Πόσες φορές όταν ήμασταν παιδιά δεν βρήκαμε τον μπελά μας όταν είπαμε ψέματα και πόσες άλλες επειδή είπαμε την αλήθεια ξεδιάντροπα. Ήταν λάθος να κατηγορήσουμε το σκύλο για το σπασμένο βάζο, όπως και το να αποκαλέσουμε την θεία Ερασμία χοντρή σα γαλοπούλα στο τραπέζι των Χριστουγέννων. Επομένως, όταν στο μάθημα των θρησκευτικών μας μάθαιναν για την αξία της αλήθειας, της μίας και μοναδικής, μέσα μας ήδη ξέραμε πως τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα.

Ζούμε στην εποχή του «στα λέω όλα κατάμουτρα, έτσι είμαι εγώ, αληθινός, όχι από αυτούς που σε θάβουν πίσω από την πλάτη σου». Όσο υπέροχο κι αν ακούγεται αυτό πρέπει να καταλάβουμε πως η ειλικρίνεια είναι ίσως η πιο υπερεκτιμημένη αρετή και πολλές φορές μόνο σε καλό δεν βγαίνει.

Ας ξεκινήσουμε κατ’ αρχάς με την πιο απλή ερώτηση. Υπάρχει μία αλήθεια που να ανταποκρίνεται σε μια απόλυτα αντικειμενική πραγματικότητα; Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι/ κοινωνιολόγοι/ ψυχολόγοι/ ειδικοί θα απαντούσαν πως όχι, η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι πράγματα υποκειμενικά. Όταν το πεντάχρονο με ρωτήσει πόσο χρονών είμαι και του απαντήσω 22, δεν θα απορήσω που θα με αποκαλέσει γριά. Ναι, για εκείνο είμαι δεινόσαυρος! Για τους γονείς μου από την άλλη θα είμαι παιδί ακόμα και στα 40. Ένα άλλο παράδειγμα είναι και εκείνο της ομορφιάς και του στυλ. Άλλοι αποθεώνουν την Alexa Chung και άλλοι τη θεωρούν ανορεξική και χωρίς ίχνος θηλυκότητας.

Είναι λοιπόν οκ να κουτσομπολεύουμε μεταξύ μας για τους διάσημους και να ανταλλάσσουμε απόψεις, αφού ούτως ή άλλως εκφράζουμε την δικιά μας αλήθεια. Τι γίνεται όμως όταν δεν μας αρέσει η μύτη της φίλης μας ή μας εκνευρίζει το γέλιο του συναδέλφου; Είναι κάτι που μπορούν ή πρέπει να αλλάξουν για μας; Είναι τόσο σημαντικό που μας εμποδίζει να περάσουμε καλά; Μας ρώτησαν τη γνώμη μας; Ε, τότε ποιο το νόημα να υποδείξεις τα ελαττώματα τους, τη στιγμή μάλιστα που μπορεί κάποιος άλλος να τα βρίσκει χαριτωμένα. Άσε τη γλωσσίτσα να καταπιεί το δηλητήριο και μην αφήσεις την δική σου γνώμη να ρίξει την αυτοπεποίθηση του άλλου.

Εκεί που σε θέλω μάγκα και χύμα είναι όταν η δική σου αλήθεια καταπατάται από τις θεωρίες άλλων. Θεωρίες που δεν έχουν να κάνουν για τη συμμετρία της μύτης ή το πότε θεωρείται εύηχο ένα γέλιο. Σε θέλω να λες τη γνώμη σου όταν οι συμμαθητές σου οι Χρυσαυγίτες τσαμπουκαλεύονται με τον συμμαθητή σου από το Πακιστάν. Όταν θεωρείς πως αδικήθηκες στην εξεταστική και θες επανεξέταση. Όταν ο σύντροφός σου σε πιέζει να αλλάξεις και όλο αυτό σε πνίγει. Ναι, τότε μπορείς να ανοίξεις το στοματάκι σου και να πεις αυτό που θες. Τότε θα είσαι μάγκας, όταν η γνώμη σου πιάσει τόπο. Και προς θεού, όταν χωρίζετε προτιμήστε το «είσαι πολύ καλός/καλή για μένα». Είναι κλισέ αλλά καλύτερο απ’ το «δεν σ’ αγάπησα ποτέ αλλά γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου στα μάτια κάποιου που είναι ομορφότερος/ εξυπνότερος/ πιο αστείος και πετυχημένος από σενα». Κι άσε την ειλικρίνεια για άλλη φορά.