Δεν ξέρω πολλά για τα αυτοκίνητα, πόσο μάλλον για τα ράλλυ, αλλά στο τέλος Ιουνίου βρέθηκα μαζί με την παρέα μου στο 1ο ράλλυ Στερεάς Ελλάδας ήτοι στον 4ο γύρο του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. 

Δεκάδες άνθρωποι, περιτριγυρισμένοι από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες του αυτοκινήτου, άντρες οι περισσότεροι, με εκείνες τις φόρμες που νομίζεις ότι χάνουν 2 κιλά την ώρα από την ζέστη, σύζυγοι, μαμάδες, τα κορίτσια τους, όλοι με τον αέρα της ομαδικότητας και της συμπαράστασης για κάτι που φαντάζει τρομερά δύσκολο.

Χωμάτινες διαδρομές που εναλλάσσονται με κανονικούς δρόμους, ένας συνοδηγός που πρέπει να ακούς, ζέστη, η πιθανότητα να πάθεις οτιδήποτε, εσύ ή το αυτοκίνητο.

Μείναμε στο γραφικό Γαλαξίδι, το ιδανικό Σαββατοκύριακο μακριά από την Αθήνα, και το πρωί της Κυριακής βρεθήκαμε σε μια απότομη στροφή της Ιτέας να περιμένουμε τους οδηγούς φίλους μας αλλά και όλους τους άλλους να κάνουν την μετάβαση από το χώμα στην άσφαλτο με φόρα και προσοχή. Εκεί, μέσα στα γέλια και την αγωνία, παραλληλίζω το ράλλυ με τη ζωή.

Βάζεις στόχους καθημερινά, δεν ξέρεις καν αν θα τερματίσεις, δεν ξέρεις τον χρόνο που θα γράψεις στο χρονόμετρο. Πιθανόν, έχεις ένα συνοδηγό, κάποιες φορές πιο έμπειρο από εσένα, σε συμβουλεύει και σε καθοδηγεί και κάποιες φορές δεν μπορείς ή δεν θέλεις να τον ακούσεις. Οι δρόμοι που συναντάς είναι άλλωτε δύσβατοι και άλλωτε καινούριοι, άσφαλτος που σε σπρώχνει να πας παρακάτω. Ο αγώνας φτάνει μετά από ώρα στο τέλος. Οι οδηγοί που δεν κατάφεραν να τερματίσουν χαίρουν της συμπάθειας και της αγάπης όλων. Οι νικητές έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους μιας και ακολουθούν κι άλλοι γύροι.

Πριν και μετά τις απονομές θαυμάζω το ομαδικό πνεύμα, την μίξη των ηλικιών (άλλοι τρέχουν 20 χρόνια και άλλοι μόλις 5), την συμπαράσταση από οικογένειες και φίλους. Θαυμάζω το πάθος των οδηγών αλλά και την χαρά τους για την εμπειρία. Θαυμάζω την αφοσίωση του ανθρώπου όταν βρει εκείνο το μοναδικό χόμπυ που γεμίζει την καρδιά του. Φαντάζομαι πως, όπως σε όλες τις ομοσπονδίες, έτσι και εδώ, διάφορα θέματα χωρίζουν τους ανθρώπους σε «στρατόπεδα». Ευτυχώς όμως, δεν φάνηκε τίποτα που να μπορεί να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση, δεν υπήρξε καμία λογομαχία, καμία παραφωνία.

Όλοι ευχήθηκαν σε όλους, ενδιαφέρθηκαν για τυχόν μηχανικά προβλήματα και για το εάν όλα πήγαν καλά. Έτσι θα έπρεπε να είναι και στη ζωή. Το να πετύχει ο άλλος, δεν καθιστά εσένα αποτυχημένο. Η ώρα περνάει, τα πληρώματα έχουν ήδη χαλαρώσει στις γύρω ταβέρνες και εμείς αποζημιώνουμε τους εκδρομείς μέσα μας με υπέροχο παγωτό και βόλτα στο λιμανάκι. Καμιά φορά παίρνεις τα ωραιότερα μαθήματα ζωής εκεί που δεν το περιμένεις.