Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια ‘μαύρη τρύπα’ για τις πρώην σχέσεις; Γιατί, το ενδεχόμενο να πάνε στον Παράδεισο αποκλείεται. Δηλαδή λογικά να το κοιτάξουμε το θέμα, για να πάει στον Παράδεισο, σημαίνει ότι ήταν γεμάτη ευτυχία, με ροζ πόνυ και μονόκερους, μερέντα και μελωδία (έτσι τον φαντάζομαι εγώ τον Παράδεισο). Αφού τελειώνει, κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν τσουλάει, κάποιος δεν δίνει, κάποιος αρνείται να πάρει, κάποιος είναι εγωιστής, κάποιος έχει να μεγαλώσει από τότε που η μαμά του τον/την θήλαζε. Όχι δεν έχω κάποιο παράδειγμα στο μυαλό μου. Έχω πολλά.

Πού πάνε όλες οι τελειωμένες σχέσεις, και μαζί και τα συναισθήματά μας; Αν ήταν ραβανί στο ψυγείο με παγωτό βανίλια, θα ήξερα να σας πω. Στο στομάχι μου. Αν ήταν γλυκό, μεθυστικό κρασί θα ήξερα να σας πω. Στις συναντήσεις των Α.Α. Αν ήταν μια γλυκιά και γενναιόδωρη γιαγιά… δεν θα ήταν σίγουρα η δικιά μου.

Ο έρωτας μπορεί και να εξανεμιστεί. Γιατί δεν είναι συναίσθημα ακριβώς. Είναι μια κατάσταση παροξυσμού, δεν υπάρχει ο άλλος. Υπάρχεις μόνο εσύ, το δίκαννο και η τρέλα. Δεν υπολογίζεις την ύπαρξη του άλλου γιατί ο έρωτας από μόνος του είναι μία πολύ εγωιστική πράξη. Είναι η ανάγκη να εξυψωθώ, να ξεπεράσω τα όριά μου, να νικήσω τον άλλον, να επικρατήσω, να νικήσω, να νομίζω πως νικάω και να πέσω στο πάτωμα σαν σακί με πατάτες από φορτηγό.

Η αγάπη όμως πού πάει όταν τελειώνει; Μετά από ένα χωρισμό, σου τελειώνει για πάντα; Ή έρχεται συχνά πυκνά σαν τη δυσκοιλιότητα; Και σου υπενθυμίζει ότι δεν γίνεται να εξατμιστεί. Μήπως μπαίνει στην ντουλάπα και βγαίνει σαν τα χειμωνιάτικα να σου θυμίσει ότι είναι κι αυτή εκεί; Κι αν όντως είναι εκεί, πώς συνεχίζεις τη ζωή σου; Αν χάνεις φίλους, εραστές, συντρόφους, συγγενείς (είτε με τη θέλησή σου, είτε όχι), τί την κάνεις την αγάπη που κάποτε ένιωθες γι αυτούς; Θα πείτε ότι τους κρατάς μέσα σου. Μισό λεπτό, τί το περάσατε το μέσα μου; Τροφοθήκη; Και πού θα τους χωρέσω όλους; Και στο μεταξύ, πρέπει να κάνεις χώρο για τους καινούριους ανθρώπους που θα έρθουν, για να τους γεμίσεις αγάπη. Αχ να χαμε λίγο ραβανί.

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα μαγικό μέρος σαν την Νάρνια, όπου μπορείς να πας όποτε κάνεις κέφι και να ξεφορτώσεις όλα τα βάρη και να επανέρχεσαι για καινούριο άδειασμα; Δεν θα έπρεπε οι άνθρωποι να κάνουν μία συμφωνία (με σφραγίδες και υπογραφές) που να λέει ότι όταν η σχέση τελειώνει, ο καθένας παίρνει τη δική του πίσω (φτου το πατάω και δεν το ξεκολλάω) και να κάνουμε reset;

Ξέρω τι θα πείτε. Ότι αυτές οι στιγμές μας κάνουν πλουσιότερους ανθρώπους και μας ωριμάζουν και μας δείχνουν το σωστό δρόμο. Έλα, παραδέξου το, αν τα φάρμακα δεν χρειάζονταν συνταγή γιατρού, θα τα έπαιρνες καθημερινά. Γιατί κανείς μας δεν αντέχει τα τελειώματα. Τους αποχωρισμούς, τους χωρισμούς, τις φιλίες που δεν ευδοκίμησαν, τους συγγενείς που φέρονται σαν τρελοί, και τότε που τελείωσε το Californication κι ακόμα να το ξεπεράσω.

Γιατί οι χωρισμοί είναι σαν μικροί θάνατοι και όποιος γουστάρει το θάνατο, έχει τάσεις αυτοκτονίας οπότε ας το κοιτάξει. Δεν είναι αστείο. Ο (από)χωρισμός σηματοδοτεί πάντοτε μία νέα αρχή, αλλά μέχρι να έρθει η αρχή, είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο στάδιο. Και όποιος λέει ότι δεν τον αγγίζει, δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο. Και αν δεν μιλάς ανοιχτά για όλα αυτά που σε πονάνε και σε δυσκολεύουν, θα νιώθεις πάντα ολομόναχος. Κι αν νιώθεις πάντα ολομόναχος, θα ιδρώνεις και θα νιώθεις άσχημα. Και θα μυρίζεις.

Επειδή θέλω να κλείσω ελπιδοφόρα, γιατί έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω, θα πω το εξής: η αγάπη που τελειώνει, γίνεται ενέργεια. Όχι αρκετή για να φορτίσεις το κινητό, αλλά γίνεται ενέργεια που πάει κάπου αλλού. Προς μια νέα κατεύθυνση, προς κάποιο άλλο άτομο, προς τον εαυτό σου, προς κάποια ανάμνηση; Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν πέφτεις με τα μούτρα στη ζωή και στους ανθρώπους, θα είσαι ναι μεν ασφαλής από τους χωρισμούς, αλλά θα είσαι και παγωμένος. Κι αν έχει τελειώσει και το ραβανί, καλά να πάθεις!