Οι συντάκτες του Savoirville.gr λίγο πριν την εκπνοή του 2014 γράφουν εκείνο το γράμμα που θα έπρεπε από καιρό να έχουν γράψει.
Στο παρακάτω ο συντάκτης θα παραμένει ανώνυμος.
Δεν είσαι εδώ.
Πέρασε καιρός για να καταλάβω το γιατί. Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν ξέρω αν έχει περάσει έστω και μία μέρα χωρίς να σε σκεφτώ, να σε φέρω στο μυαλό μου. Και ξέρεις, οι σκέψεις έχουν νόημα όταν τις πεις, όταν τις γράψεις στο χαρτί. Γιατί αλλιώς γίνονται ψίθυροι και χάνονται στα ‘στενά’ του μυαλού που σε νανουρίζουν το βράδυ. Γι’ αυτό σου γράφω. Γιατί πλέον αυτοί οι ψίθυροι έγιναν φωνές και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ τις νύχτες.
Ξέρεις ότι σε αγαπώ. (πότε θα μπορέσω να στο πω; ) Ξέρεις πως σε σκέφτομαι όταν γελάω, όταν κλαίω, όταν θυμώνω, όταν μιλάω στον μπαμπά, όταν κοιτάω την μαμά, όταν ακούω το όνομά σου. Είσαι κομμάτι μου. Και δεν αλλάζει αυτό. Θέλω να το ξέρεις.
Με βοηθάς. Πάντα θα το κάνεις. Ήταν δύσκολο όταν έφυγες. Είναι δύσκολο και τώρα. Θέλω να τα καταφέρω όμως, γιατί θέλω να είσαι περήφανος για μένα.
Όπως τότε, θυμάσαι;
Είναι δύσκολο πράγμα η αλήθεια και δεν την αντέχουν όλοι. Γιατί αργούμε τόσο πολύ να το δούμε; Ούτε εγώ άντεξα. Δεν άντεξα την αλήθεια. Έμαθα όμως. Έμαθα πως ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας και όχι το ψέμα. Να, πάντα τέτοιες συζητήσεις σκέφτομαι πως θα κάναμε, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. (θα γελούσες τώρα με αυτό, το ξέρω). Συζητήσεις που όσο σοβαρές και να ήταν θα κατέληγαν πάντα σε ένα νευρικό, δυνατό γέλιο, μέχρι δακρύων!
Έμαθα. Έμαθα πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συγχωρέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και εγώ δεν με έχω συγχωρέσει (αν ήσουν εδώ τι θα μου έλεγες άραγε; ) θέλει χρόνο…
Όταν το καταφέρω, θα έρθω να σε βρω. Μόνο τότε. Χωρίς λόγια, μόνο μια αγκαλιά.
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω.
