Η πρώτη μέρα στο γραφείο, το πρώτο ραντεβού, το πρώτο ταξίδι. Οι πρώτες φορές είναι τρομαχτικές, γιατί φοβόμαστε το άγνωστο. Άλλες φορές είναι σκέτη αποτυχία, γιατί έχουμε άγνοια κινδύνου. Όποια και αν είναι η έκβαση των πραγμάτων, το σίγουρο είναι πως συνήθως αυτό που περιμένουμε είναι εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που παίρνουμε. Οι προσδοκίες μας και η πραγματικότητα δυστυχώς δεν βαδίζουν πάντοτε κρατώντας η μία το χέρι της άλλη. Όταν ήμασταν μικροί φανταζόμασταν τον ενήλικο κόσμο ως μια όαση που όλα πάνε ρολόι. Μετά ενηλικιωθήκαμε και καταλάβαμε πως όσο μεγαλώνουμε, οι πρώτες φορές θα συνεχίζουν να υπάρχουν και να μας απογοητεύουν.

Η πρώτη φορά στη Σχολή

Expectations: Αν έδωσες πανελλήνιες το πιθανότερο είναι πως πέρασες τις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου αποστηθίζοντας πληροφορίες πάνω από ένα βιβλίο. Περνούσες τη μέρα σου κινούμενος σαν ζόμπι από το σχολείο στο φροντιστήριο και γύριζες σπίτι είτε για να πέσεις σε λήθαργο, είτε για να συνεχίσεις την αποστήθιση. Οι καθηγητές και οι φίλοι ή συγγενείς που ήταν τότε φοιτητές σε καθησύχαζαν πως με το που περάσεις στη Σχολή όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Δεν θα χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα, θα περνάς μαθήματα χωρίς πολύ διάβασμα, θα παρτάρεις μέχρι το πρωί και όλα μέλι γάλα.

Reality: Με το που πάτησες το πόδι σου στη Σχολή σε περιτριγύρισαν όλες οι κομματικές νεολαίες, εσύ δεν ήξερες που πάνε τα τέσσερα και συνειδητοποίησες πως εδώ δεν υπάρχει κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής που θα σε πάρει απ’ το χεράκι για να σου πει που να πας και τι χαρτιά να φέρεις. Η κοινωνική σου ζωή μπορεί μεν να απογειώθηκε, όμως δεν άρχισαν όλα να κυλούν ως δια μαγείας μέλι γάλα. Στο σχολείο δεν είχες να αντιμετωπίσεις ουρές σε γραμματείες και την ανοργάνωτη ελληνική γραφειοκρατία. Κατάφερες μεν να περάσεις πολλά μαθήματα με ελάχιστο διάβασμα, όμως κόπηκες σε άλλα τόσα κι ας είχες διαβάσει και κάνει όλες τις εργασίες. Άσε που τα ξενύχτια σε κατέστρεψαν. Τώρα δεν κυκλοφορείς σαν ζόμπι από το διάβασμα, αλλά από τα πάρτι που πήρες σβάρνα.

Το πρώτο «σοβαρό» ραντεβού

Expectations: Στο σχολείο δίνατε ραντεβού στο τρίτο παγκάκι της παιδικής χαράς. Φανταζόσουν όμως τη μέρα που θα έμπαινες στον ενήλικο κόσμο και τα ραντεβού θα γίνονταν σε ακριβά εστιατόρια, σοφιστικέ μπαρ ή έστω για πικ νικ σε κάποιο πάρκο ή παραλία. Όλα θα έμοιαζαν με γλυκανάλατο chick flick, εσύ θα φορούσες μεσάτο φόρεμα και τακούνια, εκείνος πουκαμισάκι και καθαρά παπούτσια και η χημεία σας θα ήταν αρμονική ή… εκρηκτική, με την καλή έννοια.

Reality: Μπορεί εσύ να έκανες είσοδο στον χώρο τον ενηλίκων με δυναμικό βηματισμό και το κεφάλι μπροστά, όμως δεν είδες την μπανανόφλουδα που καραδοκούσε στη μέση του δρόμου, όπως στα καρτούν. Τι κι αν εσύ παράτησες τα sneakers για χάρη των ψιλοτάκουνων, πήρες πτυχίο και ξεκίνησες να δουλεύεις ή αντικατέστησες την μπύρα με σαμπανιζέ κρασί, τα συνομήλικα αγόρια ακόμα μαλώνουν για το ποδόσφαιρο και το πιο ρομαντικό ραντεβού στο οποίο μπορεί να βρεθείς είναι μπροστά στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου, παρέα με ποπκόρν και αναψυκτικά. Κι αν σου τύχει το ρομαντικό δείπνο που ονειρευόσουν, υπάρχει περίπτωση το αγόρι απέναντι να θεωρεί πως το να σε κεράσει σε ένα καλό εστιατόριο είναι ένα είδος ανταλλαγής. Μπορεί πάλι και όχι.

Η πρώτη συνέντευξη (για δουλειά)

Expectations: Θα έχεις φωτοτυπήσει το βιογραφικό σου από το προηγούμενο βράδυ και θα έχεις αποστηθίσει τις ιδανικές απαντήσεις στις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις, όπως τουλάχιστον γράφουν τα άρθρα καριέρας στα περιοδικά. Φαντάζεσαι τον μελλοντικό χώρο εργασίας σου παρόμοιο με εκείνο στην ταινία «ο Διάβολος φοράει Prada» και πας για ψώνια ώστε να βρεις το τέλειο outfit. Περιμένεις πως όλοι θα σε χειροκροτήσουν για τα υπέροχα προσόντα σου και πως θα σε προσλάβουν αμέσως.

Reality: Τα γραφεία βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο μακριά από το κέντρο, εσύ χάθηκες δύο φορές και φτάνεις αργοπορημένη και ξεμαλλιασμένη. Δεν ζητάνε καν να δουν το βιογραφικό σου, δεν εντυπωσιάζονται με το μεταπτυχιακό που έκανες στην Αγγλία και το μόνο που τους νοιάζει είναι αν χειρίζεσαι το… Microsoft Office. Στο τέλος σου λένε πως θα σου στείλουν άμεσα e-mail για να ξέρεις αν προσλήφθηκες και εσύ περιμένεις πάνω από το λάπτοπ για περίπου ένα… μήνα. Ή δεν θα σου απαντήσουν ποτέ ή θα σε προσλάβουν για να δουλεύεις 12ωρα με το βασικό μισθό.

Η πρώτη μέρα στο γραφείο

Expectations: Φοράς σακάκι και oxfords και ανυπομονείς να βρεθείς στο νέο σου γραφείο, όπου θα περνάς τις πιο δημιουργικές ώρες της ημέρας σου. Κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου, το λεωφορείο φτάνει στην ώρα του και φτάνεις στο χώρο εργασίας, όπου σε περιμένουν οι συνάδελφοι με ανοιχτές αγκάλες. Γίνεσαι φίλος με όλους και περνάς ώρες δημιουργικής απασχόλησης και παραγωγικών meetings.

Reality: Είσαι ο πιο καλοντυμένος ή κακοντυμένος από όλους, σε κοιτάνε με μισό μάτι, ο υπεύθυνός σου βαριέται να σου εξηγήσει τα βασικά και προσπαθείς μόνος σου να μάθεις να χρησιμοποιείς τον Mac υπολογιστή που πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά σου. Οι μισοί συνάδελφοι σε αγνοούν πλήρως, οι άλλοι μισοί έχουν αρχίσει το θάψιμο πίσω από την πλάτη σου και υπάρχει αυτός ο ένας, τον οποίο όλοι βαριούνται, που σου προτείνει να πάτε μαζί για φαγητό στο διάλειμμα. Bonus: κάθεσαι τρεις ώρες παραπάνω από ότι σου είχαν πει.