Πίσω από κάθε μας επιλογή (αγοραστική και όχι μόνο) κρύβεται πάντα μια επιθυμία που για κάποιους βαπτίζεται ως αναγκαία ενώ για κάποιους άλλους ακούει στο όνομα της ψυχαγωγίας/ ψυχοθεραπείας. Πολύωρες συζητήσεις με φίλους και με ειδικούς, σχηματίζουν μια σειρά από απορρίψεις στις οποίες καλούμαστε να προβούμε, προκειμένου να εστιάσουμε με μεγαλύτερη προσοχή, στην εύρεση του πολυπόθητου αγαθού! Εκεί όπου ο/η κάθε ενδιαφερόμενος/η, καλείται να αξιολογήσει την ήδη υπάρχουσα γκαρνταρόμπα του/της, εντοπίζοντας ένα “κενό” σημείο ή απλά προσθέτοντας μια αναβαθμισμένη έκδοση ενός ήδη (προ)υπάρχοντος αγαθού.

Είναι μια από εκείνες τις στιγμές τις παράνοιας, όπου στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου σου με όλη τη ντουλάπα απλωμένη σε κρεβάτι και πάτωμα, προσπαθώντας να “βρεις κάτι να φορέσεις” για την κάποια ιδιάζουσα περίσταση καλείσαι να παραστεί. Εκεί όπου το είδωλο του καθρέφτη σου, έχει προβάρει όλους τους εφικτούς αλλά και τους ανέφικτους (κάνουμε και σφάλματα) συνδυασμούς, που παραδόξως η συνολική τους εικόνα δεν σας δίνει την αίσθηση που θα θέλατε. Καθώς λοιπόν οι δείκτες του ρολογιού κυλούν πιέζοντας για αποφάσεις, συνειδητοποιείς πως η λύση, η απάντηση ή πιο απλά το κλικ προκύπτει επιλέγοντας τα βασικά! Ένα “ασυνήθιστο” μαύρο σακάκι με ένα “ιδιαίτερο” λευκό basic  t-shirt και ένα skinny παντελόνι της απόχρωσης που εσύ προτιμάς, είναι τελικά ότι χρειαζόσουν. Γιατί άραγε να μην ισχύει κάτι αντίστοιχο και στις άλλες εκδοχές της ζωής μας, πέρα από το “σύνορα” της μόδας;

Πόσες φορές όλοι μας έχουμε ζήσει την εμπειρία ενός ραντεβού, αλλά κάθε φορά καλούμαστε να νοιώσουμε την παραπάνω “ευχάριστη” αμηχανία για κάποια δευτερόλεπτα; Πάει καιρός από τότε που δεν γνωρίζαμε ένα “σίγουρο” τρόπο για ένα “κινηματογραφικό” φιλί, αλλά παρά την εμπειρία που προσθέσαμε στο μέχρι σήμερα βιογραφικό μας, εξακολουθούμε να επαναπροσδιορίζουμε διαρκώς τη μέθοδο μας σε κάθε νέα “πρόκληση”, με πλήθος διακεκριμένων και μη αποτελεσμάτων. Θεωρητικά, ακριβώς η ίδια φιλοσοφία ισχύει τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, όπου η “ασφαλέστερη” οδός για την ανταλλαγή απόψεων και επαγγελματικών καρτών εντοπίζεται στην επιλογή και την εμπιστοσύνη στα “βασικά”.

Λέγοντας βασικά, εννοούμε όλες εκείνες τις φράσεις, πράξεις και κινήσεις που έχουμε χιλιοεπαναλάβει μέχρι και σήμερα σε “παρόμοιες” περιστάσεις, καταφέρνοντας να σταθούμε στο επιθυμητό ύψος των προσωπικών μας απαιτήσεων. Καθώς όμως η κάθε νέα γνωριμία, θέση εργασίας, σχέση, φιλία, μας είναι θεωρητικά “οικεία”, μας παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως κάτι το πρωτόγνωρο. Κάτι που καλούμαστε να το προσεγγίζουμε, επαν΄εφευρίσκοντας τις μέχρι τώρα βασικές μας αντιλήψεις, σκέψεις, κινήσεις και συμπεριφορές γύρω από αυτό, γεγονός που από μόνο του μας οδηγεί σε ένα νέο σχολείο σκέψης! Πως όμως επαν΄εφευρίσκει κανείς τα “βασικά”, και αν όντως υπάρχει τρόπος, γιατί δεν μας πρόλαβε κάποιος άλλος μέχρι σήμερα;

Όλοι μας καθημερινά επανεφευρίσκουμε και εξελίσσουμε ό,τι για εμάς θεωρείται βασικό, παλιό και ήδη ξαναδοκιμασμένο, προσαρμόζοντας το στις νέες απαιτούμενες συνθήκες της κάθε περίστασης. Ο τρόπος που χαιρετάμε στη νέα μας δουλειά, η χροιά της φωνής μας καθώς μιλάμε σε “εκείνη/ον” στη προσωπική μας γραμμή, ο τρόπος που χαμογελάμε καθώς παρατηρούμε τις αντιδράσεις του/της δίνοντας λουλούδια, ο τρόπος που τη/τον φιλάμε, η αγωνία της προαγωγής ή της απάντησης για το πρώτο ραντεβού, αν και αποτελούν βασικές εμπειρίες για όλους, είναι κυριολεκτικά μια νέα προσέγγιση. Ίσως είναι η σιγουριά που μετατρέπεται σε χαριτωμένη αμηχανία, σαν κυριότερη απόδειξη πως οτιδήποτε θεωρείτε κλισέ ή “τυπική διαδικασία”, αν παρατηρηθεί λίγο καλύτερα, θα συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για ένα προσωπικό διδακτορικό που όλοι μας κάνουμε καθημερινά (εν γνώση ή εν αγνοία μας) αναβαθμίζοντας και παράλληλα ψυχαγωγώντας στο μέγιστο όλες τις μέχρι τώρα “βασικές” εμπειρίες μας.