Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση με έναν φίλο μου, η οποία κατέληξε στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να βάλουν όρια –γενικότερα-. Βασικά όλα ξεκίνησαν με το πρόβλημα του Άγγελου (όνομα του φίλου) που είναι τα γλυκά. Είναι από αυτά τα άτομα που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον ουρανίσκο τους- λαιμαργία τους με ένα κομματάκι σοκολάτας αλλά πρέπει να φάνε δύο σοκολάτες, για να πουν ότι κάτι έκαναν. Αφού το επεξεργάστηκα λίγο, οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι τελικά το πρόβλημα όχι μόνο του Άγγελου αλλά γενικά των ανθρώπων είναι ότι δεν μπορούμε να βάλουμε όρια στους εαυτούς μας. Πολλές φορές το να βάζεις όρια ή να οριοθετείς καταστάσεις και συναισθήματα δεν είναι πάντα το καλύτερο, άλλα αυτό το άρθρο έχει την ακριβώς αντίθετη προσέγγιση του θέματος. Πολλοί θεωρούν ότι το να βάζουμε όρια ισούται αυτομάτως με απομάκρυνση, από άτομα και καταστάσεις. Εγώ θα το χαρακτήριζα τήρηση των αποστάσεων, ψυχικών και σωματικών, είναι μια μορφή άμυνας και προστασίας του εαυτού μας (με την θετική έννοια). Γιατί όπως έχουν πει και πολλοί σοφοί, δεν μπορείς να είσαι λειτουργικός όταν δεν υπάρχει εσωτερική σταθερότητα, και η σταθερότητα επιτυγχάνεται με την ύπαρξη ισορροπιών. Ο άνθρωπος πρέπει να τα έχει πρώτα καλά με τον εαυτό του, για να είναι και με τους υπόλοιπους, με βάση αυτό χτίζονται οι ισορροπίες. Και εδώ είναι αυτό που λέμε όρια… Μπορώ μέχρι εκεί. Δέξου το και όταν το αποδεχτείς έλα να με βρεις. (στιχάκι). Άμα το καλοσκεφτείτε όλοι βάζουμε λίγο- πολύ όρια, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, γι’ αυτό λειτουργούν και οι σχέσεις (φιλικές- ερωτικές- εργασιακές), γιατί όταν ξέρεις τα όρια του άλλου, αυτομάτως τα σέβεσαι. Είναι σαν μια καλά συμφωνημένη βάση αρχών, που είτε τις μαθαίνεις είτε όχι. Σκεφτείτε ένα κόσμο χωρίς όρια, πλήρες χάος. Άστα βράστα δηλαδή. Από όλα αυτά εγώ ένα θέλω να κρατήσετε, μην φοβάστε να βάλετε όρια, δεν θα γίνει μαγικά ούτε εύκολα άλλα θα βελτιωθούν αρκετά πράγματα και πρώτος και καλύτερος ο ίδιος σας ο εαυτός. Να περνάτε καλά. Και το bonus track είναι…