Η Μάγδα Βαρούχα, έχει τον τρόπο της να σε ταξιδεύει. Τα τραγούδια της, τα γυρίσματα που κάνει η φωνή της, η παραδοσιακή μελωδία που επικρατεί στα τραγούδια της, καταφέρνουν να σε ηρεμούν και να θυμίζουν καλοκαίρι. Ειλικρινής με ρομαντική ψυχή.

Αν μας ρωτάς, ποιο τραγούδι της έχουμε ερωτευτεί, δε θα το πολυσκεφτούμε: «Κυλάς» ο τίτλος, και μια δοκιμή θα σε πείσει για να το αποθηκεύσεις στα αγαπημένα σου κομμάτια.

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το νέο single «και τώρα τα δυο μας» με τον Χρήστο Αδαμόπουλο. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία και τι την ενέπνευσε να γράψει το τραγούδι αυτό, μιας και τα περισσότερα της τραγούδια, προέρχονται από προσωπικά βιώματα;

«Το «και τώρα τα δυο μας», είναι ένα ιδιαίτερο στιγμιότυπο, το οποίο ξεκίνησε από ένα βλέμμα στον αγαπημένο μου «Τσέχοφ». Έναν υπέροχο σκύλο που φιλοξενούσα για κάποιους μήνες, και μου χάρισε ίσως τις πιο ουσιαστικές στιγμές και τα πιο βαθιά μαθήματα του περασμένου χρόνου. Αφορμή ήταν ένα νεύμα του, μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα, σωματικά και ψυχικά. Ήταν σα να μου έλεγε: «τι σκατά σε βασανίζει, εγώ είμαι εδώ». Αναστέναξα, και του είπα, αφού είχα κλείσει πόρτες, κινητά, ρολά και μάτια «και τώρα τα δυό μας». Μετά το μυαλό μου, έκανε τους δικούς του συνειρμούς και ταξίδια του και έτσι αποτυπώθηκε ο στίχος του τραγουδιού αυτού», εξηγεί.

«Έστειλα το ίδιο βράδυ τη μελωδία, «ψευτοτοτραγουδισμένη» με ό,τι ψυχικό απόθεμα είχα, στον συνεργάτη μου και ενορχηστρωτή, Δημήτρη Μπασδάνη. Αμέσως του έδωσε ζωή. Ο Χρήστος Αδαμόπουλος, με τη σειρά του, ήρθε και χάρισε μια οπτική στο τραγούδι που δεν είχα φανταστεί. Με τη φωνή του και την προσωπικότητα του, έδωσε έναν αέρα που μας πήρε όλους «παραμάζωμα». Τον ευχαριστώ πολύ γιατί χωρίς εκείνον, ίσως το ταξίδι αυτό, να ήταν ακόμη στο συρτάρι».

Υπάρχουν τραγούδια που τα ολοκλήρωσες και στο τέλος το μετάνιωσες να τα δημοσιεύσεις γιατί ένιωσες ότι εκτίθεσαι υπερβολικά;

Ποτέ. Την έκθεση δεν τη φοβάμαι. Το «δόσιμο» και το ξεγύμνωμα δεν με τρομάζει. Αυτό είναι η μουσική. Να δίνεσαι. Να παραδίνεσαι. Να διαλύεσαι μπροστά στα «μάτια» όσων είναι εκεί να νιώσουν μαζί σου κάθε συναίσθημα και να αρπάξουν κάθε ανάσα. Έχω πολλά τραγούδια που δεν έχουν κυκλοφορήσει, όμως οι λόγοι δεν έχουν καμία σχέση με το πόσο θέλω να φτάσουν στον κόσμο τα «παιδιά» μου αυτά. Αν με ρωτάς, τα βγάζω όλα αύριο, με κιθάρα, φωνή, «αχτένιστα»… και ό,τι γίνει!

Νιώθεις κάπως εκτεθειμένη, αφού μοιράζεσαι με τον κόσμο κομμάτια σου;

Όπως είπα και παραπάνω, όχι. Ίσως νιώθω πιο ευάλωτη, πιο εύθραυστη, πιο «γυμνή», αλλά με την πιο γλυκιά, απελευθερωτικά τρυφερή και ερωτική σημασία αυτών των λέξεων.

Τι συναισθήματα βιώνεις όταν ολοκληρώνεται ένα τραγούδι;

Ένα τραγούδι, όταν φεύγει από τις «φτερούγες» σου και φτάνει στον κόσμο, ελευθερώνεται και καλείται να «επιβιώσει». Δε σου ανήκει πια. Ανήκει σε όλους. Είσαι η μαμά, που βλέπει το παιδί της να γυρίζει τον κόσμο και να γεμίζει ζωή. Η δημοσιοποίηση των τραγουδιών και το συναίσθημα αυτό του «μοιράσματος», είναι λυτρωτικό και η αξία του ανεκτίμητη. Παραθέτεις κομμάτια του εαυτού σου, έτσι απλόχερα, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα αγαπηθούν ή όχι. Αυτό το «ρίσκο» γίνεται αφορμή να συστηθείς ξανά με τον εαυτό σου, «βλέποντας» τον απ’ έξω. Βλέποντας τον με τα μάτια των άλλων.

Το πιο δυνατό συναίσθημα που έχεις βιώσει από έναν στίχο και γιατί;

Έχω αρκετούς. Και αρκετά έντονους. Θα προσπαθήσω να αναφέρω τους επικρατέστερους. Ο στίχος «δε θα γεράσουμε μαζί» από το ομότιτλο τραγούδι μου, που είχα την τιμή να το ερμηνεύσω παρέα με τον Χρήστο Θηβαίο. Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, είδε ελπίδα στην πρόταση αυτή και μου πρότεινε να τον αλλάξω σε «Αν δε γεράσουμε μαζί», δίνοντας έτσι, μια φωτεινή νότα και προσμονή με δυο μόνο γράμματα -ΑΝ. Και αν όντως τελικά;!

Ο στίχος «Και έμπαινε στο σπίτι ο Άγγελος μου, ο μεγάλος ο αδερφός μου», από το τραγούδι «Οικογενειακό». Τελευταία, βιώνω πολύ έντονα συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα το συναίσθημα της παρουσίας του αδερφού μου σε όλα μου τα παιδικά χρόνια, παρόλο που σπούδαζε εκτός, ήταν πάντα δίπλα μου. Δεν έχει υπάρξει έστω και μία φορά, που να ακούσω αυτόν το στίχο και να μην έχω λυγίσει.

Και έναν ακόμη, «…μες στις φλέβες μου κυλάς, πιο αργά και από τον χρόνο που μου παίρνει να ξεχάσω», από τραγούδι «Κυλάς». Νομίζω δεν έχω γράψει ποτέ πιο παραστατικό στίχο. Θυμάμαι ακόμα πως χτυπούσε η φλέβα στο λαιμό μου, εκείνα τα μεσάνυχτα.

Στα τραγούδια σου επικρατεί νομίζω το παραδοσιακό στοιχείο. Έχεις επιλέξει αυτό γιατί σου ταιριάζει ή αποσκοπείς κάπου αλλού; Σκέφτεσαι να πειραματιστείς και με κάτι άλλο;

Δεν ξέρω αν επικρατεί, αλλά σίγουρα έχω αρκετές επιρροές. Βασικά, έχουν την τάση τα τραγούδια μου να τείνουν προς το παραδοσιακό τρόπο, όχι αμιγώς παραδοσιακό. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με ακούσματα από κάθε γωνία της Ελλάδας και αυτό αποτυπώθηκε στον τρόπο που εκφράζομαι ως τραγουδοποιός αλλά και ως ερμηνεύτρια, και αυτό είναι κάτι που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Η μπίλια όμως δεν κάθεται μόνο εκεί. Έρχονται κομήτες έμπνευσης και από το εξωτερικό, με ήχους πιο pop, πιο ηλεκτρονικούς, πιο indie. Γενικότερα ο διακόπτης δεν κλείνει. Επομένως, προσπαθώ να πειραματίζομαι και να παράγω τραγούδια, όπως διαμορφώνει το μίξερ της ψυχής, της αισθητικής και της φαντασίας μου.

Φυσικά και είμαι ανοιχτή σε οποιονδήποτε πειραματισμό που εξιτάρει και δίνει κίνητρο να ξεφεύγει το μυαλό μου και να ανοίγουν οι πόρτες της δημιουργικότητας. Η έννοια της μουσικής και των τεχνών γενικότερα, θα πρέπει να είναι απενοχοποιημένη και ακομπλεξάριστη. Τότε μόνο, θα είναι αληθινή και δική σου.

Για σένα τι αποτελεί έμπνευση;

Η ζωή. Ο έρωτας. Ο βομβαρδισμός των κοινωνικών φαινομένων. Η βροχή. Τα ξενύχτια. Οι άνθρωποι μου. Μου δίνουν έμπνευση τα πάντα, τα οποία τους δίνω χρόνο να τα κατανοήσω ή έστω να τα παρατηρήσω. Το πρόβλημα της εποχή μας, είναι ότι ο χρόνος τρέχει και εμείς κυνηγάμε όσα δεν έχουν έρθει ακόμη. Δεν σκεφτόμαστε τη στιγμή εκείνη που ζούμε όντως. Δεν προλαβαίνουμε να βιώσουμε ούτε τις δυσκολίες, ούτε καν τις ευτυχισμένες ημέρες. Έμπνευση λοιπόν, είναι το τώρα. Το σήμερα.

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου σαν καλλιτέχνη; Θα σε περιέγραφες για παράδειγμα εσωστρεφή;

Ναι πιστεύω, μοιάζω να είμαι εσωστρεφής. Δεν νιώθω εσωστρεφής ως άνθρωπος όμως, γι’ αυτό και δυσκολεύομαι και να με κατατάξω εκεί ως τραγουδίστρια και δημιουργό. Αλλά ναι, ως επί το πλείστων, τα τραγούδια που γράφω, οι στίχοι, προσπαθούν να βγάλουν στο φως αρκετά εσωτερικά μου συναισθήματα. Συναισθήματα που όλοι έχουμε βιώσει, ο καθένας όμως με τον δικό τρόπο. Επομένως, ναι μεν γράφω από τα “έγκατα” του εαυτού μου, ωστόσο προσπαθώ να τα επικοινωνώ με εξωστρέφεια.

Το πιο γλυκό σχόλιο που έχεις λάβεις από θαυμαστή/στρια;

Δεν θυμάμαι τα γλυκά. Θυμάμαι τα βαθιά. Εκείνα που με «τσάκισαν» εκμυστηρεύοντας μου. Πόσο καλό έκανε η συντροφιά μου, μέσα από ένα τραγούδι, από μια συνέντευξη, από μια ολόκληρη παράσταση. Πόσο έχω συνοδεύσει τις ζωές ανθρώπων. Αυτά τα κρατάω φυλαχτό. Και είναι ό,τι πολυτιμότερο μου έχει χαρίσει η μουσική. Στιγμές και σύνδεση με ανθρώπους. Γνωστούς και αγνώστους.

Πέρα από τη μουσική και τη σύνθεση τι άλλο σου αρέσει;

Ασχολούμαι με αρκετά πράγματα και εκτός μουσικής είναι η αλήθεια. Γενικά δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη. Νιώθω ότι χρωστάω στη ζωή και στον εαυτό μου, το ξεζούμισμα της. Δουλεύω, μελετάω, αθλούμαι, ταξιδεύω, ζωγραφίζω που και που, περνάω χρόνο χαζεύοντας το κενό ή πέφτοντας από αυτό μιας και μου αρέσουν τα λίγο «επικίνδυνα» αθλήματα.

Έχω δυο αδυναμίες, την ταχύτητα και τα ταξίδια. Ένα από τα όνειρα μου είναι να γυρίζω την υδρόγειο και όπου σταματάει το χέρι, να βρίσκω τον τρόπο να φτάνω εκεί.

Μέχρι που στοχεύεις να φτάσεις;

Μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που αντέχω. Μέχρι εκεί που γεννήθηκα να φτάσω. Και ό,τι είναι αυτό. Μπορεί να πιάνει «κορυφή», μπορεί και όχι. Δεν θα εγκαταλείψω όμως αν δε ζήσω το όνειρο με τα μάτια ανοιχτά.

Που μπορούμε να σε ακούσουμε από κοντά;

Τον Μάρτιο ξεκινάμε παραστάσεις ξανά με τον αγαπημένο μου Χρήστο Αδαμόπουλου. Θα είμαστε σε διάφορες περιοχές στην επαρχία αλλά και στην Αθήνα στο Praxitelous Bar, ένα ωραίο, ζεστό στέκι, τα Σάββατα Μαρτίου και ίσως και κάποια του Απριλίου. Σας περιμένουμε από 15/3.

«Να περιμένετε πολλά. Μιας και το 2025 μας βρήκε πολύ ζεστούς και γεμάτους έμπνευση. Το πιο άμεσο είναι μια κυκλοφορία στις 3/3, για την οποία είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Είναι μια ιδιαίτερη house προσέγγιση του τραγουδιού «Αποχαιρετισμός» ή αλλιώς «Μεσοπέλαγα αρμενίζω» από τον παραγωγό παγκόσμιων επιτυχιών Pink Noisy, που έχω την τιμή να ερμηνεύω. Τα υπόλοιπα, σύντομα…», λέει και μας αφήνει να περιμένουμε.