Λίγο πριν μπει ο νέος ο χρόνος και λίγο μετά την έναρξη, δεν έχω σταματήσει να ακούω γύρω μου ευχές για αλλαγή, επιτυχίες, υπέρβαση εαυτού, διόρθωση πραγμάτων και το αγαπημένο μου… ‘να φέρει ο καινούριος χρόνος ό,τι δεν πρόλαβε ο προηγούμενος’. Γιατί την έννοια σου είχε ο κύριος έτος και δεν σε ικανοποίησε και τώρα θα επανορθώσει ο άτιμος. Και επειδή ήμουν κι εγώ από τους ανθρώπους που έκαναν New Year’s resolutions (κάποια και σε γραπτή μορφή τρομάρα να μου’ρθει), φέτος τις γιορτές αποφάσισα, εγώ κι ο εαυτός μου, ότι δεν θέλουμε να κάνουμε ευχές ούτε και να θέσουμε στόχους για τη νέα χρονιά για δύο βασικούς λόγους: είναι πολύ πιο αγχωτικό από την ίδια την επιθυμία. Αν δεν τα καταφέρεις, τιμωρείς τον εαυτό σου. Αν τα καταφέρεις, βάζεις κι άλλους κι άλλους στόχους μέχρι να έρθεις στα όριά σου και να φλερτάρεις με την κατάθλιψη. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι κατάλαβα ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του ‘new year’s resolutions’ και του ‘ονειρεύομαι αλλά δεν τα κάνω στόχους με πλαίσιο, excel και bullets’.
Αυτές οι θυελλώδεις σκέψεις άρχισαν να με απασχολούν γύρω στο Thanksgiving (μην κοροϊδεύετε, πόσες απολαύσεις μας έχουν μείνει;) όταν τέθηκε θέμα επιθυμιών και ευχών. Σκέφτηκα τι θα ήθελα για τη νέα χρονιά και μου ήρθαν πολλά πράγματα στο μυαλό (υλικά, πρακτικά, προσωπικά, ψυχολογικά και σχεσιακά) όπως συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο που βάζει τον εαυτό του σε αυτήν τη διαδικασία. Δεν θα εμποδίσω τον εαυτό μου από το να ονειρεύεται γιατί κάποιος κάποτε μου είπε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τα ηλιοτρόπια. Πρέπει να κοιτάνε στον ήλιο και το φως για να συνεχίσουν να είναι ζωντανοί. Αυτό που με άγχωσε ήταν το να βάλω ‘σε μία σειρά’ τα όνειρά μου, να τους δώσω όνομα και σχήμα και να τα πω και στους άλλους.
Το πιο αστείο, δε, της υπόθεσης είναι ότι εσύ που λες αυτά που θέλεις να αποκτήσεις και να αλλάξεις στη ζωή σου, δεν είσαι και πολύ σίγουρος/η για το αν τα θέλεις, οπότε πολύ θα ήθελα να δω την αντίδρασή σου από κάποια γωνία όταν θα σου έρθουν και θα σε πετύχουν σε περίεργο mood. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όσο και να εύχεσαι, ή να απεύχεσαι ενίοτε, η ζωή ξέρει πολύ καλά τί αντέχεις κάθε φορά (και χρονιά) και στο στέλνει σε μικρές δόσεις για να το εκτιμήσεις, να το αγαπήσεις και να εξοικειωθείς σιγά σιγά. Αν έπρεπε να κάνω μία ευχή αυτή θα ήταν να είμαι ‘ανοιχτή’ και φέτος στους ανθρώπους και σε ό,τι μου συμβαίνει, να μην αλλάξω καμία κουλή συνήθεια ή κάτι που με ενοχλεί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι Superman, αλλά ένα άνθρωπος που χαίρεται, στενοχωριέται, πληγώνει, πληγώνεται, θυμώνει και αγαπά το προφιτερόλ.
Ένα βαρύ ταρακούνημα που συνέβη πάνω στην αλλαγή του χρόνου ήταν η απώλεια ενός φίλου που αγαπούσα, εκτιμούσα και θαύμαζα απεριόριστα για πολλούς λόγους. Και δεν ήταν τόσο ο ίδιος ο θάνατος που με έκανε να σκεφτώ πόσο βλακώδες είναι να μιλάς για την επόμενη χρονιά με σιγουριά λες και είσαι αθάνατος, αλλά η ματαιότητα κάθε υπερπροσπάθειας πάνω σε ο,τιδήποτε. Η δική μου άποψη είναι ότι η ζωή είναι γενναιόδωρη και μαλακή με τους ανθρώπους που την βλέπουν σαν δώρο, που αγαπούν τον εαυτό τους πρώτα από όλα και μετά έχουν και χώρο και για τους σημαντικούς άλλους. Ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθει, αλλά αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ, γράφω για πράγματα που μπορεί να είναι από άχρηστα έως πολύ σημαντικά, έχω μία κουβέρτα στα πόδια μου, έξω κάνει κρύο και γύρω μου βλέπω πρόσωπα που τώρα που μιλάμε, είναι ακόμα στη ζωή μου.
