Θυμάμαι σπάνια γενέθλια και ονομαστικές εορτές. Αν κοιτάξω το ημερολόγιο ή την ατζέντα είναι πιο πιθανό να θυμηθώ εγκαίρως τα Χριστούγεννα. Όταν πλησιάζει 14 Φεβρουαρίου ετοιμάζομαι ψυχολογικά για καταιγισμό καρδούλας και καφέ αρκούδου.

Καταλαβαίνω απόλυτα  τους ανθρώπους που τους πιάνει μελαγχολία στις γιορτές ή αντίθετα εκείνους που ενθουσιάζονται με τον ερχομό τους.

Η πίεση του να γιορτάσεις, να ταξιδέψεις, να δεις όλη την οικογένεια, να χαμογελάσεις, να βγεις παραμονή Πρωτοχρονιάς και να πιεις μέχρι το πρωί, να μαγειρέψεις γαλοπούλα και να στολίσεις εντυπωσιακό δέντρο μπορεί να είναι τόσο μεγάλη όσο τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις.

Αποτέλεσμα της πίεσης είναι η αποξένωση, η κατάθλιψη πολλές φορές, γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι η Τετάρτη που πέρασε και η Τετάρτη που έρχεται είναι σαν όλες τις άλλες Τετάρτες και αν μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να δούμε την καθημερινότητα με αισιοδοξία και στολίδια, είναι πολύ πιθανό να μην το κάνουμε ούτε στις γιορτές.

Αντίστοιχα,«πόλεμος» ξέσπασε στα social media για όσους στόλισαν από τον Νοέμβριο. Για όσους ξεκίνησαν να ανεβάζουν φωτογραφίες με λαμπάκια, τα παιδιά τους με αυτιά καλικάντζαρου ή τούρτες στολισμένες με νιφάδες από ζάχαρη. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει με τέτοια αισιοδοξία την κάθε μέρα του, νιώθει ότι μπορεί να ξεκινήσει να την «στολίζει» από την μέρα που επιθυμεί, και όχι από την μέρα που «συνήθως» γίνεται.

Πάνω απ’όλα τελικά είναι ο σεβασμός.

Σεβασμό στον κολλητό μας που μας ζητάει να μην τον ξανακαλέσουμε στο ρεβεγιόν της ξαδέρφης μας, απλώς επειδή δεν έχει καμία άλλη πρόσκληση και δεν θέλουμε να μείνει παραπονεμένος. Σεβασμό στην επιθυμία της μητέρας μας να μην στολίσει δέντρο, γιατί θεωρεί ότι μεγάλωσε και εν τέλει βαριέται αφόρητα να το μαζεύει μετά. Σεβασμό και στην θεία μας που θέλησε να μας φτιάξει κουραμπιέδες στις 25 Νοεμβρίου για να προλάβει να μας κεράσει πρώτη.

~Σεβασμό στα συναισθήματά μας, στην όρεξή μας,  στη διάθεση για γιορτή, γενέθλια, επέτειο ή Πρωτοχρονιά.~

Ας μιλήσουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, ας πούμε ανοιχτά τί επιθυμούμε για τις μέρες που –ίσως – έχουμε άδεια. Ας αποφασίσουμε μαζί αν θα χορέψουμε την Πρωτοχρονιά ή αν θα φάμε σε εκείνο το εστιατόριο που γνωριστήκαμε. Αν θα μείνουμε μέσα , με τις πυτζάμες και το ραδιόφωνο ανοιχτό. Αν έχουμε κουράγιο να καλέσουμε κόσμο ή αν θέλουμε απλά να κάνουμε τουρνουά σκακιού οι δύό μας.

Άλλωστε όλοι ξέρουμε πια πως η Πρωτοχρονιά για τον καθένα είναι η ημέρα που  αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του.

Όλα τα άλλα είναι απλώς συμβάσεις με τα ημερολόγια.