειρές την κριτική που πραγματικά θέλουμε να διαβάσουμε, αφήνοντας πίσω τους άμβωνες στους οποίους ανεβαίνουν οι υπόλοιποι κριτικοί κινηματογράφου για να κατακεραυνώσουν τους πάντες και τα πάντα μιλώντας με ακαταλαβίστικες έννοιες και περισπούδαστες λέξεις μοιράζοντας τα αστεράκια που έχουν στην τσέπη τους με το ζόρι.
Ο Γιάννης έχει κάνει τις κατάλληλες σπουδές και έχει δουλέψει στο χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, είναι ενημερωμένος και cool. Έχει σύγχρονη ματιά στα πράγματα, χιούμορ και μοιράζεται μαζί μας χωρίς κανένα κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας όλες τις πληροφορίες που θέλουμε να μάθουμε για την έβδομη τέχνη.
Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι και η σούπερ δύναμη του Johny Dure: Ξέρει πολλά κιλά τέχνη και μιλάει γι’ αυτή με τρόπο που μπορούν να τον καταλάβουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι χωρίς να τους κάνει να νιώσουν ηλίθιοι. Είμαι σίγουρη ότι δε θα μας ξεχάσει όταν είναι υποψήφιος για Όσκαρ με μία από τις ταινίες που θα σκηνοθετήσει στο μέλλον, αφού το όνειρό του είναι να δουλέψει στο Hollywood, ωστόσο μέχρι τότε, θα βλέπουμε τις κριτικές του στα social media και θα τον εμπιστευόμαστε τυφλά γιατί ο Johny είναι ένας από εμάς και αυτό είναι και θα εξακολουθήσει να είναι το μυστικό της επιτυχίας του: Ξέρει το κοινό.
Γιατί πιστεύεις πως οι κριτικοί κινηματογράφου βάζουν τόσο χαμηλές βαθμολογίες στην πλειοψηφία των ταινιών;
Δεν πιστεύω ότι όλοι οι κριτικοί θέλουν απαραίτητα να βάζουν χαμηλές βαθμολογίες, απλώς έχουν δει τόσες πολλές ταινίες που τα κριτήριά τους γίνονται πιο απαιτητικά στην πορεία κι είναι και λογικό. Όταν έχεις δει αριστουργήματα, είναι δύσκολο να εντυπωσιαστείς. Ο ενθουσιασμός και η αθωότητα/παιδικότητα ενός απλού θεατή ως προς μια ταινία είναι κάτι πολλές φορές τον διαχωρίζει από έναν κριτικό. Επίσης κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο είναι πως οι κριτικοί από παλαιότερες γενιές μεγάλωσαν με διαφορετικά κινηματογραφικά ορόσημα, τα οποία διαμόρφωσαν τις προσδοκίες τους. Ένας κριτικός που μεγάλωσε με τον κινηματογράφο των 60s και 70s (The Godfather, 2001: A Space Odyssey, Taxi Driver) μπορεί να κρίνει τις σύγχρονες ταινίες διαφορετικά από κάποιον που γαλουχήθηκε με τα blockbusters των 80s και των 90s (Die Hard, Top Gun, Back to the Future) ή τις CGI-heavy ταινίες των 2000s (The Matrix, The Lord of the Rings). Βέβαια, μια χαμηλή κριτική βαθμολογία δεν σημαίνει ότι μια ταινία δεν είναι διασκεδαστική—απλώς μπορεί να μην πληροί τα υψηλότερα καλλιτεχνικά ή τεχνικά στάνταρ. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αν εσύ την απόλαυσες, αυτό είναι που μετράει! Εγώ προσωπικά προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στην κριτική σκέψη και την αθωότητα του θεατή, διότι για μένα το σινεμά είναι μια τέχνη που δημιουργήθηκε πρώτα για να διασκεδάσει και μετά να περάσει κάποιο μήνυμα και αυτό είναι που την καθιστά και τόσο δυνατή τέχνη. Θεωρώ πως το ιδανικό ratio είναι 50% fun, 50% τέχνη. Αν το πετύχεις, από μένα η βαθμολογία θα είναι σίγουρα υψηλή.
Ποια είναι η κορυφαία ταινία όλων των εποχών, ποια η αγαπημένη σου κινηματογραφική ατάκα και ποιο το καλύτερο φιλί του σινεμά;
Κορυφαίες ταινίες υπάρχουν πολλές και είναι και γνωστές, από τον Νονό μέχρι το Citizen Κane και την Οδύσσεια του Διαστήματος. Προσωπικά όμως η αγαπημένη μου ταινία είναι το Whiplash του Damien Chazelle, η μόνη ταινία που ξαναείδα στα καπάκια με το που το που την τελείωσα για πρώτη φόρα και μια ταινία που όταν την τελειώσεις καταλαβαίνεις τι είδους άνθρωπος είσαι από το πως κρίνεις τον πρωταγωνιστή. Η αγαπημένη μου ατάκα ανάμεσα σε πολλές άλλες είναι αυτή που αυτοσχεδίασε ο Rutger Hauer στο Blade Runner “all these moments will be lost in time, like tears in rain” (και μπορεί να με τρελάνει η λεπτομέρεια που δεν λέει tears in “the” rain, μου κάνει scratch τον εγκέφαλο). Το καλύτερο φιλί από την άλλη είναι από μια πολύ underrated ταινία που λέγεται Wicker Park (2004) με τον Josh Hartnett και την Diane Kruger. Ένα φιλί που έρχεται (spoiler warning!) στο τέλος της ταινίας που στο έχει χτίσει πια τόσο πολύ όπου τα συναισθήματα σε κατακλύζουν. Να τη δείτε!
Γιατί στην Ελλάδα οι περισσότεροι κριτικοί της 7ης τέχνης είναι άνδρες;
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο νομίζω, όχι μόνο ελληνικό. Το 2018 μελέτες έδειξαν πως το 78% των κριτικών ήταν άνδρες. Ο κινηματογράφος ήταν εξάλλου για χρόνια (και είναι ακόμα) ένα male dominated sport. Η άνοδος όμως των social media, των πλατφορμών και της ανεξάρτητης και digital δημοσιογραφίας έχει φέρει ήδη αλλαγή και παρατηρούμε πολλές γυναίκες να εκφράζονται γύρω από το σινεμά (και όχι μόνο). Κι αυτό είναι θεωρώ αναγκαίο καθώς βοηθά στον επαναπροσδιορισμό της βιομηχανίας, καθιστώντας την κριτική πιο συμπεριληπτική και αντιπροσωπευτική για διαφορετικά κοινά. Στο ελληνικό τικτοκ για παράδειγμα παρατηρώ πως είναι πολύ περισσότερες οι γυναίκες που θα ανοίξουν την κάμερα και θα ανεβάσουν μια γνώμη για ταινία. Υπάρχουν πολλά νέα τέτοια accounts που εμφανίζονται συνεχώς. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Η ουσία είναι πως όλοι μας έχουμε μια φωνή και πρέπει να ακούγεται.
Ποια ταινία έχεις δει περισσότερες φορές και γιατί;
Το Superman του Richard Donner με τον Christopher Reeve (1974). Είναι από τις πρώτες βιντεοκασσέτες που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου και έβλεπα μπορεί και 2 φορές την ημέρα από τα 5 μου μέχρι την εφηβεία μου. Το λατρεύω. Κι έχει και το αγαπημένο μου μουσικό score από τον John Williams. Όποτε το ακούω ανατριχιάζω.
Ποιον κινηματογραφικό ήρωα θα ήθελες να έχεις υποδυθεί και για ποιό λόγο;
Τον Forrest Gump (Forrest Gump, 1994). Ένας απλός άνθρωπος με τόσο αγνή καρδιά που κάπως κατάφερε να επηρεάσει μερικά από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα, διατηρώντας όμως μέχρι τέλους την καλοσύνη του. Μια πηγή φωτός στο σκοτάδι. Τον αγαπώ και θεωρώ την ταινία αυτή την πιο feelgood ταινία που έγινε ποτέ.
Δώσε μας μια λίστα με τις 10 ταινίες που πρέπει να δούμε οπωσδήποτε στη ζωή μας
Δεν θεωρώ πως είναι οι καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ αλλά είναι 10 ταινίες που θα σε επηρεάσουν θετικά και θα σε εξελίξουν ως άνθρωπο: Whiplash, Interstellar, Forrest Gump, The Matrix, The Party, Captain Fantastic, Begin Again, My Octopus Teacher, Arrival ,The Place Beyond The Pines.
View this post on Instagram
Πες μας τις προβλέψεις σου για τα φετινά Όσκαρ
Anora για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και πρωτότυπο σενάριο, Demi Moore και Adrien Brody για Α’ Ρόλους (αν κι εγώ θα τα έδινα Mickey Madison και Chalamet), Kieran Culkin και Zoe Saldana για τους Β ρόλους, Brutalist για μουσική και φωτογραφία, Emilia Perez για τραγούδι, Conclave, μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο, I’m Still Here για Διεθνής ταινία και Flow για Κινούμενο σχέδιο (αν και είναι derby με Wild Robot).
Το σινεμά μιμείται τη ζωή ή το αντίστροφο;
Μπορεί το cinema να ξεκίνησε μιμούμενο τη ζωή αλλά η σχέση πλέον είναι αμφίδρομη. Οι ταινίες μιμούνται τη ζωή αλλά και η ζωή τις ταινίες. Όλοι μας θέτουμε συναισθηματικά (και όχι μόνο) ιδανικά με σημείο αναφοράς κάτι που έχουμε δει στις ταινίες.
Ποιο είδος ταινίας αγαπάς περισσότερο και γιατί;
Την Επιστημονική Φαντασία. Διότι με κάνει να ονειρεύομαι, να νιώθω μεγαλύτερος από έναν απλό άνθρωπο και με βοηθάει να βρω τη θέση μου σε αυτό το ατελείωτο και αχανές άγνωστο που λέγεται σύμπαν.
Ο μέσος Έλληνας αγαπάει το σινεμά;
Πολύ. Το βιώνω καθημερινά στα social media μου. Άπειρα σχόλια και γνώμες και γενικά υπάρχει τρομερό ενδιαφέρον και ανάγκη να εκφραστεί ο κόσμος πάνω στο σινεμά αλλά και τις σειρές. Γίνεται και αλλιώς;
Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει να ζηλέψει κάτι από τις ξένες παραγωγές;
Σίγουρα έχει. Όχι καλλιτεχνικά αλλά οικονομικά. Οι ελληνικές παραγωγές βασανίζονται από την έλλειψη budget και πολλές φορές αναγκάζονται να μειώσουν την ποιότητά τους ενώ οι δημιουργοί έχουν τις γνώσεις και τις ικανότητες για πολύ υψηλότερου επιπέδου ταινίες ή σειρές. Όταν το κριτήριο σου είναι αναγκαστικά πρώτα οικονομικό, η τέχνη χάνει. Υπάρχουν βέβαια και δημιουργοί που καταφέρνουν να βρουν έξυπνους τρόπους να εκφραστούν χωρίς μεγάλα budget και πολύ επιτυχημένα μάλιστα με τρανταχτό παράδειγμα αυτό του Γιώργου Λάνθιμου. Αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα. Ξεκινάς με handicap στην Ελλάδα. Κι αυτός είναι κι ένας λόγος νομίζω που λείπει η αγνή διασκέδαση από το ελληνικό σινεμά.
Αν η καθημερινότητα μας ήταν ταινία ποιά θα ήταν και γιατί;
Νομίζω ότι ζούμε ξεκάθαρα πλέον σε επεισόδιο του Black Mirror. Αυτά που φάνταζαν τόσο μακρινά πριν μια δεκαετία είναι πλέον μπροστά μας και πραγματικότητα. Κι είναι τόσο φανταστικό αυτό όσο και creepy. Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται η τεχνολογία και τόσο πόσο μας επηρεάζει πλέον στην καθημερινότητά μας, από την έλλειψη προσοχής μέχρι την ανικανότητα να παράξουμε κάτι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας είναι πραγματικά εξωπραγματικό αλλά και πολύ αληθινό.
Θυμήσου τρεις ταινίες που ξεκίνησες και δεν ολοκλήρωσες ποτέ
Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία. Έχω θέμα γενικά, δεν μπορώ να μην τελειώσω ταινία, ακόμα κι αν την σιχαίνομαι. Δεν μπορώ να μην έχω ολοκληρωμένη άποψη για κάτι.
Ποια θεωρείς την πιο υπερεκτιμημένη ταινία και ποια την πιο αδικημένη;
Θεωρώ εγκληματικά underrated την ταινία Prometheus του Ridley Scott. Δίνει μια ίσως κυνική αλλά πανέξυπνη, ρεαλιστική και βαθιά ανθρώπινη απάντηση στο αιώνιο ερώτημα του “γιατί υπάρχουμε;” Από την άλλη θεωρώ τέρμα overrated το Shawshank Redemption. Don’t get me wrong, είναι καταπληκτική ταινία, την αγαπώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν αξίζει την υψηλότερη βαθμολογία στη λίστα του IMdB.
Δώσε το δικό σου βραβείο στον καλύτερο άνδρα και την καλύτερη γυναίκα ηθοποιό
Θέλω να το δώσω σίγουρα στον Sam Rockwell, έναν καταπληκτικό ηθοποιό που λατρεύω εδώ και χρόνια και που αν και πήρε το Όσκαρ του τελικά, θεωρώ πως δεν έχει αναγνωριστεί η αξία του. Από γυναίκες το δίνω στην Mickey Madison για την ερμηνεία της στο Anora την οποία θεωρώ εξωπραγματική και αξίζει να πάρει το Όσκαρ πολύ περισσότερο από την Demi Moore, αν και τα Oscars δύσκολα δεν θα το δώσουν στην Demi.
Μέχρι τώρα πως είναι η δική σου διαδρομή στον κόσμο του σινεμά και ποιος θέλεις να είναι ο προορισμός σου;
Κάτι που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν για μένα είναι πως είμαι σεναριογράφος και σκηνοθέτης, πολύ πριν φορέσω δημόσια το καπέλο του κριτικού. Αυτήν την περίοδο έχω μια σειρά crime/thriller που έχω γράψει και συζητάμε με τα κανάλια για την παραγωγή της. Το όνειρό μου είναι να καταλήξω στο Ηollywood και κάποιος άλλος Johnny να κάνει κριτική στις ταινίες μου και τις σειρές μου.
