Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις αδερφό (γεγονός που μάλλον εξηγεί γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τους άντρες) ούτε μία αδερφή για να πλακωνόμαστε συνέχεια για ρούχα και τέτοια. Δεν με λες ούτε μοναχοπαίδι, αν και μέχρι τα 6 μου απολάμβανα την αποκλειστικότητα, τα λούσα, το παραχάιδεμα, και την ησυχία μου. Μέχρι που ήρθαν ΑΥΤΕΣ! Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που επέστρεψα σπίτι από το νήπιο, μπήκα μέσα και είδα 2 γατιά να κοιμούνται στην κούνια, ίδια κι απαράλλαχτα! Γύρισα και είπα στη μάνα μου: ‘Άμα μας πεθάνει, θα μας μείνει το άλλο ε;
Άρα με λες τη μεγάλη αδερφή. Το οποίο είναι μεγάλο ψέμα, γιατί δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω baby-sitting ούτε να έχω το νου μου (αν και είχα το νου μου να τις δέρνω στα κρυφά), ούτε ένιωσα υπεύθυνη για εκείνες. Νομίζω ότι αυτές περνάνε μεγαλύτερο λούκι μαζί μου και μάλλον με θεωρούν ανώριμη και χαζή. Και μάλλον σε αυτό οφείλεται ότι σήμερα έχουμε αυτή τη σχέση. Όχι που με θεωρούν χαζή, αλλά που είμαστε σαν συνομήλικες. Επειδή δεν μου δόθηκε ποτέ η ευθύνη της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ. Κάπως έτσι οι σχέσεις δεν εξελίσσονται σε ισότιμες, κάποιος νιώθει αδικημένος από τους γονείς, και μετά ποιανού είναι τα αμπελοχώραφα και οι ελιές;
Και συνεχίζω: Οι αδερφές μου είναι τα πρώτα άτομα που θα τρέξω να τους πω κάθε γκομενικό που συμβαίνει, ενώ εκείνες με παρακαλάνε να σταματήσω να τους λέω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, η πρώτη αγκαλιά που ζητάω επίμονα όταν δεν είμαι καλά, η ιδανικότερη παρέα για ταξίδια (αν και καταλήγουμε να πηγαίνουμε στο εξωτερικό και να καθόμαστε στο ξενοδοχείο παρέα με γλυκά και καφέδες). Που ξέρουμε η μία τις παραξενιές της άλλης, ποιά φαγητά είναι τέλεια και ποιά αηδία, πόσο ρεζίλι γινόμαστε με τις γκριμάτσες που κάνουμε όταν δεν συμπαθούμε κάποιον και το αλληλο-support ακόμα και στα πιο γελοία πλάνα.
Δεν θα ξεχάσω τότε που: τις έβλεπα να τρέχουν πάνω κάτω όταν ήταν μικρές με τις αφάνες και τα προγουλάκια τους (κι ας ζήλευα), για τα χρόνια της εφηβείας (μου) που ήμασταν άγνωστες μεταξύ μας στο ίδιο μας το σπίτι, τα μεγαλύτερα μυστικά μας, το ταξίδι μας στο Εδιμβούργο, κι άλλα πολλά που δεν μπορώ να πω γιατί θα με καρυδώσουν.
Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πόσο ‘τελειωμένη’ περίπτωση θα ήμουν αν έμενα μοναχοπαίδι (χωρίς να θέλω να θίξω τα μοναχοπαίδια). Εγώ πάντως θα ήμουν εντελώς κατεστραμμένη. Τα αδέρφια σου ‘χαμηλώνουν’ το εγώ σου, σε μαθαίνουν να μοιράζεσαι (ψέματα KLELIA DOESN’T SHARE FOOD!), σε μαθαίνουν την καθημερινή αλληλεπίδραση με ανθρώπους κοντά στην ηλικία σου και πάνω απ’όλα, νιώθεις τη ‘ζεστή’ ύπαρξή τους όταν όλα γύρω καταρρέουν. Ξέρεις ότι ακόμα κι αν ‘κρεμάσεις’ και κανείς δεν θα σε κάνει παρέα γιατί θα είσαι μεγάλη, τρελή και σχιζοφρενής, τα αδέρφια σου θα είναι εκεί γύρω να σου δίνουν τα χάπια που χρειάζεσαι για να μην τα σκοτώσεις. Ή αν κάνεις παιδιά, θα είναι εκεί γύρω για να σε αποτρέψουν από το να σκοτώσεις αυτά. Το ότι έχεις κάποιον να ανταλλάσσεις ρούχα, αποτελεί σημαντικό plus.
Αν έχεις κι εσύ αδέρφια, καταρχάς περαστικά. Κατά δεύτερον, να δοξάζεις το Θεό που σου έστειλε παρέα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, και οι σχέσεις American horror story. Φρόντισε να είστε κοντά, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή έτσι κάνεις κέφι. Αν μεγάλωσες με την ευθύνη ή το φόβο των αδερφών σου, άλλαξε τη σχέση. Αν το θέλετε και οι δύο, τρεις, τέσσερις ζωή να χετε, μπορείς να φτιάξεις από την αρχή την πιο σημαντική σχέση της ζωής σου.