Με αφορμή τη δήλωση αποχώρησης από το σχεδιασμό του pret a porter του θρυλικού Jean Paul Gaultier και την ενασχόληση του μόνο με την υψηλή ραπτική και τα θεατρικά κοστούμια, πέρα από το θέμα διαδοχής προκύπτει και ένα αξιολογότατο ερώτημα.

Πότε είναι η ιδανική στιγμή για να δηλώσει κανείς ότι αποσύρεται, ότι αποχωρεί, ότι κρεμάει τα γάντια του; Είναι άραγε κάτι που το νοιώθεις όταν φτάσει “εκείνη” η στιγμή ή μήπως προκύπτει από τις γύρω καταστάσεις;

Αρχικά αξίζει να κάνουμε σαφές το γεγονός, ότι ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει πολύ διαφορετικά το κεφάλαιο αποχώρησης, λόγω της επιλογής του επαγγέλματος αλλά και επιπλέον από το βαθμό της ικανοποίησης που του παρέχεται. Όταν έχεις τη τύχη να ανήκεις στην κατηγορία που βγάζεις τα ως προς το ζην σου κάνοντας αυτό που πραγματικά αγαπάς, τις περισσότερες φορές σου είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τη “δουλειά” από την προσωπική σου ζωή. Αν και ακούγεται εξαιρετικά απλό, ο εντοπισμός της λεπτής κόκκινης γραμμής που οριοθετεί το πλαίσιο μεταξύ ελεύθερου χρόνου και δουλειάς, γίνεται ολοένα και περισσότερο δυσδιάκριτο.

Συνήθως τα δημιουργικά επαγγέλματα είναι εκείνα που “απαιτούν” από τον “εργαζόμενο” κάτι παραπάνω από χρόνο προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα “προϊόν”! Η μόδα στην περίπτωση του Jean Paul, αποτελεί ένα ανεξάντλητο πεδίο δράσης που ανεξάρτητα από το ταλέντο, το πάθος και τις ατελείωτες ώρες ενασχόλησης που θα αφιερώσει ο κάθε σχεδιαστής, ποτέ δεν θα καταφέρει να τη χαρτογραφήσει ολοκληρωτικά.  Αν κάποιος μελετήσει την ιστορία του Jean Paul, μέσα από τη σχεδιαστική πρωτοπορία, την εφευρετικότητα, τη μάχη ενάντια στα κοινωνικά στερεότυπα και την τόσο αναγνωρίσιμη από όλους αισθητική του, θα κατανοήσει απόλυτα γιατί απέκτησε δικαιολογημένα μια θέση ανάμεσα στους ζωντανούς θρύλους της σύγχρονης μόδας.

Η συνεργασία του με διάσημους stars (Beyonce, Lady Gaga, Rihanna κτλ)  και πιο συγκεκριμένα με τη Madonna, χάρισε σε εκατομμύρια μάτια θεατών ένα μοναδικό ενδυματολογικό θέαμα! Εικόνες όπως ο κορσές με το κωνικό στήθος για την blond ambition συναυλία της (1989-90), τα ρούχα για το video clip του nothing really matters, του Frozen καθώς και όλα τα κοστούμια για την Confession συναυλία της (2006), αποτελούν αποδεικτικά ιστορικά στοιχεία μιας λαμπρής και αξιοζήλευτης ενδυματολογικής πορείας. Το αφιέρωμα που έκανε γι’ αυτόν το μουσείο καλών τεχνών του Mondreal, (όπου ο ίδιος επέλεξε mannequins με διαφορετικές αναλογίες και χαρακτηριστικά ώστε να πλησιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο στην ανθρώπινη μοναδικότητα) επισφραγίζουν την αναγνώριση ακόμη και από τον κόσμο της τέχνης.

Είμαι σίγουρος παρ΄όλα αυτά, ότι πέρα από τις τόσες επιτυχίες και καινοτομίες που προσέφερε στον κόσμο της μόδας (ήταν ο πρώτος που δοκίμασε χωρίς επιτυχία τη δημιουργία μιας ανδρικής σειράς Haute Couture) δεν του ήταν εύκολο να ανακοινώσει την αποχώρηση του, πρώτα στον εαυτό του και μετά στο κοινό. Ίσως να ήταν μερικές από εκείνες τις δύσκολες στιγμές, που ο καθένας από εμάς έρχεται αντιμέτωπος με το δυσκολότερο “αντίπαλο” του, τον εαυτό μας! Ίσως να μην έχει ιδιαίτερη σημασία τι έχασε κάποιος προκειμένου να αποκτήσει την αναγνώριση και τη επιθυμητή από όλους δόξα ή ίσως και να έχει. Το πιθανότατο όμως είναι, ότι ανεξάρτητα αν η δουλειά που κάνεις είναι το πάθος σου, το hobbie σου ή απλά σου εξασφαλίζει το εισόδημα σου, την ώρα που θα αποφασίσεις να την εγκαταλείψεις θα χρειαστεί να αφήσεις εκεί ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού σου! Είναι ο χρόνος που δεν έγινε ποτέ προσωπικός (μακριά από φίλους, σχέσεις κτλ) ή ο χρόνος που έχανες καθημερινά, μη κάνοντας ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελες…