Γρήγοροι ρυθμοί, γρήγορη ζωή, γρήγορα όλα γύρω μας. Μα εμείς, πού βρισκόμαστε; Τελειώνεις το σχολείο και ξαφνικά βρίσκεσαι μόνος σου απέναντι σε έναν κόσμο που απαιτεί να είσαι ενήλικας και να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας. Όμως, πόσο δύσκολο είναι άραγε αυτό;

Περνάς σε μια σχολή με κύρος και όλα γύρω σου είναι χαοτικά. Ξαφνική ελευθερία, καινούριοι άνθρωποι με όνειρα, μα εσύ νιώθεις χαμένος στον δικό σου κόσμο, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρεις τι είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει χαρούμενο.

Έχω φτάσει στην ηλικία των 25 χρόνων και, δυστυχώς, ακόμη ούτε ξέρω ποια είμαι ούτε και τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Εντάξει, προφανώς θέλω να πάρω μια βαλίτσα και να χαθώ σε αεροδρόμια και όμορφα στενά, να τρώω παγωτό χαζεύοντας τη Φοντάνα ντι Τρέβι, να πίνω τσάι χαζεύοντας τα πουλιά που πετούν ανέμελα στον Βόσπορο ή να περπατάω ανέμελη στις παραλίες της Μαγιόρκα, σκεπτόμενη μόνο τι ποτό θα πιω το βράδυ.

Πολύ ωραία όλα αυτά, δεν λέω. Αλλά η καθημερινότητα είναι σκληρή και σε παρασέρνει μαζί της, παρέα με το άγχος της εξέλιξης: τι θα γίνω άραγε στη ζωή μου; Θα καταφέρω κάποτε να είμαι πραγματικά χαρούμενη; Όταν όλοι γύρω σου κατασταλάζουν και αρχίζουν να γίνονται σιγά σιγά αυτό που κλήθηκες να είσαι ξαφνικά στα 18 σου, το άγχος της εξέλιξης απογειώνεται. Η σύγκριση παίρνει τα ηνία, σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου και σε γεμίζει αβεβαιότητα.

Υπάρχουν φορές που ξυπνάω τα βράδια από το άγχος μου. Άλλες φορές, ο πονοκέφαλος σφυροκοπάει στα μηνίγγια μου. Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθω σαν να έχω χάσει τον έλεγχο, σαν να με καταπίνει η σκέψη του μέλλοντος και αναρωτιέμαι: πότε θα τελειώσω με τη σχολή μου; Πότε θα βρω μια δουλειά; Πότε θα κάνω τους γονείς μου περήφανους;

Για το τελευταίο, να πω απλά ότι τελειώνω τη νομική και μόνο στη σκέψη να ασκήσω τη δικηγορία βγάζω φλύκταινες. Οι γονείς μου, όμως, υποστηρίζουν ότι “έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια” – πράγματι τα έφαγα – και κρίμα είναι να μην ασχοληθώ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η απόρριψη της νομικής με οδήγησε αναπόφευκτα σε μια εσωτερική μάχη. Και λέω μάχη, γιατί νιώθω πως μέσα μου υπάρχουν μικρά στρατιωτάκια χωρισμένα σε αντίπαλα στρατόπεδα, πολεμώντας το ένα το άλλο. Κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω ποιο θα υπερισχύσει.

Εύλογα, λοιπόν, θα με ρωτούσατε πού καταλήγω. Και η απάντησή μου θα ήταν: δεν ξέρω.

Σίγουρα, οι πολλαπλές αυτές μάχες έχουν φέρει στην επιφάνεια κάποια δεδομένα που παλιότερα ούτε καν περνούσαν από το μυαλό μου. Και θέλω να πω ότι, ναι, αυτό είναι κάτι όμορφο. Γιατί μέσα από τις εσωτερικές μας διαμάχες αρχίζουμε να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Να καταλαβαίνουμε όχι μόνο τι θέλουμε, αλλά και τι δεν θέλουμε. Και αυτό έχει μεγάλη αξία.

Ίσως, τελικά, είναι απολύτως εντάξει να μη γνωρίζουμε στα 25 μας τι ακριβώς θέλουμε από τη ζωή. Γιατί η ζωή είναι για να δοκιμάζεις, να αποτυγχάνεις και να ανακαλύπτεις νέα μονοπάτια. Ίσως όλο αυτό το άγχος που βιώνουμε να είναι λιγάκι περιττό, διότι η ζωή έχει τον δικό της ρυθμό και η επιτυχία δεν έρχεται πάντα στην ηλικία που περιμένουμε. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και ευκαιρίες που έρχονται όταν δεν το περιμένουμε.

Η ιστορία έχει δείξει ότι τα πιο λαμπρά παραδείγματα επιτυχίας προήλθαν από ανθρώπους που χρειάστηκαν χρόνο για να βρουν τον δρόμο τους. Και αν ακόμη δεν είσαι σίγουρος για αυτό, αρκεί να δεις τις ιστορίες τους. Ο ιδρυτής των KFC πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του δοκιμάζοντας διάφορες δουλειές. Υπήρξε πωλητής, μάγειρας, ασφαλιστής, πριν τελικά πετύχει. Ξεκίνησε την αλυσίδα KFC μόλις στα 65 του, μετά από πολλές αποτυχίες. Ένα παράδειγμα που μας δείχνει ότι η ηλικία δεν είναι εμπόδιο για την επιτυχία, αλλά μάλλον ένα ακόμη κομμάτι της διαδρομής.

Δεν μπορώ να παραλείψω, φυσικά, τη συγγραφέα που με τα βιβλία της κατάφερε να επηρεάσει γενιές και να αποτελέσει βάση για μια σειρά ταινιών που μπορώ να πω ότι έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μας εισάγοντας στη ζωή μας ένα παιδί σύμβολο με τα στρογγυλά γυαλάκια του και ένα σημάδι στο μέτωπο- νομίζω όλοι καταλάβαμε ποιον εννοώ. Η J.K. Rowling η οποία συνέλαβε την ιδέα του Harry Potter μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, πριν από τη δημοσίευση του πρώτου βιβλίου ήταν άνεργη μονογονέας που προσπαθούσε επιβιώσει. Μόλις στα 32 της χρόνια εξέδωσε το πρώτο βιβλίο αλλάζοντας τη ζωή της για πάντα. Αυτές οι ιστορίες μας θυμίζουν ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική διαδρομή προς την επιτυχία. Ο καθένας μας έχει τον δικό του χρόνο και τη δική του πορεία.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος timing στη ζωή, αλλά η επιτυχία και η προσωπική ολοκλήρωση μπορούν να έρθουν οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή αρκεί να μην τα παρατήσουμε και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Ας μάθουμε να αγκαλιάζουμε το χάος μας, γιατί μέσα σε αυτό κρύβονται μικρά διαμαντάκια που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε. Και ποιος ξέρει; Ίσως το μεγαλύτερο διαμάντι να είναι η ίδια η διαδρομή.

Κατερίνα Κουτρουμπή