Τη στιγμή που στο εξωτερικό, τα διαφυλετικά ή διαφυλικά ζευγάρια αντιμετωπίζονται ως ένα σύνηθες κοινωνικό φαινόμενο, στη μικρή μας Ελλαδίτσα πάλι κινδυνεύουν να βιώσουν τις χειρότερες συμπεριφορές. Είναι φανερό, λοιπόν, πως ο άκρατος συντηρητισμός της κοινωνίας μας, μας έκανε προγονόπληκτους και πουριτανούς, με αποτέλεσμα να βιώνουμε το διαφορετικό με δειλία και επιφυλακτικότητα.

Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία «μαγκωμένη» που μας μαθαίνει να κοιτάμε το διαφορετικό με μισό μάτι. Φοβόμαστε να δράσουμε έτσι όπως σκεφτόμαστε, διότι φοβόμαστε τις αντιδράσεις των άλλων. Σκεφτόμαστε με αυτή τη λυπητερή πλευρά του εαυτού μας που σκέφτεται συνεχώς το «τι θα πει ο κόσμος». Και φυσικά, όταν ο κόσμος μας πιάνει στο στόμα του, τιμωρούμε τον εαυτό μας, γεμίζοντάς τον με τύψεις.

Ήδη από το πιο κρίσιμο στάδιο ηλικίας ενός παιδιού, την εφηβεία, οι γονείς αποφεύγουν να μιλήσουν στα παιδιά τους για τη σεξουαλικότητα. Σίγουρα αποφεύγουν να τους μιλήσουν και για τη διαφορετικότητα. Το δικαίωμα στο διαφορετικό φύλο ή φυλή. Παρόμοια τακτική ακολουθεί και το σχολείο.

Και έρχεται η στιγμή που μεγαλώνουμε και, ενώ υποτίθεται ότι ωριμάζει η σκέψη μας, στην πραγματικότητα είμαστε πιο στενόμυαλοι και από το τζιν που φορούσαμε στο γυμνάσιο.

Αυτού του είδους ο διαφυλετικός και διαφυλικός ρατσισμός που αποκτά σάρκα και οστά σε κοινωνίες του 21ου αιώνα και τείνει να εξαφανίσει οποιοδήποτε δικαίωμα ελευθερίας στην έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων.

Σκεφτείτε πόσες φορές βγήκατε έξω και κοιτάξατε περίεργα ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων ή ακόμη και ένα ζευγάρι, αφενός ετεροφυλόφιλων, αφετέρου ετέρων φυλών, ίσως και χρωμάτων. Και επειδή δεν έχω καμία πρόθεση να σας κατηγορήσω, αγαπητοί μου αναγνώστες, σας διαβεβαιώνω πως κι εγώ το έχω κάνει ουκ ολίγες φορές. Όχι επειδή είμαι ρατσίστρια ή συντηρητική – μιας και θεωρώ πως όλοι έχουν δικαίωμα στην αγάπη άνευ χρώματος, θρησκείας και φύλου -, αλλά επειδή δεν έμαθα από μικρή να είμαι φιλελεύθερη και ανοιχτόμυαλη, ή καλύτερα επειδή ο περίγυρός μου δε μου το δίδαξε αυτό. Επίσης, σας διαβεβαιώνω πως δεν είναι καθόλου εντάξει να καταδικάζεις και να αντιμετωπίζεις τέτοιου είδους ζευγάρια που απλώς επέλεξαν να ζήσουν τη ζωή τους, μακριά από κοινωνικές κατακραυγές και πράσινα άλογα. Δε λέω, κοινωνικές προκαταλήψεις πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν, καθώς βάζουν κατά κάποιον τρόπο τα όριά τους, αλλά δε νομίζετε πως το παρακάναμε;

Από την άλλη, μιλώντας από την πλευρά αυτών που βιώνουν την ερωτική διαφορετικότητα, θα έλεγα με στόμφο πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα και δεν είναι άξιος να σας κρίνει για τις επιλογές σας. Αντιθέτως, το δικαίωμα της αγάπης ανήκει σε όλους και είναι άδικο να το περιορίζουμε σκεπτόμενοι τους εξωγενείς παράγοντες. Άλλωστε, τι πιο γλυκό και όμορφο από μια εικόνα ενός ερωτευμένου ζευγαριού που βάζει στην άκρη τα «πρέπει», τα «μη» και τα «τι θα πει ο κόσμος» και ζει την κάθε στιγμή, γεμίζοντας ωραίες αναμνήσεις και εμπειρίες. Κι αν πάλι σκέφτεστε το «τι θα πουν οι γονείς μου» – γιατί υπάρχει κι αυτό! – η απάντηση είναι πολύ πιο απλή απ’ ό,τι ενδεχομένως να νομίζατε: οι γονείς σας έκαναν τις επιλογές τους και έφτιαξαν τη ζωή τους όπως επιθυμούσαν, οπότε ήρθε η ώρα να το κάνετε κι εσείς χωρίς ντροπές. Δε νομίζετε πως ήρθε η στιγμή να «ξεκλειδώσετε» το μυαλό τους;

Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο με το/τη σύντροφό σας, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή φύλου, σκεφτείτε πρώτον, ότι ζείτε μια φορά οπότε θα το κάνετε όπως σας αρέσει και δεύτερον, ότι αυτά που σας ενώνουν είναι πολύ ισχυρότερα από αυτά που μπορούν να σας χωρίσουν. Όσο για εμάς, τους συντηρητικούς και ανελεύθερους, αφήστε μας να σας κοιτάμε και να ζηλεύουμε που έχετε αυτό που δεν είχαμε εμείς ποτέ. Δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία «μαγκωμένη».