"Η ωμή αλήθεια καλό θα ήταν να υπάρχει γενικά στον κόσμο μας. Κάποια στιγμή όλοι την εκτιμάμε και επιτέλους κάποια στιγμή θα πρέπει να το δουλέψουμε αυτό. Αυτό θα μας πάει μπροστά".
Η Νικολέτα μπήκε στη ζωή μας ως η μικρή μπαλαρίνα με το μεγάλο ταλέντο, αλλά δεν έμεινε εκεί. Από το θέατρο και το χορό μέχρι το Survivor και το επιχειρείν, έχει μάθει να μεταμορφώνεται και να εξελίσσεται χωρίς να φοβάται το ρίσκο. Σε αυτή τη συνέντευξη πάνω από μία κούπα καφέ Starbucks μού μιλάει για το σώμα που κουβαλάει όλες τις εμπειρίες της, για τις φορές που χρειάστηκε να φύγει για να ξαναβρεί τον εαυτό της, αλλά και για την ανάγκη να λέμε τα πράγματα όπως είναι.
Η Νικολέτα ξεκίνησε το μπαλέτο στα τέσσερα χρόνια της αλλά στην πορεία ήθελε να αναζητήσει κάτι πιο έντονο. “Ο χορός δεν πρόκειται να βγει ποτέ απο τη ζωή μου, και σίγουρα όσο δεν χορεύω αυτό επιδρά στη διάθεσή μου. Θέλω πια να χορεύω μόνο για εμένα, να μη διδάσκω και να μην συμμετέχω σε αγώνες, κι αυτό είναι μία απόφαση που έχω πάρει μετά από χρόνια. Θα ήθελα να χορέψω πάλι στο θέατρο. Συνεργάστηκα στο παρελθόν με τον κύριο Ζαχαράτο και νομίζω ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου -παρόλο που ήταν μία δύσκολη περίοδος- ο χορός μου έφερε τη λάμψη και τη ζωντάνια που είχα χάσει”.
“Το Dancing with the stars ήταν μεγάλο κομμάτι, την πρώτη φορά έφυγα νωρίς αλλά τη δεύτερη φορά βγήκαμε πρώτοι. Πέρασα κανονικά οντισιόν και νομίζω ότι με πήραν γιατί πήγα με πείσμα, θέληση και τόλμη. Ήθελα μόνο το έπαθλο. Ο παρτενέρ μου πρόσφερε πολύ ηρεμία και σιγουριά. Ήξερα πως θα με κρατήσει και θα είναι εκεί για μένα. Ήμασταν μία πάρα πολύ ωραία ομάδα και αυτό σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο και εύχομαι να είναι πολύ καλά και να κάνει όμορφα πράγματα στη ζωή του.”
Ποια ήταν η στιγμή στον χορό που ένιωσες για πρώτη φορά πραγματικά “ελεύθερη”;
Δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω. Σίγουρα αγωνιστικά όποια φορά έχω βγει πρώτη αλλά θα πω πως οι περισσότερες φορές ήταν στο Dancing. Μόλις πατούσα το πόδι μου στο παρκέ ένιωθα εντελώς ελεύθερη. Χόρευα για τον εαυτό μου, δεν υπολόγιζα την τεχνική, ούτε το ”τους ώμους κάτω”, ούτε το φόρεμα ή την εμφάνιση. Έλεγα στον εαυτό μου “Νικολέτα τώρα είναι η στιγμή σου, βγες και χόρεψε και δώστε τα όλα. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.”
Τι σε δυσκόλεψε πιο πολύ στο Survivor: η πείνα, η στρατηγική ή το να μείνεις τόσο καιρό με ανθρώπους που δεν διάλεξες;
Για μένα ήταν σωτήριο, μία στιγμή τρέλας διότι δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάω. Αν δεν ήταν η καραντίνα αλλά και η περίοδος για μένα όπως ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση να πάω. Όλο αυτό που επικρατούσε τότε στη ζωή μου ήταν μία τρέλα κι εγώ είχα τάσεις φυγής. ήθελα να φύγω οπότε όταν ήρθε αυτό εξαφανίστηκε. Οι δικοί μου υπό άλλες συνθήκες μάλλον δεν θα ήταν χαρούμενοι αν έφευγα, σε εκείνη την περίπτωση μου είπαν “Νικολέτα, τα μαζεύεις και φεύγεις”. Ξαναβρήκα τον εαυτό μου, βρήκα τον καλό ανταγωνισμό που κρύβω μέσα μου, την αυτοπεποίθησή μου που την είχα χάσει. Αν και πεινάσαμε πάρα πολύ, η πείνα δεν με δυσκόλεψε. Με δυσκόλεψε η στρατηγική και ότι μου έλειπαν οι δικοί μου. Στους τέσσερις μήνες είχα αρχίσει να ξεχνάω τα πρόσωπα των δικών μου. Είχα κενό στη ”ζωγραφιά” κάθε φορά που προσπαθούσα να τους επαναφέρω στο μυαλό μου. Δεν άντεχα. Χαίρομαι όμως που το έκανα τελικά”.
Αν το σώμα σου μπορούσε να μιλήσει, τι θα σου έλεγε μετά από όλα όσα το έχεις βάλει να περάσει;
Το σώμα μου θα μου έλεγε να το αγαπήσω περισσότερο γιατί του έχω συμπεριφερθεί πολύ άσχημα στο παρελθόν. Έχω φτάσει κοντά σε φάση ανορεξίας λόγω στεναχώριας. Σίγουρα υπάρχουν φορές που έχω δει το σώμα μου και έχω πει ”γιατί το έχεις κάνει αυτό στον εαυτό σου”. Εχω περάσει από το να μην τρώω τίποτα στην υπερφαγία μετά το Survivor. Με το που βγήκα από το παιχνίδι έφαγα τρία κουτάκια πραλίνα σοκολάτας. Μετά το παιχνίδι πήρα πολλά κιλά. Ήταν σαν να τιμωρούσα το σώμα μου και με τη βοήθεια ειδικού πλέον το αγαπάω το σώμα μου, και το φροντίζω και δεν του στερώ τίποτα. Την αγαπάω τη Νικολέτα και της λέω συχνά και ευχαριστώ και μπράβο για όσα έχει καταφέρει.
Επικεντρώνεται το μπράβο αυτό κάπου συγκεκριμένα;
Στο πως αναπτύσσω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, στο επαγγελματικό κομμάτι και σίγουρα μου λέω μπράβο για τις σωστές επιλογές μου. Ομολογώ ότι η μητέρα μου ευθύνεται για όλα αυτά. Με έμαθε να μην τα παρατάω, να μην αφήνω να με στεναχωρούν. Κι ενώ με έμαθε να είμαι σκληρή με έμαθε και να αγαπάω τις γυναίκες. Χαίρομαι πολύ όταν στο γυμναστήριο βλέπω τις γυναίκες χαρούμενες που βλέπουν αλλαγές στο σώμα τους. Είναι η μεγαλύτερη ανταπόδοση. Όπως ανταπόδοση είναι και οι άντρες που έρχονται στο Nous The New Era Of You εξαιτίας ενός μυοσκελετικού προβλήματος αλλά μετά μένουν και συνεχίζουν.
To
Nous The New Era Of You η Νικολέτα το ξεκίνησε με τη φίλη της την Όλγα. “Κάναμε και οι δύο από παλιά αθλητισμό, η καθεμία διαφορετικά πράγματα, αλλά και πιλάτες. Όταν γύρισα από το Surviror κι ενώ μπορούσαμε να στηρίξουμε όποια ιδέα μας ξεχωριστά, αποφασίσαμε να το κάνουμε μαζί. Nous σημαίνει εμείς, κι αυτό που έχουμε εμείς οι δύο μεταξύ μας είναι πολύ δυνατό. Κι αυτό βγαίνει και στο γυμναστήριο. Είναι το εμείς, το μαζί, το άπειρο. Ψάχναμε για πολύ καιρό χώρο και τελικά αυτό που βρήκαμε το αγαπούν όλοι για την ενέργειά του. Θέλουμε να φεύγουν από τον χώρο και να σκέφτονται ότι εκεί γίνεται σωστοί δουλειά. Δεν θέλουμε να φεύγουν δυσαρεστημένοι ή φυσικά τραυματισμένοι. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενό μας. Μετά από ενάμιση χρόνο όλο αυτό μεγαλώνει και θέλουμε να βάλουμε και κάποιον στην παρέα μας. Κάποιον που να ταιριάζει η ενέργειά του με τη δική μας. Να γίνουμε ομάδα”.
Η Νικολέτα μου λέει πως πολλές φορές της έγινε πρόταση για συνεργασίες τις οποίες δεν δέχτηκε γιατί ήθελε να ακολουθήσει το πλάνο της. “Ήμουν ειλικρινής. Δεν ήθελα να κρεμάσω κανέναν εφόσον ήξερα ότι αυτά που ήθελα να κάνω ήταν τα δικά μου σχέδια. Και ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτά”.
“Ξέρεις, η ωμή αλήθεια καλό θα ήταν να υπάρχει γενικά στον κόσμο μας. Κάποια στιγμή όλοι την εκτιμάμε και επιτέλους κάποια στιγμή θα πρέπει να το δουλέψουμε αυτό. Αυτό θα μας πάει μπροστά. Έτσι θα ήθελα να μου φέρονται και οι άλλοι. Πολλές φορές είμαι κι εγώ αρκετά σκληρή με τους δικούς μας ανθρώπους αλλά ξέρουν ότι είναι αγάπη αυτό. Πολλές φορές πρέπει να ακούσει ο άλλος την αλήθεια ακόμα κι αν τον πληγώσεις. Δεν είμαστε όλοι για ακούμε τις αλήθειες, κι εγώ έχω πληγωθεί από αλήθειες. Αλλά πρέπει να δουλέψουμε για αυτή την επικοινωνία, γιατί για επικοινωνία πρόκειται. Δεν είναι λύση ούτε να φεύγεις όταν ακούς κάτι που δεν σου αρέσει ούτε να το κρατάς μέσα σου μέχρι να σκάσεις”.
Τι είναι κάτι που όλοι νομίζουν για σένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει;
Κομπλάρουν πολύ οι άντρες να έρθουν να μου μιλήσουν. Ευτυχώς το τελευταίο διάστημα αυτό έχει αλλάξει λίγο. Λίγο μετά την τηλεόραση δεν με πλησίαζε κανείς για να με φλερτάρει. Ποτέ δεν θα κάνω κάποιον άντρα να νιώσει μειονεκτικά. Αν δεν είμαι διαθέσιμη θα ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια και θα εξηγήσω ότι το μυαλό μου είναι αλλού. Δεν θα γυρίσω την πλάτη. Αν τώρα είναι κάποιος επίμονος ναι, θα γίνω λίγο πιο αυστηρή. Τώρα, αν το κάνει κάποια φίλη μου επιτόπου της λέω να μην το κάνει αυτό γιατί μετά ο ίδιος άνθρωπος θα το σκεφτεί διπλά να πλησιάσει μία άλλη κοπέλα. Μου αρέσουν οι τολμηροί άνθρωποι αλλά όλα είναι θέμα τρόπο.
Ποιος είναι ο πιο ωραίος τρόπος να σε φλερτάρει κάποιος;
Θα πω μία φορά πέρυσι το καλοκαίρι που καθόταν δίπλα μας στο καφέ ένας νεαρός που ανταλλάξαμε με την παρέα μου δύο λόγια και μετά από μερικές μέρες μου είχε στείλει στο γυμναστήριο ένα πολύ ωραίο λουλούδι με μία ωραία κάρτα, με όμορφα λόγια. Υπάρχουν ωραίοι τρόποι να σε πλησιάσει κανείς απλά πλέον οι άνθρωποι δεν παιδεύονται. Δεν θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Φοβούνται να μην φάνε τα μούτρα τους και μαζεύονται. Αλλά νομίζω πως το φλερτ αν το κάνεις με σεβασμό αξίζει να εκφράσεις τι θέλεις.
Τι φοβάσαι;
Φοβάμαι μη χάσω κάποιον δικό μου. Εχω χάσει ήδη τον μπαμπά μου και αυτό μου στοίχισε πολύ. Είναι κάτι που δεν συζητάω πολύ αλλά με πλήγωσε πολύ αυτή η απώλεια. Είναι πολλές στιγμές που θα ήθελα να είναι εκεί μαζί μου. Στο Dancing που είχα άγχος, όταν άνοιξα το γυμναστήριο. Είχα ανάγκη να ακούσω το μπράβο του, να δω την περηφάνια του. Ήθελα να νιώθω το “είμαι εδώ για σένα, θα είμαι πάντα εδώ για σένα” και μερικές στιγμές το αισθάνομαι. Ορισμένες φορές ήμαστε έξω, μπορεί να τον σκεφτώ, να βουρκώσω και οι άνθρωποι γύρω μου νομίζουν ότι είμαι ερωτευμένη ή στεναχωρημένη για κάτι άλλο. Δεν κλαίω για τίποτα από αυτά, σκέφτομαι τον μπαμπά μου και μου λείπει πολύ. Ο μπαμπάς μου μού έδωσε πολλή αγάπη και πολλές αγκαλιές. Και το αναζητώ αυτό, το έχω ανάγκη. Τον πατέρα μου σκεφτόμουν κάθε φορά πριν το run στο Survivor. Άκουγα τη φωνή του μέσα στο κεφάλι μου να λέει “Κορίτσι μου απόλαυσέ το, δεν πειράζει και να μη ρίξεις μία κορίνα. Δεν έγινε κάτι.” Μου “μιλούσε” συχνά ο μπαμπάς μου εκείνη την περίοδο”.
Αν είχες μπροστά σου το “εγώ” σου πριν 10 χρόνια, τι θα του έλεγες και τι θα σε ρωτούσε εκείνο;
Θα το ρωτούσα “Είσαι περήφανο για αυτό που έχεις γίνει; Είσαι χαρούμενο; Είσαι ευτυχισμένο; Ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις; Πιστεύω πως θα μου απαντούσε πως είναι περήφανο, θα μου έλεγε μπράβο και θα μου έλεγε κι ένα “πάμε να διαβάσουμε λίγο παραπάνω”. Θα μου έλεγε επίσης “ζήσε τη ζωή σου όσο πιο πολύ μπορείς, χωρίς πρέπει και δεύτερες σκέψεις”. Τα ίδια θα ρωτούσα και τη Νικολέτα από το μέλλον. Επιπλέον θα τη ρωτούσα αν έχει βρει τον άνθρωπο της. Επειδή τα τελευταία χρόνια δεν θέλω να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό που έχω ονειρευτεί είμαι μόνη μου από επιλογή. Έχω ερωτευτεί και με έχουν ερωτευτεί πολύ οπότε έχω υψηλές προσδοκίες. Εχω ονειρευτεί πως κάποια στιγμή θα έρθει στη ζωή μου κάποιος που θα είναι ο άνθρωπός μου ο οποίος θα πει “κοριτσάκι μου είναι εδώ για να τα λύσουμε όλα μαζί” και να τον θαυμάζω και να μάθει ο ένας στον άλλον πράγματα. Θέλω ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου να αγαπάει την τρέλα μου.
Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που σου είπε ποτέ κάποιος, και δεν το ξέχασες ποτέ;
Μία καλή μου φίλη που αγαπάω πολύ μου είχε πει “Νικολέτα μην αλλάξεις πολύ. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πάρει τον αυθορμητισμό σου, την ενέργειά σου και την τρέλα σου”.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τα Starbucks (Ποσειδώνος 24, Παλαιό Φάληρο).
Φωτογράφος: Tρύφωνας Νάκης
