Κάθεσαι μπροστά στο τζάκι, αγναντεύεις το γλυκό φωτισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου και στα αυτιά σου ακούγεται από μακριά το κουδούνισμα από το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη. Έξω πέφτουν απαλές οι νιφάδες του χιονιού κι εσύ πίνεις ελβετική σοκολάτα από την κούπα ενώ ΚΑΤ ΣΤΟΠ! Τα παραπάνω είναι απόσπασμα ταινίας κι εσύ δεν είσαι πρωταγωνίστρια. Είσαι το Μαράκι (εντελώς τυχαία επιλογή ονόματος) και το τζάκι είναι σόμπα κατά πάσα πιθανότητα.

Προς Θεού, δεν θέλω για κανένα λόγο να μειώσω τη σημασία και τη μαγεία που φέρουν οι γιορτές γιατί κι εγώ είμαι από αυτούς τους βλαμμένους που συγκινούνται όταν ακούνε Carol of the Bells ή βλέπουν για πολλοστή φορά το ‘Θαύμα στο Μανχάταν’. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η μαγεία δεν είναι ‘προνόμιο’ των Χριστουγέννων. Είναι τρόπος ζωής. Αν δεν βλέπεις στην καθημερινότητά σου μαγικές στιγμές, όπως είναι η τουλίπα όταν ανθίζει, μία ταινία στο σινεμά, ένα βιβλίο που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα και μία όμορφη στιγμή με κάποιον άνθρωπο, δεν βλέπω πώς μπορείς να βιώσεις τη ‘χριστουγεννιάτικη μαγεία’.

Και κάπου εδώ έρχονται οι τεράστιες προσδοκίες των γιορτών. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει πάντα υψηλές προσδοκίες από τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω του. Αν περιμένεις την 25^η Δεκεμβρίου για να νιώσεις χαρούμενος, ή τέλος πάντων τις μέρες εκεί γύρω, την ‘έβαψες’. Αν φοράς κόκκινο βρακί την Πρωτοχρονιά για γούρι, πολύ καλά κάνεις. Κανείς δεν πήγε μπροστά φορώντας λεμονί.

Δεν θα μιλήσω για καταναλωτισμό, γιατί ένα καλό που έφερε η κρίση είναι ότι δεν έχουμε λεφτά για άσκοπες αγορές, άρα έχουμε ένα πρόβλημα λιγότερο. Η ψυχολογική επένδυση όμως που κάνουμε σε αυτές τις μέρες είναι πολύ πιο σοβαρή. Πρόσφατα μιλούσα με μία φίλη μου και λέγαμε για τα γνωστά New Year’s Resolutions. Νιώθεις μέσα σου ότι η 1^η Ιανουαρίου σηματοδοτεί μία έναρξη (;) όπου κάτι πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει. Καμιά φορά τα γράφεις και κάπου μην τυχόν και ξεχάσεις τις παπαριές που υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι θα τηρήσεις. Και μην τυχόν και τελειώσει η επόμενη χρονιά και δεν τα έχεις καταφέρει, είσαι ένα τιποτένιο ανθρωπάκι που μειονεκτείς των υπολοίπων και κάτι δεν πάει καλά μαζί σου. Συνεπώς, για αρχή, κόβουμε τα New Year’s Resolutions. Δηλαδή, αν το πάρεις με τη λογική, είναι λίγο δύσκολο να κάνεις αλλαγές μεσούσης της σεζόν. Παιδιά, κάνει κρύο και εδώ δεν ξεκουνιέμαι να πάω ένα σινεμά, για αλλαγές είμαστε;

Αυτές οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις που ακούς να λένε για τις γιορτές είναι πάντα απέναντι στον εαυτό σου. ‘Θα περάσω καλύτερα φέτος και θα πάω σε ρεβεγιόν’, ‘Θα στολίσω όλο το σπίτι γιατί δεν μπορεί, αυτό θα μου φτιάξει τη διάθεση’, ‘Θα βγω και θα φλερτάρω για να με βρει ο νέος χρόνος με γκόμενο/α’, ‘Αν δεν νιώσω και φέτος φουλ ευτυχισμένος, θα πάω να φουντάρω γιατί έχω κάποιο πρόβλημα’. Όπως βλέπεις, η κατάθλιψη δεν είναι και τόσο δύσκολο να σου χτυπήσει την πόρτα. Αντιθέτως, αν σκέφτεσαι έτσι, έχει κλειδιά και μπαίνει μόνη της. Οι άνθρωποι δεν νιώθουν κατάθλιψη μόνο επειδή δεν έχουν λεφτά. Νιώθουν έτσι γιατί δεν ανταποκρίνονται στα κοινωνικά στερεότυπα. Αν δεν είσαι κοινωνικός, είσαι προβληματικός. Αν δεν είσαι σε σχέση, είσαι εγωιστής και ‘άτυχος’. Ίσως και άσχημος. Αν δεν χαίρεσαι βρε αχάριστε με την ευφορία του κλίματος, είσαι ψυχοπαθής και ήρθε η ώρα να δεις έναν ‘ειδικό’.

Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να αισθάνεσαι όπως θέλεις και να αντιμετωπίσεις τις γιορτές σαν να είναι ένας ακόμα μήνας στο ημερολόγιο. Δεν χρειάζεται να βγεις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ούτε να ντυθείς λατέρνα (φτώχεια και φιλότιμο ναι). Αν θες, κάτσε στον καναπέ με τη σκισμένη πιτζάμα και ας σε βρει το νέο έτος να κοιτάς το ταβάνι σκεπτόμενος αν μπορείς να βρεις σουβλάκια τέτοια ώρα. Τα κακά νέα είναι ότι πριν το καταλάβεις θα έρθει Πάσχα και θα σουβλίσεις αρνί με όλο το σόι. Και δεν θα υπάρχουν μελομακάρονα.