Στην Κύπρο δεν είμαστε συνηθισμένοι στη βαρυχειμωνιά, αλλά μόνο στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού. Φέτος δεν ξέρω τί έγινε, αλλά μας επισκέφθηκαν αρκετές κρύες μέρες. Λίγο αυτό, λίγο το ‘‘Home Alone” στην τηλεόραση τώρα τις γιορτές, αποφασίσαμε να κάνουμε εξόρμηση στα βουνά του Τρόοδους. Βάλαμε τα γαντάκια μας, τα σκουφάκια μας, τα μποτάκια μας και ξεκινήσαμε.

Το Τρόοδος που λέτε, είναι είναι η ψηλότερη oροσειρά της Κύπρου και λέγεται πως την ονομασία του την πήρε από το  ‘‘τρεις οδοί’’ αφού εκεί συναντούνται οι τρεις δρόμοι που συνδέουν το βουνό με τη Λευκωσία, τη Λεμεσό και τον Πρόδρομο. Είχα να πάω εκεί από τα 10 μου, σχεδόν δε θυμόμουν τίποτα.

Το Τρόοδος έχει καταταχθεί μέσα στους δέκα καλύτερους αναδυόμενους αγροτικούς τουριστικούς προορισμούς της Ευρώπης. Εκεί υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις, να απολαύσεις το περπάτημα σου  στο χιόνι, τον καφέ σου στα παραδοσιακά – γραφικά καφέ και εστιατόρια, να γευματίσεις δοκιμάζοντας φρέσκια πέστροφα του γλυκού νερού (γνωστή τοπική σπεσιαλιτέ), να κάνεις σκι στις 4 συνολικά πίστες, να δεις από κοντά τα τελεφερίκ, αλλά το σημαντικότερο είναι ένα… να νιώσεις για λίγο παιδί!  

Εκεί δεν σφίγγει μόνο το δερματάκι, αφού αυτός ο τόπος έχει κάτι μαγικό, σε ταξιδεύει και σε κάνει να αφήνεις πίσω σου οτιδήποτε βασανίζει το μυαλό και να απολαμβάνεις την στιγμή, αυτό που πάντα πρέπει να κάνουμε και που πάντα το ξεχνάμε. Οκ, τα καζαντί και τα cds που πουλάνε στην μέση του πουθενά θα κάνω πως δεν τα είδα γιατί δεν θέλω να με πείτε κακιά. Απλά ένα «γιατί;», μόνο αυτό και κλείνω!

 Πάντως, είτε είσαι  5, είτε 20, είτε 80 από εκεί μόνο ευτυχισμένος φεύγεις…τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα.