Κάπως μαθαίνεις τα νέα. Κάπως μιλάς με παλιούς φίλους και γνωστούς. Κάπως με κάποιον τρόπο λίγο καιρό πριν ή πολλά χρόνια πριν, χωρίσατε.

Η ζωή, παίζοντας τα περίεργα παιχνίδια της, δεν φέρνει την ανανέωση των πληροφοριών για τον πρώην σύντροφό σου με τρόπο ομαλό, μέσα από ένα απλό μήνυμα, μια αθώα συνομιλία. Ξαφνικά, μέσα από μια ανάρτηση, μια επικοινωνία με κάποιον κοινό σας, η άσχημη είδηση φτάνει (και) στα αυτιά σου. Ένας πρώην σου χάνει τη ζωή του.

Η σχέση που έχει τελειώσει έχει γνωρίσει το πένθος που της αναλογεί, έχει αναλυθεί σε μπαράκια και σπίτια μέχρι το ξημέρωμα. Τότε, κάποιος από τους δύο ίσως έκλαψε, κάποιος έκανε καιρό να βρει την επόμενη σχέση. Η ζωή όμως, όπως λέει ένα κλασσικό ρητό… συνεχίστηκε.

Τώρα; Τώρα που πένθησες καιρό πριν, πώς (ξανά)χάνεις κάποιον;

Πόσα δεν πρόλαβες να λύσεις, να πεις, να ομολογήσεις; Τώρα που η ζωή δεν συνεχίζεται για τον έναν από τους δύο, το πένθος είναι διαφορετικό. Ρεαλιστικό και σκληρό. Άραγε παραδέχτηκε κάποιος από τους δύο λάθη, ανομολόγητα μυστικά, κάτι που μετάνιωσε, κάτι που δεν είπε χρόνια πριν;

Αποχαιρετώ σήμερα έναν άνθρωπο που, νομίζω, προλάβαμε να πούμε πολλά – αν όχι όλα όσα θέλαμε και χρωστούσαμε ο ένας στον άλλον. Λυπάμαι για μια ζωή που σταμάτησε άδικα, για έναν άντρα που μοιράστηκα τρυφερές στιγμές, όνειρα και λόγια που δεν ανταλλάσσεις εύκολα. Και βρίσκομαι σε ένα κενό χρόνου και τόπου. Δεν είμαι τίποτα για τους δικούς του Είμαι μια πρώην κοπέλα όπως και άλλες. Ήμουν απούσα από την καθημερινότητά του, όπως είχαμε συμφωνήσει. Είμαι μια ανάμνηση που μαζί του σβήνει και τελειώνει η κοινή μας πορεία.

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να παραστώ στον επίσημο αποχαιρετισμό του. Αναρωτιέμαι πώς να το εξηγήσω στον τωρινό μου σύντροφο. Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να έχω κυνηγήσει περισσότερο εκείνον τον καφέ. Αναρωτιέμαι αν τα είπα όλα.

Είναι μια δύσκολη μέρα που νιώθω να ενηλικιώνομαι ξανά.

Αν κρατώ ένα μάθημα που μου έχουν δώσει οι απώλειες, είναι να προλαβαίνουμε να εξομολογούμαστε όσα επιθυμούμε. Αν μας δίνει ένα μάθημα η ζωή, είναι πως είναι σύντομη. Με τα σημερινά μέσα, όλοι νομίζουμε πως είναι κοντά μας, πως «κρατάμε επαφή». Με τα σημερινά μέσα, ευτυχώς έχω ένα μικρό αρχείο από συνομιλίες καθώς από 20 χρόνια πριν…δεν έχω σχεδόν τίποτα.

Ένα φωνητικό μήνυμα που υπάρχει καιρό και δεν μπορώ να θυμηθώ τι έλεγε…δεν αντέχω να το ακούσω ακόμα ξανά… Όσα πράγματα έχω από εκείνον είναι κάπου φυλαγμένα, όσα πράγματα είχα ξεχασμένα στο σπίτι του θα μείνουν για πάντα εκεί. Τα αντικείμενα, οι φωτογραφίες και τα αναμνηστικά είναι το λιγότερο…

Ευτυχώς, λίγα χρόνια πριν, ανταλλάξαμε τα πιο σπουδαία λόγια που μπορεί να πει άνθρωπος σε άνθρωπο: «Σε αγάπησα πολύ και σε αγαπώ πάντα».