Η Μαρία Πρεβολαράκη είναι Ελληνίδα παλαίστρια της ελευθέρας πάλης και παγκόσμια κυπελλούχος γυναικών, ενώ έχει υπάρξει και παγκόσμια πρωταθλήτρια στην πάλη στην άμμο. Έχει συμμετάσχει τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2012, το 2016 και το 2021. Κορυφαίες στιγμές στην καριέρα της Μαρίας αποτελούν το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Βελιγράδι, το 2020, καθώς και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2022. Κατέκτησε το Χάλκινο Μετάλλιο στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας τον Απρίλιο του 2023.

Η πάλη είναι ένα άθλημα που για χρόνια θεωρούνταν ανδροκρατούμενο. Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με αυτό και ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες στην πορεία σου;

Ο πατέρας μου αρχικά είναι αυτός που με ώθησε σε αυτό το άθλημα καθώς ήταν και αυτός πρώην παλαιστής και διαιτητής στην πάλη. Ωστόσο έχω άλλες δύο αδερφές μεγαλύτερες από εμένα τις οποίες όμως δεν ενδιαφέρθηκε να της στείλει να γνωρίσουν το άθλημα. Οι επιλογές του γι’ αυτό ήμουν εγώ και ο αδερφός μου. Η πάλη είναι ένα τεχνικό αλλά και δυναμικό άθλημα και θέλει σκληρό χαρακτήρα και πείσμα για να το ακολουθήσεις και να μπορέσεις να πετύχεις σε αυτό. Οπότε αυτά τα χαρακτηριστικά τα έβλεπε ο πατέρας μου σε εμένα και το αδερφό μου γι αυτό μας επέλεξε. Αλλά αυτό ήταν που κράτησε και εμάς σε αυτό το άθλημα, η δυναμική που αποπνέει η πάλη τόσο σωματική όσο και πνευματική είναι αυτό που σε ενθουσιάζει και θες να προσπαθήσεις και να μετρήσεις και εσύ τις δυνάμεις σου εκεί. Στην αρχή για εμένα ήταν άβολα καθώς στον σύλλογο που γυμνάζομαι ήταν μόνο αγόρια τα οποία δεν ήθελαν και πολλές φορές να κάνουν προπόνηση μαζί μου καθώς θεωρούσαν υποτιμητικό να τους βάζει ο προπονητής να παλέψουν με ένα κορίτσι. Ευτυχώς είχα τον αδερφό μου που έκανα τις περισσότερες φορές μαζί του και στην συνέχεια βλέποντας τον αδερφό μου να παλεύει μαζί μου και να τον ανταγωνίζομαι επάξια, δέχονταν σιγά σιγά και τα υπόλοιπα αγόρια να κάνουν μαζί μου προπόνηση. Αυτή ήταν η σημαντικότερο πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω στο ξεκίνημα της ενασχόλησης μου με το άθλημα της πάλης.

Έχει υπάρξει στιγμή που αμφισβήτησες τον εαυτό σου; Αν ναι, τι σε βοήθησε να συνεχίσεις;

Δεν θυμάμαι πότε να αμφισβητώ τον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Αναγνώριζα κάθε φορά που υστερούσα και προσπαθούσα συνέχεια να βελτιώνομαι για να γίνω καλύτερη. Ο τότε προπονητής μας κ. Αρκουδέας Παναγιώτης άλλωστε φρόντιζε συνεχώς να μας θυμίζει ότι αν δουλεύουμε σκληρά και είμαστε αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε δεν γίνεται να μην πετύχουμε.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σου έχει δώσει η πάλη, όχι μόνο ως αθλήτρια, αλλά και ως γυναίκα;

Η πάλη ήταν σχολείο ζωής για εμένα που μου έμαθε πολλά πράγματα τα οποία με συντροφεύουν και στην έξω ζωή μου. Το σημαντικότερο από ολα θα έλεγα ότι είναι υπομονή και η επιμονή σε ότι θες να πετύχεις. Πολλοί άνθρωποι απογοητεύονται εύκολα και σταματάνε να προσπαθούν όταν δεν βλέπουν άμεσα αποτελέσματα σε αυτό που θέλουν να πετύχουν. Πρέπει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να επιμένουμε για να φτάσουμε σε έναν στόχο όσο και αν μας φαίνεται δύσκολο να επιτευχθεί. Η προσπάθεια, η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση ανταμείβονται πάντα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Έχεις νιώσει ποτέ προκατάληψη ή στερεότυπα λόγω του ότι είσαι γυναίκα σε ένα δυναμικό άθλημα; Αν ναι, πώς τα αντιμετώπισες;

Όπως είπα και πιο πριν στο ξεκίνημα της ενασχόλησης μου με την πάλη το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν να δεχθούν τα αγόρια να προπονηθούν μαζί μου καθώς θεωρούσαν υποτιμητικό να παλέψουν με ένα κορίτσι. Εντωμεταξύ σε αυτές τις ηλικίες η δύναμη είναι η ίδια μεταξύ αγοριών και κοριτσιών οπότε δεν υστερούσα σε κάτι ώστε να με επιλέξουν για παρτενέρ απλά δεν ήθελαν να δεχτούν να παλέψουν με ένα κορίτσι επίσης τους φόβιζε ότι αν αντιμετωπίσουν ένα κορίτσι και χάσουν θα ήταν υποτιμητικό γι’ αυτούς. Επίσης αυτό που έχω βιώσει στη μετέπειτα καριέρα μου ήταν ότι σε ένα “ανδροκρατούμενο” άθλημα δυσκολεύονταν να αναγνωρίσουν την γυναικεία επιτυχία ως ισάξια και αξιέπαινη με μια αντίστοιχη επιτυχία που θα ερχόταν από έναν άντρα. Η προβολή και η απήχηση δεν είναι η ίδια σχετικά με μια επιτυχία γυναίκας έναντι ενός άντρα σε ένα μαχητικό άθλημα, κακά τα ψέματα. Ωστόσο εγώ ξέρω τι προσπάθεια έχω καταβάλει και πόσο έχω προσπαθήσει για να καταφέρω να φέρω τις επιτυχίες που έφερα και δεν επέτρεπα σε κανέναν να αμφισβητήσει την αξία των επιτυχιών μου. Με το καιρό βέβαια πιστεύω ότι αυτή η αντίληψη αρχίζει να μειώνεται καθώς βλέπουν την πορεία και την προσπάθεια μιας αθλήτριας στον χώρο. Νομίζω ότι πλέον έχω κερδίσει και τον σεβασμό και την αναγνώριση των προσπαθειών μου καθώς οι δυσκολίες που εχω ξεπεράσει ήταν πολλές και ο κόσμος βλέποντας καταλαβαίνει ποτέ κάποιος αθλητής είναι άξιος σε αυτό που κάνει άσχετα με το φύλο του.

Οι νεαρές αθλήτριες που θέλουν να ασχοληθούν με την πάλη ή άλλα δυναμικά αθλήματα, μπορεί να διστάζουν λόγω κοινωνικών αντιλήψεων. Τι θα τους έλεγες;

Γενικά οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν ότι τους ευχαριστεί και ότι τους γεμίζει και τους κάνει χαρούμενους. Δεν πρέπει καμία προκατάληψη να σταθεί εμπόδια στα θέλω τους. Εγώ ακολούθησα αυτό που ήθελα και μέσα από αυτό έχω ζήσει εμπειρίες, έντονες στιγμές και συγκινήσεις που οτιδήποτε άλλο και να έκανα δεν θα μου πρόσφερε αυτά που μου έχει προσφέρει η πάλη. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πετύχει μόνο όταν κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει γι’ αυτό αυτό που συμβουλεύω είναι να ακολουθήσουν ότι αγαπάνε.

Πώς βλέπεις το μέλλον της γυναικείας πάλης στην Ελλάδα και τι θα ήθελες να αλλάξει ή να βελτιωθεί;

Το μέλλον είναι δύσκολο να το προβλέψεις όσες ενδείξεις και να έχεις γιατί πάντα υπάρχει το αναπάντεχο. Ωστόσο βλέπω ότι όλο και περισσότερα κορίτσια εγγράφονται σε συλλόγους και επιλέγουν το άθλημα της πάλης σε σχέση με παλιότερα. Επίσης βλέπω ότι πλέον δεν υπάρχει τόσο η προκατάληψη των αγοριών στο να κάνουν προπόνηση με τα κορίτσια και αυτό είναι ευχάριστο. Κάτι επίσης σημαντικό είναι ότι έχουμε νέα κορίτσια με σημαντικές διακρίσεις και μετάλλια σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα όπως η Μαρία Λουίζα Γκίκας, η Μπάρμπα Νικολέτα, η Μαίρη Μανις κ.ά, που δείχνουν ότι έχουμε ταλέντα τα οποία μπορεί να μας χαρίσουν ένα Ολυμπιακό Μετάλλιο ώστε να γίνει ακόμη πιο γνωστό το άθλημα της γυναικείας πάλης.

Αν μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα σε κάθε γυναίκα που προσπαθεί να ξεπεράσει τα όριά της, είτε στον αθλητισμό είτε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, τι θα της έλεγες;

Ότι ο καθένας μας είναι ικανός να πετύχει οτιδήποτε θελήσει και κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει στα θέλω μας. Το μόνο εμπόδιο είναι ο φόβος τον οποίο εμείς δημιουργούμε στο μυαλό μας. Ακολουθείστε αυτό που αγαπάτε, κάντε το με όλη σας την ψυχή και μην σταματάτε να παλεύετε για τα όνειρα σας, μόνο έτσι θα πετύχουμε.