Όταν από μικρή άκουγα κάποιον-α να λέει ότι ο ξάδερφός τους ήταν και ο καλύτερός τους φίλος, σκεφτόμουν ‘Μα πάνε καλά; Τόσος κόσμος εκεί έξω να επιλέξουν, στα ξαδέρφια περιορίστηκαν;’ Εντάξει δεν λέω, μπορεί πραγματικά να μεγαλώνεις με συγγενή που σου είναι πολύ συμπαθής, είστε συμβατοί στα περισσότερα και νιώθεις ότι σε καταλαβαίνει περισσότερο από όλους. Και έχετε και το ίδιο επίθετο. Συνήθως και το ίδιο μικρό όνομα, γιατί αν κάτι χαρακτηρίζει τα ελληνικά σόγια, αυτό είναι η πρωτοτυπία.

Εγώ πάντως, με εξαίρεση φυσικά τη δίδυμη απειλή (τις αδερφές μου) και τους γονείς μου, δεν γουστάρω κανένα συγγενή μου. Και πριν βιαστείς να με κρίνεις, άσε με να σου πω. Τα μοναδικά συνομήλικα ξαδέρφια μου ζουν σε χωριό, με το οποίο δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Αυτοί πάντα ένιωθαν άσχημα και φρόντιζαν να με κάνουν κι εμένα να νιώθω έτσι, που έμενα στην πρωτεύουσα και μάλλον ήμουν προνομιούχα. (Βρε αν ξέρατε πόσοι εδώ σκεφτόμαστε την αποκέντρωση. Στο τσακ είμαι να κάνω το τουρμπάνι τσεμπέρι).

Μετά από απέλπιδες προσπάθειες να πλησιάσω τα ξαδέρφια μου, το οποίο σήμαινε ότι εγώ δεν θα το έπαιζα ποτέ ιστορία που ήξερα 2 ξένες γλώσσες στο σχολείο, ή πήγαινα συνέχεια σινεμά, ή η μάνα μου με έσερνε στην Άννα Κοκκίνου να δω το Αμάρτημα της μητρός (indeed) σε μονόλογο. Αυτά τα ψυχικά τραύματα θα σας τα πω άλλη φορά. Έπρεπε να μην μιλάω για τα επιτεύγματα και νιώσουν μειονεκτικά, κι έπρεπε να ακούω με τεράστια προσοχή για τις κατσίκες, τα αιγοπρόβατα και την πιτσαρία του χωριού. Και πραγματικά δε με πείραζε. Αλλά δεν γίνεται να ‘βγαίνεις κι από πάνω μανούλα μου’. Και κάπως έτσι κύλησαν τα εφιαλτικά καλοκαίρια στο χωριό.

Για παππούδες και γιαγιάδες, ας μην το συζητήσουμε. Αν εξαιρέσεις τον εκλιπόντα, οι άλλοι 3 είναι σταλμένοι από την Κόλαση να μου θυμίσουν ότι υπάρχει Θεία Δίκη. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει να είσαι η εγγονή που δεν έχει σταθερό γκόμενο από τα 19, που παίρνει πτυχία (‘άντε φτάνει τώρα, δεν βαρέθηκες;’) να φέρνεις αντίρρηση και να λες τη γνώμη σου, να μην κάνεις δουλειές του σπιτιού στα 14 (εντάξει αυτό το χούι το έχω ακόμα) και φυσικά να θέλεις ιδιωτικό χώρο και όχι πολλά πολλά με την τρίτη ηλικία. Φαντάζομαι ότι πολλοί έχουν περάσει τα ίδια και τα καταπίνουν αμάσητα γιατί ‘δεν έχουν επιλογή’. Ναι μωρέ, είναι πράμα ιερό να υπομένεις τους Flinstones, που θα συνεννοηθείτε μόνο όταν ανέβει η κ. Παπαρήγα στην κυβέρνηση. Για μένα, οι συγγενείς, είναι σαν τους ‘τοξικούς’ αλλά και βαρετούς φίλους. Γιατί αυτούς τους κάνεις πέρα όταν σε πληγώνουν ή δεν σε καταλαβαίνουν; Μην μου πείτε ότι σας τους επιβάλλουν οι γονείς, γιατί θα υποπτευθώ ότι είστε από αυτούς, που στο γάμο θα καλέσετε τους θείους που είναι ξεχασμένοι κι από τον Χάρο και θα χορέψετε 2-3 κλαρίνα γιατί ‘ε το ζήτησε ο μπαμπάς μου και πόσα χρόνια θα ζήσει ακόμα;’

Αν είσαι από τους τυχερούς που έχεις έναν ξάδερφο, ένα θείο (αυτό είναι λίγο ύποπτο, να προσέχεις) ή μια γιαγιά που είσαι ο εαυτός σου και όλα είναι τέλεια, προφανώς και είσαι πολύ τυχερός. Αν όχι, σκέψου πόση ενέργεια σκορπάς σε ανθρώπους που δεν επέλεξες στη ζωή σου και που αρνούνται να σε δουν γι αυτό που είσαι. Καλά, υποθέτω ότι αν είσαι gay, προετοιμάσου ή για εξορκισμό, ή για μια ζωή από ερωτήσεις: ‘πότε θα μας κάνεις παιδάκια’;

Όπως λέει κι ένας φίλος μου: Ο μόνος τρόπος για να κάνω παιδάκια είναι η μίτωση. Θα φάω τόσο ώστε να γίνω διπλάσιος και να δημιουργηθεί ,πουφ, ένα δεύτερο εγώ στον καναπέ.

Υ.Γ: Α έχω ένα συγγενή που εκτιμώ, αλλά δυστυχώς τον γνώρισα καλά πρόσφατα. Είμαστε συνομήλικοι και αναρωτιόμουν πού κρυβόταν όταν περιβαλλόμουν από αντιπαθέστατους συγγενείς. Μάλλον, μου χρωστούσε ο Θεούλης. Γεια σου Κυριάκο!