Θα θυμάστε ίσως ότι στη σειρά «Δύο Ξένοι» των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημητρίου Αποστόλου, ο σοβαρός/ εναλλακτικός σκηνοθέτης, Κωνσταντίνος Μαρκοράς, είχε μια παλαιάς κοπής μπανιέρα στη μέση του καθιστικού. Έριχνε κι από πάνω ένα ριχτάρι, σα να επρόκειτο για ανάκλιντρο. Η οικονόμος του, Η Φλώρα, τον παρακαλούσε να την πουλήσει και επειδή εκείνος δεν ήθελε να την αποχωριστεί, είχε αποπειραθεί να την παραδώσει η ίδια σε κάποιον παλαιοπώλη.

Ο κύριος Μαρκοράς δεν είναι όμως ο μόνος άνθρωπος που χρησιμοποίησε την μπανιέρα ως διακοσμητικό. Πρόκειται για μια τάση της μεταμοντέρνας εποχής, κατά την οποία τα αντικείμενα πολλές φορές χάνουν την πρότερη χρησιμότητά τους και αποκτούν μία άλλη. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις βαλίτσες ως τραπεζάκια, ράφια και άλλου είδους διακοσμητικά.

Στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη υπάρχουν οι λεγόμενες ruin pubs ή τα ruin bars. Εγκαταλειμμένα αρχοντικά και κτίρια μπαρόκ, νεοκλασικά, art nouveau, γίνονται πολυχώροι αναψυχής, διατηρώντας το στοιχείο του παλαιού στη διακόσμηση, μαζί όμως με μεταμοντέρνα στοιχεία που τους δίνουν μια άλλη διάσταση. Θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με το δικό μας Taf, αν και η πρωτοπορία στην διακόσμηση είναι πολλά βήματα πιο μπροστά, ή με το Bios, με τη διαφορά ότι το τελευταίο έχει περισσότερο urban και βιομηχανικά στοιχεία.

Στους χώρους αυτούς θα δεις πολλές φορές μπανιέρες να χρησιμοποιούνται ως καθιστικά ή απλά διακοσμητικά, όπως ακριβώς και στο σπίτι του Μαρκορά. Ακόμα και στα δικά μας mainstream στέκια, οι μπανιέρες πολλές φορές αλλάζουν χρησιμότητα. Για παράδειγμα, στο Socialista στο Γκάζι, μια μεγάλη μπανιέρα στο κέντρο της τουαλέτας έχει μετατραπεί σε βρύση για τα χέρια.

Μα πόσο μπροστά τέλος πάντων ο κύριος Μαρκοράς;